Wanneer liefde en verdriet hand in hand gaan.
Ik, fotograaf van Laury
27 mei 2020, de eerste keer op pad voor Boven de Wolken in coronatijden. Het voelt vreemd, wandelen door de muisstille gangen, enkel een paar zorgverleners die je met nerveuze tred en bezorgde blik boven hun mondmasker voorbijsnellen.
Maar ook in deze tijden waarin iedereen klaagt over de maatregelen die ons beperken, is er nog steeds verdriet die dit alles niets doet lijken.
Afscheid nemen van een kind.
Kleine wondermooie Laury, geboren op 22 mei 2020. Een perfect meisje. De ouders vertrokken die dag richting de kraamkliniek. Intens gelukkig dat ze heel binnenkort hun dochtertje in hun armen konden nemen.
Het noodlot besliste er anders over. Door complicaties tijdens de bevalling was de hersenschade bij dit prachtige meisje te groot. De dokters probeerden haar met alles wat in hun macht lag te redden maar moesten machteloos toezien dat ze niks meer konden doen voor Laury.
Corona blijft overal aanwezig, ook hier. Geen aparte kamer voor de ouders, maar op neonatale tussen het gehuil van andere baby’s en het aanhoudend gepiep van couveuses. Geen bezoek van familie, geen schouder om op te leunen, geen troostende knuffel,…
Dankzij het fantastische zorgteam die alles op alles zetten, mogen broertje Louis en de grootouders toch langskomen om afscheid te nemen.
Het verdriet in het kleine kamertje is groot, maar ik voel ook warmte en liefde. Intriest maar toch zo mooi tegelijk.
En midden in die lief
devolle cocon ligt Laury. Op een groot bed, omringd door haar knuffels en onder een kleurrijk dekentje met vrolijke dierenprints. Haar kleine borstkas gaat zachtjes op en neer. De monitor piept gestaag. Mama schenkt me een welgemeende glimlach als ik me voorstel. ‘Dank je wel dat je dit wil doen voor ons. Ik wil gewoon héél veel foto’s.’
En dat deed ik dus. Zoveel mogelijk vastleggen wat moet worden losgelaten.
28 mei 2020.
Mama en papa nemen samen met de dokter de moeilijke beslissing om Laury te laten gaan en daar willen ze me opnieuw graag bij.
Onderweg naar het ziekenhuis komt plots ‘Vanmorgen vloog ze nog’ van Robert Long uit de boxen. Een liedje uit mijn kindertijd. Met tranen in de ogen rijd ik de parking van het ziekenhuis op.
Fotograaf zijn bij Boven de Wolken is één ding, aanwezig zijn bij het sterven van een kind is een ander ding. Ik probeer – op het wanhopige af – om mezelf sterk te houden, het is immers niet mijn verdriet. ‘Herpak je, verdomme. Fotograferen en elk moment vastleggen, daar ben je hier voor’ zeg ik telkens opnieuw tegen mezelf.
Het is en blijft een surreëel gevoel. De lieve, begripvolle dokter die om de paar minuten komt luisteren naar de hartslag van een wondermooi perfect babymeisje. Een hartslag die telkens een klein beetje trager slaat…
Op 28 mei 2020, om 15h51 slaapt Laury zachtjes in, in de armen van haar mama en papa.
Een paar dagen nadien belt de mama me op. Ze wilde me liever persoonlijk dan per mail bedanken. En dat doet me iets, meer dan ik wil toegeven. Meer dan een half uur babbelen we over Laury. Een babbel tussen een mama en een fotograaf, verbonden voor altijd door een prachtig kind.
Ik, mama van Laury
Op een moment waar je zegt, hopelijk overkomt mij dat niet, maar het je toch overkomt. Op een moment waar je hart ontploft en liefde en verdriet hand in hand gaan. Op een moment waar alles als een sneltrein voorbijgaat want je hebt gewoon te veel emoties om bij alles stil te staan. Op een moment waar je denkt, we hebben te weinig tijd gekregen…
Daar kwam ze, fotograaf Ilse… Een half gezicht door het mondmasker maar haar ogen zeiden alles. Rustige, serene, liefdevolle ogen. Doodsbang voor wat komen zal, vastberaden om alles te geven wat ze kan. En dat deed ze…
Ilse heeft ons meer gegeven dan ze ooit zal beseffen. Wondermooie foto’s, een ontwerp voor Laury haar gedenkingskaartje, het ontwerp die de rode draad was doorheen haar uitvaart en last but not least heeft haar ontwerp zelfs geholpen bij Laury haar zerkje. Dus ja, ze heeft alles gegeven wat ze kon en daar zijn we Boven De Wolken en Ilse onnoemelijk dankbaar voor.
Laury, deze tekst is er gekomen door jou, deze tekst is ter ere van jouw 1ste verjaardag. Dank je dat je ervoor hebt gezorgd dat we zo’n mooie mensen hebben mogen tegenkomen. Dank je dat je ons dochter bent. Dank je wat je ons gegeven hebt.
Gelukkige verjaardag zussie, we zien jou graag.
Ilse & Feeline