Vandaag, op jouw uitgerekende dag (8 juli 2023), is het jouw verhaal dat ik hier neerschrijf, lieve Kyann.
In augustus 2022 was ik voor het eerst gestopt met de pil, omdat we klaar waren om mama en papa te worden. Na slechts een kleine 3 maanden proberen ontdekte ik op 26 oktober (ik voelde mij toen wat misselijk) via een positieve zwangerschapstest dat ik 1 á 2 weken zwanger bleek te zijn.
Wat waren we blij dat dit zo vlot en snel gelukt was! Zo spannend! Na 2 maanden hebben we het verteld aan mijn ouders en schoonouders, die waren natuurlijk ook superblij, zéker mijn schoonouders, omdat het voor hen hun eerste kleinkind zou zijn. Daarna werd ook de rest van de familie op de hoogte gebracht.
De controles bij de gynaecoloog waren telkens goed, geen opmerkingen en de NIP-test en suikertest waren ook allemaal in orde. Ik maakte mij dus op geen enkel moment in de zwangerschap zorgen dat het nog mis zou kunnen gaan, onze zoon was kerngezond en we waren gerustgesteld.
Na 22 weken bleek op controle bij de gynaecoloog dat mijn bloeddruk te hoog was. Dat moest ik thuis een paar dagen in het oog houden, want als hij niet zou zakken, moest er medicatie opgestart worden. Ik nam thuis dagelijks mijn bloeddruk, maar hij bleef te hoog. Daarom nam ik weer contact op met mijn gynaecoloog en medicatie werd opgestart. Ik moest 3x per dag pilletjes nemen om mijn bloeddruk stabiel te houden.
Ook had ik veel last van ophopend vocht in mijn handen en polsen, ik kon soms zelfs mijn hand niet meer dichtplooien omdat er zoveel vocht in zat, maar toen ik dit aangaf bij de gynaecoloog vertelde die mij dat dit niet alarmerend was. Achteraf gezien vermoed ik dat ik een beginnende zwangerschapsvergiftiging had opgelopen, maar dat is helaas nooit getest, ondanks het meerdere keren gevraagd te hebben (omdat mijn moeder dit ook had). Ook heeft hij mijn urine nooit getest tijdens de controles en mij nooit gewogen.
Maar tot dan was verder alles nog in orde en waren alle controles telkens heel goed. Ik voelde ons kindje nog steeds bewegen, al was het nooit heel actief.
Tot ik hem op een dag ineens heel de dag niet meer gevoeld had, ik was toen net geen 29 weken ver. Ik maakte mij niet meteen zorgen, ik dacht bij mezelf: hij zal nu gewoon een heel rustige dag hebben. Maar toen ik hem de dag erna nog altijd niet gevoeld had, begon ik toch een beetje ongerust te worden. Niet dat ik meteen van het ergste uitging, ik wou alleen zeker zijn dat alles nog oké was met ons kleine ventje.
Dus aangekomen bij het ziekenhuis deed ik mijn verhaal. Ik lag aan de monitor, waarna ik plots de hartverscheurende woorden te horen kreeg: ‘Ik vrees dat ik slecht nieuws heb, mevrouw, er is geen hartslag meer.’
Ik wist echt niet wat ik hoorde, dit had ik totáál niet zien aankomen… Meteen ben ik in tranen uitgebarsten en vroeg ik hoe zoiets kon gebeuren, ons zoontje was kerngezond elke keer dat we op controle gingen.
De dokters stonden zelf voor een raadsel en hadden er geen verklaring voor. Daar zat ik dan, wenend en vol ongeloof. Ik heb meteen mijn vriend opgebeld, dat hij naar het ziekenhuis moest komen, en ik heb hem het slechte nieuws moeten vertellen. Beiden konden we echt niet begrijpen waarom zijn hartje ineens gestopt was.
Al onze dromen van een mooi gezinnetje vielen van het ene moment op het andere helemaal kapot, plots stond onze wereld stil… De dagen erna waren echt een hel, we werden al wenend wakker en vielen wenend terug in slaap, de hele dag waren we een wrak, zoveel verdriet hadden we.
Drie dagen later moest ik bevallen van Kyann, op 29 weken. We waren zo nerveus die dag, hadden zo’n dubbel gevoel. We waren zo verdrietig, maar langs de andere kant ook ‘blij’ dat we hem eindelijk konden ontmoeten, we waren zo benieuwd hoe hij eruit zou zien.
Op 23 april 2023 werd onze prachtige zoon geboren. De bevalling was heel vlot verlopen en vanaf het moment dat ons zoontje in mijn armen lag, was ik sprakeloos… Hij was zó prachtig! Ik zag meteen dat hij mijn neusje had en papa zijn voetjes… Oh wat was hij perfect! Ik voelde meteen onvoorwaardelijke liefde voor hem.
Toen we naar huis mochten gaan, hebben we hem nog 5 dagen bij ons thuis gehad. Daar ben ik nog steeds zó dankbaar voor, want hierdoor hebben we nu veel mooie herinneringen aan Kyann. Ook zijn oma’s en opa’s zijn hem komen bezoeken, en zijn tantes en nonkel. Naast veel verdriet te hebben waren ze toch ook blij dat ze jou nog hebben kunnen ontmoeten en afscheid konden nemen.
Boven de Wolken is langs geweest bij ons thuis om prachtige foto’s te nemen, daar zijn we hen ook enorm dankbaar voor.
We zijn via de begrafenisonderneemster doorverwezen naar een professor in Leuven die gespecialiseerd is in risicozwangerschappen en deze vertelde ons aan de hand van de echo’s dat Kyann te klein en te licht bleek te zijn. Ook was mijn placenta aan de kleine kant, waardoor hij te weinig voedingsstoffen en zuurstof kreeg – dit allemaal hoogstwaarschijnlijk door zwangerschapsvergiftiging, wat ik dus al eerder vermoedde. Het komt er dus op neer dat we helaas slecht zijn opgevolgd door mijn gynaecoloog omdat hij dit eerder had moeten opmerken aan mijn symptomen en op de echo’s, maar hier nooit iets aan gedaan heeft. Kyann zat volgens hem altijd op gewicht en lengte. Dat maakt de verwerking eens zo zwaar.
Ons zoontje was zó welkom, we hadden alles al klaarstaan in zijn kamertje en zelfs de suikerbonen en geboortekaartjes waren al klaar.
We missen je zo hard, lieve Kyann, maar sindsdien zijn wij trotse ouders geworden. Voor altijd blijf jij bij ons gezin horen en we nemen je overal mee naartoe in je mooie knuffelbeer.
