24/01/2022.
De dag dat mijn vriend en ik 6 jaar en bijna 2 maanden samen waren. (Nu bijna 7 jaar.)
Waarvan 4 jaar samenwonend.
We zaten die avond samen in bad met een glaasje cava en spraken over onze relatie, onze gevoelens en het geluk dat we voelen als we samen zijn.
Op een bepaald moment begon mijn vriend over ‘wat als we nu te weten kwamen dat er een wondertje op komst was?’
Ik kreeg het moeilijk en zette mijn glaasje aan de kant.
Ik vroeg: ‘Wil je ervoor gaan?’ (2 jaar geleden waren we er nog niet klaar voor.)
Mijn vriend zei: ‘Ik ben er zeker van dat je een geweldige mama zou worden en dat we dat heel goed zouden doen.’
Ik voelde dat het moment was gekomen dat wij klaar waren voor een klein wondertje.
Dat moment voelde magisch, al klinkt dat misschien heel gek.
Op 24 januari 2022 ben ik onmiddellijk gestopt met anticonceptie.
We wisten dat het niet makkelijk zou zijn omdat ik al 10 jaar de pil nam, maar we hadden zeker geduld. We wouden het niet timen of plannen.
‘Wat komt, dat komt’ zeiden we.
Een half jaar en enkele zwangerschapstesten later was er nog geen resultaat.
Op 9 maart 2022 dacht ik mijn regels te krijgen, maar die bleven enorm lang duren: 3weken op en af.
Dat was niet normaal, vonden we.
We zijn naar de dokter van wacht gegaan omdat het zondag was, en die deed 2 zwangerschapstesten. En JA!!!! Ze waren positief. ☺️
Maar vanwege het bloed dat al 3 weken aan het vloeien was alsof ik mijn regels had, stuurde de dokter ons onmiddellijk naar spoed.
Ook daar deden ze enkele testen, en ja hoor: ik was duidelijk zwanger, 5 weken al!
Maar er zat een grote bloedklonter langs het vruchtzakje.
Er waren 3 opties…
Optie 1: de bloedklonter verkleint in kleine stukjes en het vruchtzakje kan rustig groeien.
Optie 2: de bloedklonter groeit niet meer en het vruchtzakje krijgt de kans om gezond te groeien langs de klonter.
Optie 3: het hartje stopt met kloppen door te weinig zuurstof en plaatsgebrek door de bloedklonter.
2 weken later hadden we weer een controle bij de gynaecoloog om te zien of de bloedklonter verkleind was of het zakje gewoon mooi verder was gegroeid.
Met veel spanning en een positieve mindset gingen we binnen.
Ik kleedde me om en de gynaecoloog onderzocht me.
Ik zei met een blij gezicht: ‘En!!!??? Hoe gaat het??? Waar is het hartje?’
De gynaecoloog keek me aan en zei: ‘Sorry, de klonter is enorm gegroeid en ik zie dat het hartje helaas is gestopt met groeien.
Het leek alsof ik dit niet aan het meemaken was, alsof het een droom was waar we even niet uit geraakten.
Ik zei: ‘Wat? Wil je toch nog eens goed kijken? Kan het niet zijn dat je het gewoon niet goed ziet? Dat het vruchtje gewoon even schuin ligt?’
Toen liet ze me een echo van 2 weken geleden zien waar je duidelijk het hartje op zag, en de echo van toen.
‘Neen’ zei ze. ‘Je ziet overduidelijk dat de bloedklonter enorm gegroeid is en de plaats die je vruchtje nodig zou hebben heeft ingenomen. Het spijt me enorm.’
Ik stortte even in, ik kon alleen nog maar wenen en wenen. Wat een vreselijk moment.
Nu zijn we 2 maanden verder. Het is nog altijd moeilijk, moeilijker dan verwacht, maar we geven niet op.
Ondanks dat we nog maar 2 maanden ver waren, zal dit kleine wonder eeuwig ons kleine sterretje zijn.
Ik ga nog elke maand op controle bij de gynaecoloog. Op 13 juni 2022 heb ik mijn laatste controle en dan krijgen we waarschijnlijk groen licht om er weer aan te beginnen.
We gaan ervoor en geven niet op. We weten dat het ons kan lukken.
Ik ben mijn gynaecoloog zo dankbaar.
Ik denk dat er weinig gynaecologen zo met hun hart hebben meegeleefd.
De steun die we van haar gekregen hebben. Chapeau.
Ik hoop dat we ooit de kans krijgen om ons gezinnetje te mogen uitbreiden. Tot dan zullen we met veel warmte in ons hart deze ervaring met ons meedragen.
Voor eeuwig en altijd.
