Juli 2022… mijn zwangerschapstest is positief! Met een heel bang hartje, maar vol geluk begin ik weer aan dit nieuwe proces… Na twee miskramen zie je en voel je de dingen anders.
De eerste 3 maanden waren voor mij een hel, echt genieten van mijn zwangerschap kon ik niet, de schrik voor nog een miskraam was gewoonweg veel te groot. Ik probeerde rustig te blijven, maar bij elk klein ding stuurde ik toch een mail naar mijn gynaecoloog.
Eindelijk was het zover: ik was 12 weken zwanger en uit de ‘gevarenzone’. Ik kon eindelijk genieten van mijn zwangerschap… maar niet al te lang. Mijn NIP-test was niet gelukt en ik moest hem opnieuw doen, diezelfde week had ik nog een bloeding en liep ik na mijn shift meteen naar de spoed, waar ze mij vertelden dat ik mij helemaal geen zorgen hoefde te maken, want alles zag er goed uit.
Twee dagen later belde ik mijn gynaecoloog en vertelde ik haar over de bloeding en mijn bezoek aan de spoed. Ik vertelde haar dat ik mij niet gerust voelde en dat mijn mamahart mij vertelde dat er iets aan de hand was. Ik mocht de volgende dag langskomen voor een echo en een tweede NIP-test, en weer vertelden ze mij dat alles goed was.
Een week later belde ik voor de resultaten van de NIP-test, maar die was weer niet gelukt. In volle paniek belde ik mijn gynaecoloog en vroeg ik haar hoe we verder moesten. Enkele dagen later mocht ik teruggaan voor een extra echo. Ik hoefde me geen zorgen te maken, er was waarschijnlijk gewoon iets misgelopen met het staaltje en een derde NIP-test was niet nodig, ze zou een uitgebreide echo maken en op die manier alles goed controleren.
Tijdens mijn echo werd het plots enorm stil. Ik wist dat er iets aan de hand was, ik wist alleen niet wat. Mijn gynaecoloog vroeg of ik vruchtwater aan het verliezen was, maar dat was niet het geval. Ze duwde de echo weg en vertelde mij dat ik me weer mocht aankleden.
Onderweg naar haar bureau zei ze dat ik te weinig vruchtwater had en dat ze mij graag wou doorverwijzen naar het UZA voor een vlokkentest. Ik zou er 2 weken later, op 11 oktober 2022, naartoe kunnen gaan, juist de dag van mijn verjaardag.
Daar zat ik dan, in de wachtzaal van het UZA met een zeer klein hartje. Ik mocht eindelijk binnen en nog vooraleer ze aan de vlokkentest begonnen, zagen ze al op de echo wat er mis was… Toen gaven ze mij het verschrikkelijke nieuws: mijn kleine baby had geen niertjes ontwikkeld. Omdat ik nog zo vroeg in de zwangerschap zat, zouden de longen van mijn kleine prins ook nooit voldoende ontwikkelen, want daarvoor was natuurlijk vruchtwater nodig… vruchtwater dat wordt aangemaakt door de nieren, de nieren die mijn baby niet had.
Mijn baby had gewoonweg geen enkele kans op overleven… Ik had de keuze om mijn zwangerschap af te breken of door te gaan, maar hoe dan ook, hij zou het niet overleven.
Op 20 oktober 2022 om exact 22:33 kwam Valentino op de wereld, een zeer kleine baby, maar met de meest perfecte kleine voetjes en handjes, zijn oortjes waren ongelofelijk goed gevormd en ook al was hij o zo klein, hij vulde mijn hart meteen met heel veel liefde.
Ik kan niet goed uitleggen hoe ik mij voelde. Vaak sluit ik mijn gevoelens nog steeds uit. Je gaat tijdens de bevalling door een immense pijn, pijn waar je jezelf doorheen duwt omdat je weet dat het het uiteindelijk enorm waard is, want aan het einde van de dag ga je naar huis met iemand die je gaat leren wat echte, onvoorwaardelijk liefde is… Maar nu was dat niet het geval… Je bevalt van een baby die je niet mee naar huis mag nemen, een baby die je nooit zijn eerste woordje gaat horen zeggen, nooit gaat zien stappen of horen lachen…
De hele wereld rondom je gaat door en iedereen vergeet zelfs dat je enkele dagen geleden nog een baby in je buik had. Ik weet niet of het uit ongemak of onwetendheid is, maar het is voor iedereen gewoon makkelijker om te doen alsof er niks gebeurd is, want uiteindelijk heeft hij toch niet echt geleefd? Maar voor mij wel, voor mij leeft hij nog steeds, in mijn hart en in mijn gedachten zie ik hem zijn eerste stapjes zetten, ik zie hem lachen, mama roepen en zijn armpjes naar boven gooien zodat ik hem oppak en een dikke knuffel geef.
Voor mij zal ik altijd 2 kinderen hebben… Daniela, jouw grote zus, en jij, jij die mijn hart in een hele kleine periode met zo veel liefde, geluk, verdriet en gemis hebt gevuld.
Duizendmaal bedankt aan Boven de Wolken voor de prachtige foto’s, de beertjes en de armbandjes… dankzij jullie heb ik mijn kindje elke dag toch ietsje dichterbij!
Ik hoop alleen dat het hiernamaals echt bestaat en ik jou ooit terug mag vastnemen.
Valentino, mijn kleine man, ik mis je zo ontzettend hard!
Te amo mi angelito ❤️
