Bedankt dat ik dit mocht doen voor jullie en proficiat met jullie mooie dochter!
De deuren van het ziekenhuis openen zichzelf en meteen voel ik een ongemakkelijke drukte. Ik vond deze drukte anders nooit heel erg ongemakkelijk, maar in deze tijden voelt het heel verkeerd tot zelfs ongezond aan. ‘Goeiemiddag, wat kan ik voor u doen?’ Een man van de security spreekt me aan om te zien of ik niet kom voor een ‘niet zo’n essentieel bezoekje’. ‘Ik ben van Boven De Wolken’. Er volgt een lange stilte en ik besef dat nog lang niet iedereen weet wat dat precies wil zeggen. ‘Wij nemen foto’s van overleden baby’s en ik word verwacht op het verloskwartier’. Ik zie aan zijn blik dat hij verrast is, maar hij wijst me al snel de weg naar de lift tot het 2de verdiep.
Ik voel de zenuwen door mijn lijf gieren als de lift deuren sluiten. Het is en blijft spannend, iedere keer weer opnieuw. Zal ik niets verkeerd zeggen? Zou ik meteen feliciteren of wacht ik misschien toch nog even af? Zouden ze zien aan mij dat ik eigenlijk ook wel nerveus ben? Laten we hopen van niet. De lift deuren gaan open en recht voor me zie ik het onthaal. Een vriendelijke vroedvrouw ontvangt me en wandelt mee naar het verlos. ‘De ouders zijn erg aangedaan. Olivia ligt bij hen op de kamer, maar ze durven haar niet vastnemen. Olivia stierf heel plots in mama’s buik en de bevalling ging zeer moeizaam.’ Ik ben altijd dankbaar als vroedvrouwen kort de situatie briefen. Ik word er rustig van en kan me meer voorbereiden op wat ik precies moet verwachten.
Het is en blijft spannend, iedere keer weer opnieuw…
Aangeslagen ouders… Dat zijn ze uiteraard altijd, maar soms is er plaats voor een losse babbel, een voorzichtige lach of zelfs een vleugje humor. Ik klop en open de deur. ‘Hallo, ik ben de fotografe van Boven De Wolken’. Ik lach zacht van achter mijn mondmasker, maar vermoedelijk komt mijn lachje niet over. De ouders knikken even zacht terug. Aan het raam zie ik Olivia liggen omringd door een aantal knuffels. ‘Mag ik?’ vraag ik aftastend. De ouders stemmen toe. Ik zet mijn zak met spullen opzij en wandel naar hun dochter. Een klein meisje met een grote bos haar, gewikkeld in het mooiste dekentje. Wauw… ‘Ze is prachtig’.
Ik zie aan mama’s ogen dat mijn uitspraak haar deugd doet. Ze is oprecht wondermooi. ‘Zijn er dingen die jullie in gedachten hadden? Bepaalde beelden die jullie zeker willen?’ Ze schudden hun hoofd. De meeste ouders zijn absoluut niet bezig met het bedenken van ‘de mooiste foto’s’, laat staan dat ze er ooit aan dachten om deze foto’s te laten maken. Ik zoek een plekje uit aan het raam waar het licht het mooist tot zijn recht komt, leg wat dekentjes klaar en neem eerst wat foto’s van Olivia in haar bedje. ‘Mag ik haar nemen?’ De ouders stemmen toe en ik hoor mama snikken. ‘Dag mooie meid. Vandaag laat ik je schitteren.’ Ik leg Olivia op het allerzachtste dekentje en vorm naast haar haar naam in houten lettertjes. In haar handje laat ik haar een sterretje vast houden. ‘Wat heeft ze lange vingers,’ zeg ik. ‘Ja… ze zou waarschijnlijk wel groot zijn geworden. We zijn beide niet zo klein’. ‘Heeft ze nog broertjes of zusjes?’ ‘Nee, Olivia zou het eerste kleinkind geweest zijn in de familie en nu stellen we iedereen teleur,’ vertelt mama terwijl ze in tranen uitbarst.
Ik stop even met het nemen van foto’s en ga naast haar zitten. ‘Olivia is het eerste kleinkind. Voor altijd jullie eerste kind, jullie eerste dochter. Vergeet dat nooit. Niemand heeft hiervoor gekozen… Neem jullie zelf alsjeblieft niets kwalijk’. Mama knikt terwijl haar tranen blijven rollen.
‘Wil je dat ik Olivia even bij je leg?’ Ik zie haar aarzelend kijken naar haar dochter waarna ze naar haar man kijkt. ‘Ik weet het niet,’ zegt ze. Papa stapt naar Olivia toe en aait haar wang. Ik neem van de gelegenheid gebruik om dit tafereel vast te leggen. ‘Ik wil haar wel vasthouden,’ zegt hij. Mijn hart vult zich met warmte, ik neem haar heel voorzichtig op en leg haar in papa’s armen. Tranen rollen. ‘Gaat het papa?’ vraag ik. Hij knikt. ‘Dag meisje. Dag mijn lief klein meisje. Wat ben je mooi. Waarom? Waarom toch? Waarom net wij? Wat hebben we ooit verkeerd gedaan?’ Papa overlaadt zijn dochter met kusjes en spreekt haar de allerliefste woordjes toe. ‘Ik wou je zoveel leren, ik wou met je ravotten, ik wou je knuffelen, kriebelen en wiegen. We hadden zoveel plannen samen.’
Dit moment is verdrietig en mooi tegelijk…
Ik voel mijn ogen vochtig worden om dit hele gebeuren en probeer dit weg te slikken. Ik neem intussen 101 beelden want dit moment is verdrietig en mooi tegelijk. Papa gaat naast mama zitten en houdt hun dochter tussen hen 2 in. Mama’s handen gaan door Olivia’s vele haartjes. ‘Wat is ze mooi,’ zegt ze trots. ‘En kijk! Ze heeft jouw neus. Ik weet alleen niet of dat nu goed of slecht is,’ lacht mama. We schieten alle 3 in de lach en voor het eerst zie ik een glinstering in mama’s ogen die ik nog niet eerder had opgemerkt. Mama zucht opgelucht. ‘Ik voelde haar al een hele dag niet meer, maar we geraakten niet eerder in het ziekenhuis. We hebben maar 1 auto en ik moest wachten tot mijn man thuis was. Had ik maar vroeger gehandeld. Dan was ze er misschien nog wel geweest. Of misschien had ik meer moeten rusten? Ik heb echt nog veel te veel gedaan de afgelopen dagen. Of misschien heeft de gynaecoloog niet snel genoeg gezien dat er iets was? Misschien kon ze dit wel zien op de echo?’ zegt mama aarzelend.
Terwijl ze op zoek gaat naar een reden van Olivia’s dood heeft mama haar dochters beide handjes vast die ze zacht streelt. Op al haar vragen kan en mag ik geen specifiek antwoord geven. Héél vaak is de diagnose bij het plotse sterven in de buik (mors in utero) onbekend en treft niemand schuld. Of ja, toch wel… Moeder natuur die het vaak keihard speelt. Al hoop ik ergens dat deze ouders toch antwoorden krijgen op al deze vragen. Het maakt het verlies niet minder groot, maar achterblijven met allerlei blijvende vraagtekens is niet min en héél moeilijk om vertrouwen te vinden in een volgende zwangerschap.
Ik ga verder met fotograferen. Handjes, voetjes, haar haartjes, haar prachtig gezichtje, mama en papa samen… ‘Ik wil haar vasthouden,’ zegt mama vastberaden. ‘Dat is moedig,’ zeg ik. ‘Ik beloof dat je hier nooit spijt van zal hebben.’ Ik laat het niet zien, maar mijn hart maakt een sprongetje. Tijd, rust, luisteren, aanvoelen en vertrouwen. Papa legt Olivia in mama’s armen. ‘Ze ruikt lekker’. Mama duwt haar neus in Olivia’s haartjes, ademt diep in en duwt haar nog iets harder tegen zich aan. Ik zie de opluchting bij hen beiden en ik geniet bij het zien van dit mooie gezin. Ik neem nog een aantal beelden van hen samen en neem stilaan afscheid. ‘Bedankt dat ik dit mocht doen voor jullie en ondanks alles wil ik jullie graag nog proficiat wensen met jullie mooie dochter.’ Beide ouders glimlachen. ‘Dankjewel, dat heeft nog nooit iemand eerder gezegd.’
‘Dankjewel, dat heeft nog nooit iemand eerder gezegd.’
Het is een grote eer. Een eer om te mogen binnentreden in ouders hun cocon. In hun bubbel van verdriet, trots & liefde. Wat voor sommigen een angst is, is voor ons allen iets waar wij heel wat voldoening uithalen. Ieder verhaal is uniek, ieder kindje anders, iedere ouder reageert verschillend, maar altijd is er de liefde. De liefde die overheerst en waar liefde is, daar zijn tranen. Tranen voor wat was. We maken er plaats voor. We maken plaats voor het huilen en lachen, het knuffelen, ontmoeten, ondervinden en leren kennen voordat er wordt losgelaten. Want het zou verschrikkelijk zijn om je kind niet te mogen bewonderen voordat je hem of haar afgeeft. Om nooit gevoeld te hebben dat je effectief mama of papa bent geworden. De blik van eindeloze liefde van mama naar haar dochter, de trots en fierheid van papa naar zijn zoon, de knuffels van grote zus voor broertje, de unieke familiefoto… daar krijg je als Boven De Wolken fotograaf maar één kans voor en die grijpen we met beide handen.
Trotse Boven De Wolken fotograaf
