Twan
Ons verhaal begint ergens eind 2020. De wens voor een derde heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken, maar mijn man vond 2 kids wel oké. Tot hij in december 2020 toch van gedachten veranderde. Een afspraak bij de gynaecoloog werd geregeld en het spiraaltje ging er enkele weken later uit.
De 2 andere kids kwamen er met een beetje hulp van hormonen, maar die medische molen wou ik niet opnieuw. Gewoon afwachten of de natuur ons nog een derde kindje zou gunnen…
En jawel, het ging zelfs vlotter dan verwacht! Op 18 mei had ik een positieve test in handen. Superspannend toch weer, ook al was het onze derde zwangerschap. Maar eigenlijk had ik niet zo’n goed gevoel… Vroege zwangerschapssymptomen waren er amper, het hCG op de bloedname was eerder laag. Met een bang hartje gingen we 18 juni dan eindelijk naar onze eerste echo. De vroedvrouw nam haar tijd en toen ze vroeg “Zien jullie wat ik zie?” was ik helemaal overtuigd dat er geen kloppend hartje te vinden was. Maar niks was minder waar, want mijn man had het wel door. Er waren 2 kloppende hartjes te zien! Wow, die wending had ik helemaal niet verwacht! Er flitste van alles door mijn hoofd… De rest van de consultatie verliep wat in een waas. Ze kon wel al zien dat het om een eeneiige tweeling ging met 1 placenta, maar wel met elk een eigen vruchtzakje. Vanaf nu werd het plots een hoogrisicozwangerschap met strikte opvolging. Als verpleegkundige op neonatologie kende ik wel wat risico’s, maar wat was de kans dat ons dat allemaal zou overkomen…
Na de eerste schok kwamen ook wel de trots én plots alle mogelijke zwangerschapssymptomen. We vertelde het spannende nieuws snel aan de grote broer en zus en dichte familie. Want dit speciale nieuws konden we niet voor onszelf houden.
De zomer verliep verder rustig, we kregen het nieuws dat er 2 jongens zouden bijkomen! De vermoeidheid bleef wel sterk aanwezig en ook bekkenproblemen begonnen zich te manifesteren, dus ik was blij dat ik nog 3 weken verlof had.
Op 12 augustus moest ik weer aan het werk. En ondanks dat het een rustige shift was, was ik ‘s avonds kapot. De dag erna, vrijdag de 13e, moest ik voor mijn late shift nog op controle. Ik kreeg mijn 16 wekenecho, een echo die alles veranderde… Er werd namelijk het tweelingtransfusiesyndroom (TTS) vastgesteld. Doordat de jongens een placenta deelden, stonden ze met elkaar in verbinding en was er duidelijk een onevenwicht in de groei en het vruchtwater. Niks doen zou ervoor zorgen dat we beide jongens snel zouden verliezen. Een laseringreep ondergaan had de nodige risico’s, maar ook de beste kansen op overleving. Ik bleef in het ziekenhuis en onderging diezelfde namiddag al met spoed de ingreep. De 24 uur die volgden waren de meest stresserende uren in mijn leven. Op zaterdagmiddag kregen we een nieuwe echo om de ingreep te evalueren. Oef, de ingreep leek geslaagd en er waren nog 2 kloppende hartjes te zien!
Daarna kregen we wekelijks een echo om alles op te volgen. Nooit echt slechts nieuws, maar 100% positief konden ze ook niet zijn. Onze Twan zou ten gevolge van de TTS een hartprobleem ontwikkeld hebben. Week na week was het hopen op beter nieuws, afwachten wat de gevolgen zouden zijn, afwachten welke zwangerschapstermijn we zouden halen. Genieten van de zwangerschap ging niet echt, het was leven van week tot week.
De mijlpaal van 24 weken, levensvatbaarheid, werd gehaald. Een kleine last viel van mijn schouders, want als er nu iets zou gebeuren, konden ze de jongens tenminste helpen. Rond 28 weken kreeg ik nog een MRI. Een standaardprocedure na de laseringreep, om te kijken of er eventuele hersenschade was ten gevolge van de TTS. Ook daar was weer iets te zien… De hersentjes van beide jongens waren wel oké, maar mogelijk had Twan een longprobleem. Tijdens de volgende echo zouden ze hier extra aandacht aan besteden en verder evalueren, maar die consultatie hebben we niet gehaald.
We haalden ondertussen wel de 30 weken. Volgens de gynaecologe was het grootste gevaar nu wel geweken, dat zei ze al weken aan een stuk. 30 weken was het grote doel! Alle dagen/weken extra nu waren mooi meegenomen.
Maar veel meer haalden we jammer genoeg niet… op donderdag 18 november, op 30 weken en 3 dagen zwangerschap, werden de harde buiken die ik al een tijdje had plots pijnlijk. We gingen ’s avonds naar het ziekenhuis voor een extra controle. We werden snel geholpen en ik werd aan de monitor gelegd. Mart zijn hartslag vonden ze snel, bij Twan verliep het moeizamer. Met behulp van een echo zochten ze verder. We werden gevraagd naar de ruimte ernaast te gaan, met een beter echotoestel. En daar viel het zware verdict. Datgene waar we lang voor gevreesd hadden, maar wat we nu niet meer verwachtten, werd werkelijkheid. Twan zijn hartje klopte niet meer…
Het gevoel van ongeloof was heel groot, groter dan het verdriet. En we hadden sterk het gevoel dat de jongens nu maar snel geboren moesten worden. Maar dat werd ons afgeraden. Na een nachtje op de verloskamer werd ik opgenomen op de “MIC” (Maternal Intensive Care) op exact dezelfde kamer als enkele maanden ervoor, na mijn lasering.
Er werd longrijping gestart om Mart de beste kansen te geven en regelmatig werd ik terug aan de monitor gelegd. Tijdens het weekend volgden enkele echo’s en werd er beslist om in de loop van de week een geplande keizersnede uit te voeren. (Een keizersnede was sowieso aan de orde na twee vorige keizersneden.)
Maar ook die dag haalden we niet… Tijdens de nacht van zondag op maandag verloor ik mijn slijmprop en elk toiletbezoek was er meer en meer bloed te zien. Ik kreeg ook weer meer en pijnlijke harde buiken, maar de monitor was nog steeds oké. Maandagvoormiddag voelde het weer beter, we pasten het ontwerp van ons geboortekaartje aan en hadden zelfs een online meeting met onze begrafenisondernemer, kwestie van voorbereid te zijn… maar nadien kwamen de harde buiken dubbel zo pijnlijk terug.
En vanaf dan ging het snel. Mijn man was van plan die namiddag even naar huis te gaan voor de andere kids, maar regelde toch snel andere opvang omdat ik zoveel pijn had en hij er niet gerust in was. De vroedvrouwen waren er ook niet echt gerust in, de assistent-gynaecoloog probeerde een inwendige echo te maken. Maar door al het bloed kon ze amper iets zien. Ik kon niet snel genoeg op de verloskamer liggen, de jongens gingen geboren worden!
Op de verloskamer bleek ik bijna volledige ontsluiting te hebben. Er werd even getwijfeld om gewoon te bevallen, maar dat idee werd snel van de tafel geveegd, gelukkig.
Ik werd in allerijl klaargemaakt voor de keizersnede. Doordat ik er al 2 had gehad, wist ik ongeveer wat er te gebeuren stond en kon ik behoorlijk rustig blijven. Op voorhand sprak ik met mijn gynaecologe mijn wens uit voor een gentle sectio. Niet helemaal mogelijk in deze omstandigheden, maar wel blij dat ze er in alle hectiek aan dacht om het te doek te openen zodat ik de geboorte kon zien.
Mart werd als eerste geboren, met een verbaasde blik en een klein schreeuwtje. Hij werd vrij snel meegenomen om te stabiliseren. Ik stuurde mijn man met hem mee, waardoor hij enkele minuten later wel de geboorte van Twan miste… Ook Twan werd even meegenomen en nog bij Mart gelegd. De vroedvrouwen namen enkele foto’s van hen samen, een van de kostbaarste foto’s die we hebben.
We kregen wat tijd om Twan te bewonderen terwijl ze mij aan het afwerken waren. Ook Mart kwam nog even piepen voor hij samen met mijn man naar neonatologie vertrok.
Op de recovery werd Twan bij mij in een bedje gelegd. Later op de avond kregen we de koesterkoffer van het Berrefonds, werden er wat foto’s genomen door de vroedvrouw, hand- en voetafdrukjes gemaakt met inkt en in gips, eigen kleertjes aangedaan en mocht ik uiteindelijk terug naar mijn kamer. Tussendoor werd het kolven ook opgestart, want ik wou er ook zijn voor Mart. Die tweestrijd tussen leven en dood, hoop en verdriet werd ons dus al snel duidelijk.
Twan mocht nog wat bij ons op de kamer blijven. Met hem dicht bij mij ging ik de nacht in. Nu kon ik geen slaapmedicatie meer krijgen, want ik moest kolven, mooi elke 3 uur.
Mijn collega-vriendinnen waren de dagen voor en na mijn bevalling een gang verder aan het werk en kwamen af en toe eens op bezoek, ook ’s nachts. Die bezoekjes betekenden zoveel voor mij! Een extra soepje, mijn lievelingschips, troostende woorden, een knuffel… kleine gebaren met een grote betekenis! Tijdens zo’n nachtelijk bezoekje konden we eindelijk ook Twan zijn meter nog vragen. Ze had het totaal niet verwacht, maar was zo vereerd.
Op dinsdag kwamen Inge en Inneke van Boven de Wolken langs. De meeste foto’s werden op mijn kamer gemaakt. Onze vertrouwde omgeving op dat moment. Met de toestemming van de collega’s op neonatologie, mochten we gelukkig ook daar nog wat foto’s nemen. Het was de enige manier om nog foto’s van ons complete gezin te maken en van Mart en Twan samen. Het werd een hele uitdaging voor de fotografen! Echt mooie foto’s van ons 6 hebben we niet, maar ze zijn er, en dat is het allerbelangrijkste.
’s Avonds konden enkele familieleden nog kennismaken met Twan. De vroedvrouwen waren toen gelukkig heel menselijk, want door corona was er eigenlijk geen extra bezoek toegestaan.
De dag erna kwam er opnieuw een afscheid van Twan, hij kon niet langer bij ons op de kamer blijven… Daar zaten we dan, net ouders geworden van 2 prachtige jongens, maar geen van beiden kon bij ons zijn. Ook de andere kinderen konden door de aangepaste bezoekregeling niet meer op bezoek komen bij hun mama of kleine broer.
Ik probeerde de volgende dagen zelf zoveel mogelijk op neonatologie te zijn, bij Mart. Het knuffelen zorgde voor troost, maar ook zoveel gemis om wat had moeten zijn. Mijn collega’s deden enorm hun best om ons te begeleiden in ons verdriet. Twan was er ook heel aanwezig in allerlei kleine dingen.
Een week nadat we Twan voor het laatst zagen, namen we samen met de familie afscheid van Twan in de kapel van het ziekenhuis. Zo was Mart in gedachten ook nog dichtbij. Het werd een mooie persoonlijke viering, met tekstjes en liedjes uitgekozen door ons, de moekes, peter en meter. Ook creatief moest en zou ik nog iets maken voor Twan. Ik had het liever allemaal niet moeten doen, maar onder de omstandigheden was dit het mooiste dat we voor Twan nog konden doen.
Ondertussen zijn we 6 maanden later. Mart is sinds half januari thuis. Hij zorgt voor heel wat afleiding in ons verdriet, maar ook voor de continue confrontatie dat het eigenlijk zo anders had moeten zijn…
Een aantal foto’s van Boven de Wolken hangen al thuis omhoog. Een mooie herinnering aan onze kleine man. ??
Lieve Twanneman, we houden zoveel van jou, tot aan de maan en terug!
Liefs,
mama en papa
