Here we go
On this roller coaster life we know …
Dit is een liedje dat gespeeld is terwijl ons Tess weggedragen is in de armen van haar papa, hun laatste tocht samen als vader en dochter. Het woord rollercoaster omschrijft alles aan ons verhaal… Tess haar verhaal. Het was een zware zwangerschap, gepaard met extreme misselijkheid en vermoeidheid. Maar elke keer dat we ons meisje zagen op de echo tijdens de controle, wist ik waarvoor we het deden. En elke maand zei ik tegen mezelf, weer een maand dichter bij ons Tess! Nog even volhouden mama.
Tot daar het moment komt dat onze gynaecoloog zijn blik ernstig wordt, en hij minutenlang haar hartje aan het bestuderen is. Op dit moment is ons meisje 20 weken. Ergens wilde ik mezelf wijsmaken dat hij gewoon alles goed aan het nakijken was. Maar door zijn lichaamshouding en de mimiek van zijn gezicht, wist ik gewoon dat er iets niet goed was met ons meisje. Er waren onduidelijkheden over Tess haar hartje, verder onderzoek was nodig.
Here we go… on this roller coaster…
Eerst uitgebreider onderzoek bij een collega-gynaecoloog om daarna doorverwezen te worden naar UZ Leuven.
Ons geduld wordt zwaar op de proef gesteld, we moeten een week wachten. Een week vol angst en verdriet. Tess doet lekker verder haar ding. Ze groeit goed en is een echte turnster in mama’s buik. Tuur is laaiend enthousiast over zijn zus en maakt al veel plannen om samen te doen. Ondertussen proberen wij positief te blijven maar de angst om jou groeit met de dag.13 januari, verandert onze hoop in een harde, onwezenlijke realiteit. Ons wondermooie meisje heeft een zeer ernstige hartafwijking. Tranen rollen over onze wangen, verdriet en ongeloof nemen de bovenhand. De medische wereld staat al ontzettend ver, maar voor ons meisje kunnen ze niets doen. We krijgen geen opties te horen, want we hebben geen keus. De enige keuze die we kunnen maken is zorgen dat we vredig afscheid kunnen nemen van ons meisje. Haar behoeden tegen een lijdensweg. Het is met geen woorden te beschrijven, wat dit doet met een ouder. Voor je kind wil je vechten, ben je strijdvaardig. Maar wij hebben al verloren voor we eraan konden beginnen.
De 180 dagen, een wettelijk feit waar we niet omheen konden. Voor ons was het belangrijk dat ons Tess haar volledige naam zou krijgen, dat ze de namen van haar 2 meters draagt. Tess nog langer bij mama houden, het voelde aan als extra tijd. Extra tijd om te genieten van haar schopjes, extra tijd om mijn handen extra veel op mijn buik te leggen… Extra tijd voor haar broer, hij vindt het geweldig als hij zijn hand op mama’s buik legt en hij haar schopjes voelt. Extra tijd voor papa, alleen is ons meisje een eigenwijze dame. Ze schopt vooral als haar broer voelt en bij papa is het stil.
Maar de extra tijd, wordt een tijd vol fysiek leed en emotioneel zwaar om te dragen.
Muisstil is het op 3 februari, het moment van afscheid nemen. Tess wordt vredig ingeslapen. Zonder pijn, wij nemen haar lijden over en dat voor ons hele leven lang. Op dit moment wil ik elke vezel uit mijn lichaam schreeuwen, maar het blijft muisstil. Muisstil liggen papa en mama in elkaars armen. De weeën komen snel, mijn lichaam reageert hevig op de medicatie. Maar de ontsluiting laat langer op zich wachten. Het is een uitputtende strijd, een strijd die veel vraagt van een mama. Want het besef dat we geen gehuil zullen horen, haar niet aan de borst hoeven te leggen, zorgt dat de tranen over mijn gezicht rollen, dat ik harder in papa’s hand nijp.
Op aanraden van de vroedvrouw, neem ik epidurale verdoving omdat ik bijna al mijn kracht verloren ben. Het vruchtwater breekt spontaan, en de centimeters volgen elkaar op. ‘s Morgens (12u later) besluiten ze om ons meisje ter wereld te brengen. Het moment dat ons Tess op mijn borst werd gelegd en de papa ons mee vast nam, is niet te beschrijven. We werden overmand door tranen, tranen van verdriet maar vooral tranen van liefde. Liefde voor ons meisje… ons meisje dat met haar 10 vingertjes en 10 teentjes en alles erop en eraan helemaal perfect was. Zo perfect, te perfect voor deze wereld.
Tuur is helemaal gek op zijn zusje. Maar hij is verdrietig want hij wil graag met haar spelen en dat kan niet als Tess in de hemel is. Onze flinke man van 3 jaar beseft dat zijn zusje een sterrenzusje is.
Om 16u komt Laetitia, fotograaf van Boven De Wolken, onze kamer binnen. Foto’s samen met de grootouders, foto’s van ons prachtige gezin. Dat moment was een moment voor ons vieren, samen met Laetitia. Dankzij haar warmte en enthousiasme hebben we foto’s van Tuur & Tess samen. Want als een 3-jarige ‘neen’ zegt, probeer dat maar eens te veranderen. Ons gezin is voor eeuwig vastgelegd op foto’s, die we kunnen delen, bekijken, elk moment van de dag. Ons meisje blijft zo zichtbaar voor iedereen. Dat is van onschatbare waarde.
Ons meisje blijft in het totaal 2 dagen bij ons, mits kleine tussenpauzes omdat er nog een autopsie dient te gebeuren. Nadien zijn we haar nog gaan bezoeken in het mortuarium. Op 7 februari hebben we samen met onze naaste familie afscheid genomen van ons meisje. Het laatste dat we konden doen voor haar. Het was perfect en helemaal in teken van Tess. Nu konden we haar niet volgen, we hebben haar gevolgd tot het allerlaatste moment… toen ons meisje in het vuur verdween ben ik ingestort… Het besef kwam, dat we de voorbije week in een roes hadden geleefd. De kans om ons meisje te zien opgroeien, te overstelpen met liefde hebben we niet gekregen. Maar afgelopen week hebben we alles gedaan wat ons hart ingaf te doen. Want al deze tijd, was gewonnen tijd.
Elk moment hebben we intens genoten van haar, van ons gezin. We nemen ons Tess mee naar huis. Naar de plaats waar ze hoort te zijn. Dicht bij haar papa, grote broer en mama. Het is nu een maand geleden, het leven moet verder gaan. Dat is wrede realiteit, hoe kan ons leven nu verder gaan zonder onze dochter… Tuur trekt ons erdoor. Hij zorgt voor de glimlach op ons gezicht, hij betrekt overal zijn zusje bij.
De maatschappij en omgeving kunnen hard zijn. Het leven moet verder gaan, is altijd iedereen ingeprent. Was het maar zo eenvoudig. Het is een pad met vallen en opstaan, vol verdriet. We hadden een leven voor Tess waarin we uitkeken naar haar en nu hebben we een leven na Tess. We vinden geen woorden om onze dankbaarheid uit te drukken voor Boven De Wolken. Dankzij hen hebben we tastbaar bewijs van ons leven met Tess. De allermooiste herinnering!
Ook willen we het Berrefonds vermelden, want ook dankzij hun inzet en koesterkoffer hebben we herinneringen van onschatbare waarde.
Overal in huis is Tess aanwezig, elke week staan er verse bloemen of een nieuw knutselwerk van Tuur bij haar. Ons meisje leeft verder in ons huis en in heel ons hart. We hebben geen vaarwel gezegd maar een tot ziens prachtige meid!
Here we go
On this roller coaster life we know
I can travel all the road, you see
‘Cause I know you’re there with me
‘Cause I know, oh I know
You’re there with me
