Lisse – 15.10.2021
Mijn lief lief lief meisje.
Weet je wel…
hoelang ik over jou gedroomd en hoelang ik naar jou getracht heb?
Het is niet te geloven, amper te vatten dat dit geluk ons opnieuw ontnomen werd.
Ik kan en wil het zelfs niet begrijpen.
21 weken lang mochten we genieten van elk stapje in onze zwangerschap.
Je vormde een lichtpuntje, we durfden voor het eerst weer vooruit te kijken.
Jij bracht ons rust.
Jouw mama was al die tijd zo zoekende geweest, maar sinds ik zwanger was van jou wist ik dat het goed was. Die bijna 21 weken zwangerschap heb ik dan ook heel intens beleefd.
Voorzichtig weliswaar, maar hoopvol.
We hebben hier met ons drietjes zó van genoten, jouw broer, zus en ikzelf.
Pas later hebben we ook enkele mensen die we heel graag zien meegenomen in ons verhaal.
Het was zo bijzonder om dit met elk van hen te kunnen delen.
We hebben hen – sommigen letterlijk – van hun stoel doen vallen toen ze het nieuws over jou vernamen. Maar allen reageerden ze positief en blij voor ons. Ze waren zo betrokken.
Eén voor één deelden ze in ons geluk en het was heel bijzonder om omringd te zijn door zoveel lieve mensen die met ons meeleefden.
Vooral de reactie van ons moeke was hartverwarmend en staat in mijn geheugen gegrift.
Ook zij is inmiddels niet meer bij ons en wordt enorm gemist.
Kan iemand mij vertellen…
Waarom je – na al die jaren – nog het geluk mag kennen van een positieve zwangerschapstest in handen te houden?
Waarom je verblijd wordt met de komst van een dochtertje?
Een meisje, een zusje voor Luka en Lente.
Ik voelde me zó intens gelukkig!
Maar waarom?
Als al dat geluk jou later toch opnieuw ontnomen zal worden?
What’s the use of all this? zou mijn opa’ke zich luidop afgevraagd hebben.
De 20 wekenecho had voor ons zo’n bijzonder, geruststellend moment moeten zijn.
Dat was het niet.
Ik dacht toen ik jou op het scherm zag meteen: ‘Komaan meisje, beweeg dan toch…’
Maar er kwam geen beweging, en er was ook geen harttoontje meer te vinden.
Toen de gynaecoloog zei dat ze geen goed nieuws had, stortte mijn wereld in.
De rest beleefde ik in een waas van tranen en diep verdriet.
Het was niet te geloven dat dit opnieuw gebeurde.
Ik bleef maar herhalen dat ik dit geen tweede keer kon.
Gelukkig was jouw meter Joke al die tijd bij mij.
Ik kon niets registreren en leek alle input ook meteen weer te zijn vergeten.
Zij was er om alles voor mij te regelen en vormde een grote steun.
Daags nadien zou ik binnengaan in het ziekenhuis en zou men alles opstarten om jou te halen.
Ik was bang voor de fysieke pijn, want emotioneel was het al zo zwaar.
Ik kon er niets meer bij hebben.
Op het thuisfront zou er intussen enorm goed voor Luka en Lente gezorgd worden. Ook die mensen ben ik enorm dankbaar.
Ikzelf werd die vrijdagochtend op het verloskwartier verwacht en hoorde bij aankomst een baby huilen. Dit maakte mij zo emotioneel en deed me alles opnieuw beleven.
Het liefst van al wilde ik gewoon rechtsomkeert maken.
Gelukkig kan ik inmiddels zeggen dat ik – anders dan toen – met de beste zorg omringd ben geweest.
Ik kreeg een verloskamer achteraan op het verloskwartier, waar mijn privacy en rust echt gerespecteerd werden. Dit keer geen huilend baby’tje op de achtergrond of lachende mensen op de gang.
Een sociaal assistente, psychologe en rouwconsulente stonden me al die tijd bij.
Ik had ook hele lieve vroedvrouwen die – zelfs tot lang na hun shift – de hele tijd bij mij gebleven zijn. Het team van Boven de Wolken zorgde voor mooie foto’s van ons meisje, en het Berrefonds had een rouwkoffertje voor de kindjes klaar.
Het is in een moment van intens verdriet toch ook heel bijzonder geweest omdat ik heb kunnen ervaren dat het hele team enorm gegroeid is in de begeleiding van mama’s die te maken krijgen met pregnancy loss.
Daar waar ik in den beginne de situatie niet meester was, jou geen naam wilde geven, niet klaar was om beslissingen te nemen omtrent jouw afscheid… ben ik hier zo goed in begeleid dat wanneer ik zag hoe lief iedereen met jou was, ik alleen maar ‘LISSE’ kon zeggen toen de vroedvrouw vroeg hoe je zou gaan heten.
De kinderen hadden jou immers al die tijd al zo aangesproken toen je nog in mijn buikje zat.
Je werd vernoemd naar een prachtig meisje van wie de mama er helemaal OK mee was dat ik jou naar haar dochter zou vernoemen.
De uren en dagen die daarop volgden heb ik jou naar mijn gevoel echt kunnen koesteren.
Ik heb jou kunnen kussen en knuffelen en hoop dat je de liefde die ik voor jou voel hebt mogen gewaarworden.
Ook Luka en Lente zien hun zusje enorm graag en je vormt voor altijd een deel van ons gezinnetje.
Het is zó jammer dat het niet heeft mogen zijn, je was zó welkom.
Slaap nu maar zacht, mijn meisje.
Mama xxx
