Lieve sterrenouders,
Het was oudjaar 2021 en ik had de week ervoor een positieve test in m’n handen. Vol geluk had ik mijn plan klaar om mijn vriend in te lichten. Op mijn buik stond ‘dag papa!’ geschreven. En ik had toevallig geen zin om mezelf uit te kleden om te douchen! 😉 Daar stonden we dan, te knuffelen van geluk, half in ons blootje. Zalig! Na jaren dit idee in m’n hoofd te hebben (als puber al), kon ik het eindelijk uitvoeren.
De maanden daarna gingen vlot… misschien te vlot? Ik kon nog op 1 hand tellen hoe vaak ik misselijk werd. Na de NIP-test werd ons geluk nog groter: het was een meisje! Mijn grote droom! Tegen 15 weken stond alles klaar. Kamer en wandelwagen waren gekozen. Er lagen al kleedjes klaar en het ging allemaal niet snel genoeg.
Tot 3 mei 2022, de dag dat de gynaecoloog zei: ‘Ze is toch wat klein, ga maar langs het ziekenhuis, daar kunnen ze het beter zien.’ De dag nadien zaten we daar dan, bij die professor. ‘Mevrouw, ze is echt te klein, ze zal dit waarschijnlijk niet overleven.’ Onze wereld stortte in. Dokter Google werd mijn beste en ergste vriend, alles om maar wat hoop te vinden, maar de week erop zei de professor: ‘Mevrouw, sorry, ze is gestorven.’ En daar zaten we dan. Ik kon alleen nog maar sorry zeggen tegen mijn vriend en ik had hem nog nooit zo hard zien wenen. Mijn hart brak in duizend stukjes. Maar ik zag het al voor de professor iets zei, want het was alsof die echo voor de eerste keer in het zwart-wit was.
Dan kwam de dag waar ik zo tegenop zag. 23 mei 2022, de dag dat ik moest bevallen van mijn mooi meisje, nog maar 24 weken ver en hier lag ik al, veel te vroeg. En de dag waar ik zo tegenop zag was dan nog de beste dag van al die weken, want ik voelde nooit zoveel liefde voor m’n meisje als toen ik ze kon knuffelen. Mijn vriend heeft geen minuut van m’n zijde geweken. Zonder hem zat ik dit nu niet te typen. We zijn enorm dankbaar dat de lieve mevrouw van Boven De Wolken de tijd maakte om langs te komen en met zoveel liefde ons mooi Tessje te fotograferen. En nooit zal ik de liefde in mijn vriend zijn ogen vergeten toen hij ons meisje vasthield. Ons meisje is bij ons thuis, op haar speciale plekje, en zo kan ik elke dag nog even zeggen hoeveel ik van haar hou.
Ze was uitgerekend voor 11 september 2022 en ik zag zo op tegen die dag. Schrik om de slag van de hamer te krijgen. Mijn vriend probeerde de dag zo draaglijk mogelijk te maken en dat deed hij goed, want ineens zat hij voor me op 1 knie. Hij zei: ‘Ik wilde het vandaag doen, want dan is ons meisje er toch wat bij.’ Waar heb ik deze prachtige man toch aan te danken? Een week later had ik opnieuw een positieve test in m’n handen. Nu zijn we bijna +12 weken en ik ben elke dag doodsbang, maar met m’n verloofde aan m’n zijde weet ik dat we hier wel door geraken. Ze hebben nooit gevonden wat er is misgelopen. Dikke pech noemt de professor het. Maar ons Tessje kijkt vol trots van hierboven en mag grote zus zijn.
Als ik 1 tip mag geven die me enorm geholpen heeft in deze periode, dan zou ik zeggen dat ik probeer ons Tessje in gelukkige momenten erbij te betrekken. Het is niet altijd gemakkelijk, want er is zoveel verdriet, maar ik ben altijd zo trots als ik Tessje ergens bij betrek en probeer dat met liefde en geluk te doen in plaats van enkel verdriet. Maar het is dik oké om af en toe nog eens goed te wenen. Dat doe ik ook en zal ik blijven doen. Maar je kindje verdient het ook dat je gelukkig bent en is toch nooit weg. Sterretjes zijn er altijd en overal.
Voor mijn mooiste meisje.
Tess*
23/05/22
De mama en papa van Tess
