Lieve Gaston,
Oooh wat schrokken wij toen jij aankondigde dat je op komst was.
Maar oooh wat was je van het eerste moment welkom.
Of je nu een jongen of een meisje zou zijn, we keken zo uit naar je komst.
Week na week groeide je in mijn buik en begonnen wij stilletjesaan van een leventje met jou erbij te dromen.
Wat had je het naar je zin in mijn buik, zo klein en al zo bewegen.
We hebben vaak met jou gelachen en dan vol trots aan iedereen laten zien hoe mooi je was en hoeveel plezier je had in mijn buik.
Maar plots was het dan zover, ineens braken mijn vliezen door een banale blaasinfectie, en dat terwijl jij nog maar 15 weken was. Je was nog zo klein en toch bleef je vechten.
De dokter gaf ons nog hoop met de kans dat als ik volledig ging rusten het misschien nog in orde kwam en dat mijn vruchtwater zich zou herstellen.
Dat gebeurde jammer genoeg niet, maar jij bleef strijden, ook al was je vruchtwater zo goed als op.
Toen begonnen mijn lichaam en Moeder Natuur het een beetje over te nemen en begonnen mijn weeën ’s nachts. Mama ging gelijk naar het ziekenhuis, maar de weeën vielen weer stil. Jij wou duidelijk nog niet komen. Na het laatste echo-onderzoek was duidelijk te zien dat je het niet meer zo goed had in mijn oooh zo warme buikje. Dus toen werd de beslissing genomen om je stilletjes op de wereld te laten komen.
Ik kreeg een pilletje om mijn lichaam voor te bereiden op die verschrikkelijke bevalling waar ik zo tegen opzag. Mama ging terug naar huis en als er niks vanzelf gebeurde, moesten we twee dagen later binnenkomen om alles te starten.
Maandag om 10.00 uur stonden we in het ziekenhuis, wat was dat dubbel. We keken er zo naar uit om je te mogen zien en verwelkomen, ook al was dit nog veel te vroeg. Langs de andere kant moest je nog zo lang in mijn buikje groeien tot een grote jongen die heel de wereld aankon.
Na een lange lijdensweg en veel afzien was je daar dan eindelijk op 15 juni 2020 om 19.17 uur.
We waren zo bang om jou te zien omdat je nog zo klein was, maar oooooh wat was je mooi.
Je was zo af en zo perfect. Niet te vatten dat je bij ons was.
17 weken zat je dicht, heel dicht bij mij in mijn buikje en ineens lag je in onze armen met je veel te kleine maar zo perfecte lichaampje. Wat leek je hard op je grote broer.
Lieve schat, je was zo welkom, maar het heeft niet zo mogen zijn. We hebben beiden tot het laatste moment gevochten, maar dit was een oneerlijke strijd die we samen nooit gingen winnen.
Ons klein Gastonneke is van dag op dag het mooiste sterretje van de hele hemel geworden, en wat ga je potverdikke stralen, daar boven de wolken.
Lieve man, we gaan je enorm missen hier bij ons, maar weet één ding heel goed: je was vanaf dag 1 geliefd bij iedereen van ons.
We zien je ongelofelijk graag, mooie man, en je bent voor ALTIJD bij ons, op welke manier dan ook.
Slaap zacht, knapperd, en we houden van jou.
Dikke kus.
