Kleine vlinder, grote schat
voor altijd in ons hart.
9 maanden fladderde je in mama rond
je was kerngezond.
Plots vloog je van ons heen
ons gemis, ons verdriet, je raakte iedereen.
Lieve Paulien,
we zullen je altijd graag zien.
Paulien is de kleine zus van Elize. Na 9 maanden wachten en trachten, verlangen naar een tweede dochter, brak de laatste maand aan. Alles stond klaar, het was aftellen naar haar. Alle onderzoeken waren steeds goed en we keken uit naar haar snoet.
38,6 dagen, toen kwam de bom inslagen. Na een ochtend in de weer voor de grote zus werd het tegen 15u stilaan tijd voor wat rust. Stilstaan bij hoe het met haar zou gaan.
Het was stil: geen beweging, lekker chill (zei papa nog). Ik bleef aandachtig wachten, een signaal van haar verwachten. Het kwam maar niet: naar de buurvrouw, een vroedvrouw, maar ook daar bleef het stil. Dan naar het ziekenhuis, papa en Elize bleven thuis. Een controlemonitor, maar het bleef stil. Langzaam wist ik al wat ik niet wil(de): geen harttoon op te sporen. Papa bleef aan de telefoon maar dromen… De gynaecoloog was onderweg maar ik wist het al: we hadden meer dan vreselijke pech. Toen kwamen de woorden die ik nooit had willen horen. Het was gedaan, ze was van ons heengegaan, niet meer te redden…
We moesten overnachten in het ziekenhuis, de bevalling werd ingeleid met mijn vroedvrouw, een bijzondere tijd. Met al onze wensen gingen ze akkoord, we werden gehoord. Een mooie bevalling waar ik ernaar uitkeek haar te omarmen, even bij ons te mogen ontvangen. Later bleek nog steeds dat er geen antwoorden zijn waarom ze plots van ons heen vloog. Misschien de navelstreng rond haar nek? Hier op aarde was niet haar plek: één weekje bleef ze bij ons, bijzonder intens. Tot dat afschuwelijk afscheidsmoment, iedereen die wenste mocht je komen groeten. Omdat we trots waren en iedereen je mocht ontmoeten!
Paulien, die we voor altijd graag zullen zien.
