Suki✨️ 18/09/2022
18 mei 2022 begon ons verhaal, lieve Suki. Of eigenlijk moet ik zeggen dat het begon in 2018. Je papa en ik hadden een succesvolle icsi waaruit je 2de zusje werd geboren. Jij was ons laatste embryootje en je werd ons ‘cryootje’, wachtend tot het moment waarop je papa en ik besloten om jou een kans te geven. Op kerstdag 2021 waren we het eens met elkaar. We wilden graag een 3de kindje. En zo werd jij, op 18 mei 2022, bij mij teruggeplaatst.
Op 1 juni kon mijn geluk niet op. Het fertiliteitscentrum belde met het goede nieuws dat ik zwanger was. Ik was dolgelukkig maar ook angstig. Zou het allemaal goed blijven? Een week later was er weer een labo en het hCG was perfect doorgestegen. Je was een blijvertje, ons vechtertje.
Op 19 juli kreeg ik bloedingen. Ik was toen 11 weken zwanger. Je dadie (opa) bracht ons naar het ziekenhuis. Jij was perfect in orde, maar er had zich een hematoom gevormd ter hoogte van de placenta. Omdat dit bij je zusje ook was gebeurd, wist ik dat ik het best rustig aan deed. Ik was al sinds 15 juli gestopt met werken en probeerde volop te genieten van jou en je 2 zusjes. Er volgden geruststellende echo’s, een prima NIP-test. Alles leek perfect.
Tot op 15 september, ik had bruinverlies. Ik belde de materniteit en mocht langsgaan voor een controle. De lieve vroedvrouwen konden je hartslagje niet vinden. Ik maakte me nog niet direct zorgen, je was nog zo klein. En ze zeiden dat het hierdoor moeilijk was met de monitor, dus ze belden de gynaecoloog voor een echo. Het moment dat jij op het scherm verscheen stond mijn wereld stil. Je lag er stil bij, geen getrappel met je beentjes, niets. De dokter zei: ‘Het ziet er niet goed uit, helemaal niet goed. Er is geen hartslag meer.’ Jij, ons meisje, prinsesje, zusje… was er niet meer. Je moet ons al even verlaten hebben. Je lengte kwam overeen met 16w3d. Exact 1 week na onze laatste, perfecte echo.
Op 18 september, na 20 weken bij mij, ben je om 21.41 uur geboren. Ik voelde mij zo trots en triest tegelijk. Ons meisje was geboren, maar het was niet zoals we gehoopt hadden. Ik voelde mij leeg, schuldig dat ik niks voor je kon doen. Je was gestorven en ik had het niet eens door. Ik probeerde zoveel mogelijk bij je te zijn. Een week later volgde je crematie. Uit de autopsie bleek je perfect in orde, maar een retroplacentair hematoom zorgde ervoor dat de placenta onvoldoende functioneerde. De pijn, het schuldgevoel, de leegte en het immense verdriet blijven sterk aanwezig.
Samen met je papa en je zusjes probeer ik door te gaan. Het leven gaat verder zonder jou. Maar je hoort er voor altijd bij, diep in ons hart… ? To the moon and back, lieve Suki ✨️
