*Phoenix*
Mijn vriend en ik hadden besloten om nog voor een kindje te gaan van ons samen. We zijn dan misschien al wat ouder (39 en 41) maar hé, kinderen maken je gelukkig, dus we gingen ervoor.
Na 2 jaar proberen dachten we: we laten het zo, we hebben allebei al mooie kindjes, maar plots, toen ik er het minste mee bezig was… was ik zwanger. Ja, u leest het goed, zwanger! Uiteraard was het kindje zeer welkom, ondanks de timing. Ik was persoonlijk wel verrast dat we nog zo’n verrassing mochten meemaken. Hoe langer ik me dat realiseerde, hoe meer ik ermee bezig was.
Maar onze feestvreugde maakte al snel plaats voor verdriet. In januari kreeg ik de uitslag van de NIP-test. Eindelijk zouden we weten of alles in orde was met ons kleine wondertje. Jammer genoeg belde de gynaecoloog me op met slecht nieuws. Het kindje zou zeker het syndroom van Down hebben en daarbij verschillende complicaties waardoor de levenskansen zeer miniem zouden zijn. Dat konden we niet aanvaarden. We hebben verplicht een vruchtwaterpunctie gedaan, maar de kans dat ze toch gezond zou zijn, was 10%. Daaraan vasthouden leek me niet realistisch.
De klap was enorm, maar ondanks mijn verdriet, boosheid, verslagenheid, 100 000 vragen en onwetendheid koos ik ervoor positief te blijven. Ik hield me vast aan de goede dingen, zoals mijn dochter Unique, mijn vriend Freddy die me zeer hard steunt, en zijn kinderen.
Daarna moesten we wettelijk verplicht een vruchtwaterpunctie ondergaan en ook daar kregen we geen goed nieuws, dus ik zag geen andere optie dan ons kindje in vrede te laten gaan. Een mens is maar gemaakt voor een bepaalde dosis miserie, maar blijkbaar kan er bij mij nog wat bij, zo denk ik dan…
Woensdag 15 februari 2023. De bevalling ging moeizaam en ik moest jammer genoeg ook nog eens naar het operatiekwartier aangezien de placenta niet los kwam. Daardoor heb ik heel veel bloed verloren en werd het even kritiek. Dat kwam er nog eens bij, maar ik ben een sterke madam, zoals ze in het ziekenhuis zeiden, en na een tijdje ging het fysiek al beter dankzij de goede ondersteuning in het ziekenhuis.
Twee dagen later mochten we naar huis, maar dat was het begin van een moeilijk rouwproces. Het was moeilijker dan ik verwacht had. Net voor ons vertrek hebben we Phoenix in haar kistje gelegd en mocht ze gaan rusten in het mortuarium. In de dagen daarna ben ik haar met Caroline, mijn zus en meter, haar man Matthias en Freddy nog gaan bezoeken. De kinderen van Freddy maakten een mooie brief en tekening en ook mijn dochtertje wilde iets speciaals maken. We kregen een kistje dat we zelf helemaal mochten versieren en zo konden we haar op haar laatste reis vergezellen met al onze liefde, brieven en tekeningen. Phoenix werd verast op donderdag 23 februari 2023 en daarna mochten we haar gaan ophalen aan het crematorium. Toen pas begon het echte rouwproces.
Mijn tranen raken maar niet op. Ondanks dat ze zo kort bij ons was, is de liefde niet minder sterk, integendeel.
