10 januari 2022, een dag die we nooit meer zullen vergeten. Het is ondertussen bijna 2 jaar geleden, maar het lijkt de dag van gisteren nog… De gynaecoloog vertelde ons dat het hartje van Mèr gestopt was met kloppen. Een slag in het gezicht, niet weten wat ons te wachten stond, een schok! We waren toen 24w6d ver. Tijdens de 20 wekenecho werd gezien dat Mèr niet meer was gegroeid sinds de laatste afspraak. Doordat hij nog heel beweeglijk was, leek het voor de gynaecoloog nog oké, maar hij vroeg ons wel om vroeger terug te keren. Aangezien onze andere twee jongens ook klein waren bij de geboorte stelden we ons geen vragen.
Daar was hij dan – de 10de januari. Ik weet het nog goed: lang wachten in de wachtkamer, zoals altijd, mijn partner die wat onnozel doet om me bezig te houden, en dan is het eindelijk aan ons. De gynaecoloog zet z’n apparatuur op mijn buik om vervolgens de vraag te stellen: “Mevrouw, wanneer was de laatste keer dat u de baby voelde?” Dan weet je eigenlijk al genoeg. Duizenden scenario’s gaan door je hoofd, vragen waar nooit een antwoord op zal komen… We kregen verschillende keuzes voorgeschoteld waar ik maar de helft van heb opgevangen, Gio al helemaal niks, en we werden zo naar huis gestuurd. Na een verschrikkelijke nacht ‘kozen’ we om op 12 januari een vruchtwaterpunctie uit te voeren (waar geen resultaat uit kwam) en besloten we om op vrijdag 14 januari 2022 de bevalling te laten doorgaan.
Op 14 januari 2022 was het zover, onze kleine Mèr ging ter wereld komen. Angst, verdriet, ongeloof, maar vooral heel veel trots toen we Mèr in onze handen hadden. Wat was hij klein – 23 cm, 290 gram. Wat was hij prachtig, en er waren zoveel gelijkenissen met ons eerste zoontje Mil. Alles was aanwezig bij ons zoontje, niks ontbrak. Geen klompvoetjes, niets te zien – hij was perfect! We werden alleen gelaten op de kamer om te ‘genieten’, om afscheid te nemen, om te verwerken wat we net hadden meegemaakt. We hadden nu eenmaal geen warme, kleine baby die huilde, geen tranen van intens geluk, geen mooie eerste kleertjes die werden aangedaan door de verpleegster – niks.
De volgende 5 dagen gingen we elke dag naar het ziekenhuis. Ik wilde hem voelen, ruiken, knuffelen, zien, aanraken… alles zoveel mogelijk opslaan in mijn geheugen, in mijn zintuigen. De 5de dag was zwaar. We wilden hem zelf bekisten – tot het allerlaatste moment bij hem zijn en ervoor zorgen dat hij zo snel mogelijk naar huis kon komen! We zaten in volle coronatijd, waardoor familie geen afscheid kon nemen – hartbrekend voor onze naasten, maar ook voor ons.
Er werd geen oorzaak gevonden, “het is de natuur” was het enige antwoord, dus we konden ons er alleen maar bij neerleggen. Ik had Mèr die ochtend nog gevoeld, dus het hartje moet in de loop van de dag zijn gestopt – ik had wel al heel die dag een enorm raar gevoel. De gynaecoloog vertelde dat hij niks had kunnen doen als we iets opgemerkt hadden, hij was te klein – er was geen overlevingskans.
Wij zijn zó zó zó dankbaar dat Boven De Wolken ons superfotografe Ilse heeft geschonken. Ze maakte prachtige beelden, ze was begripvol, ze moedigde ons aan en ze had vooral heel veel geduld! Ook aan Boven De Wolken enorm veel dankbaarheid voor de herinneringen die ze aanbieden! Een organisatie die voor eeuwig mag/moet voortbestaan! 🤍 Jullie zorgden ervoor dat Mèr meer dan ooit bij ons is – dat we elke dag bij z’n plaatsje kunnen stilstaan, en wij zullen jullie in alles blijven steunen!
