Icoon ster | Boven De Wolken

Sterre*, ons mooiste sterretje aan de hemel

Dagen vol verdriet en nachten zonder slaap, dit waren de rotste dagen, weken en maanden van ons leven.... verder lezen

Dagen vol verdriet en nachten zonder slaap, dit waren de rotste dagen, weken en maanden van ons leven.

Met mijn vorige partner had ik al een zoontje (4 jaar), maar op het einde klikte het niet meer. Iets later heb ik mijn nieuwe partner gevonden. Elkaar leren kennen duurde niet lang, we kenden elkaar al 9 jaar. Een half jaartje later begonnen we over kindjes te spreken, misschien wat snel maar ik wou geen te groot leeftijdsverschil. Elke maand kochten we een zwangerschapstest en het was elke keer negatief, maar maandag 25 september 2017 kregen we eindelijk een positieve test te zien. We zaten al snel op een roze wolk en keken vooruit naar een prachtige toekomst met z’n vieren.

Op 6 weken kregen we de eerste echo van ons klein wondertje, tranen van geluk en een mooie lach op ons gezicht. Al was dit klein wondertje nog zo klein, we hielden al van hem.

Op 9 weken had ik weer een afspraak voor een echo, ik had er toen voor gekozen om mijn schoonmoeder mee te nemen zodat ze ook haar kleinkind zou zien. Maar daar kregen we slecht nieuws te horen, ons wondertje had een dikke nek (vocht in de nek), mijn gynaecoloog zei me dat het een beetje bloed was dat mee was gekomen in de placenta, maar dat het vocht zou verdwijnen na 12 weken zwangerschap, of dat hij syndroom van Down kon hebben, of het kon ook een hartprobleem zijn.

Dagen heb ik zitten piekeren over deze woorden en negatief zitten denken, tot ik hevige krampen had in mijn buik alsof ik een miskraam aan het krijgen was. Ik belde mijn schoonmoeder en ze bracht me naar spoed. Daar trokken ze mijn bloed maar het was geen miskraam. Toch kreeg ik een gynaecologisch onderzoek voor de zekerheid. Alles was in orde, maar die dikke nek zat er nog altijd, mijn gynaecoloog zei me dat de hevige pijnen door stress kwamen en ze raadde mij aan een vlokkentest te doen in het UZ Brussel.

Op 11 weken kreeg ik mijn vlokkentest, ik had heel veel stress het zweet droop zo van me af. Maar gelukkig had ik mijn schoonmoeder aan m’n zijde. Na de vlokkentest moest ik 2 dagen wachten op het resultaat. Na die lange 2 dagen kreeg ik telefoon van de geneticus. Ze zei: ‘Jullie kindje is gezond en het is een jongetje.’ Mijn vriend en ik waren dolgelukkig! We dachten: laten we het nu maar aan de wereld vertellen dat we een kindje verwachten.

Op 12 weken had ik weer een afspraak voor een echo, daar werden we weer geconfronteerd met die dikke nek. Dit kan toch niet! Ons kindje is gezond! Maar mijn gynaecoloog nam geen risico en stuurde ons door naar een professor in Leuven.

Op 15 weken kreeg ik één uur echo, samen met mijn vriend keken we één uur naar ons kindje met een klein hartje. Daarna kregen we een gesprek over zijn ontwikkeling maar daar kregen we slecht nieuws te horen. Ons kindje was gehandicapt, hij had maar 4 vingertjes aan de beide kanten, zijn rechterarm was korter dan zijn linker en had een knik(breuk). Hij had ook een kleine kin die wat naar achter stond. We verlieten het ziekenhuis met veel tranen en vragen, maar onze beslissing bleef bij het houden van ons klein wondertje.

Dagen vlogen voorbij met zoveel vragen, zelfs Kerstmis was niet hetzelfde, onze eerste kerst samen deed zelfs raar omdat er zoveel vragen en zorgen in ons hoofd zaten. We waren ten einde raad! Hoe komt het dat ons kindje zo is? Waarom zeggen die van UZ Brussel dat ons kindje gezond is als het nu gehandicapt is? Gaat het nog verder dan alleen zijn vingers, arm en kin? Toen gingen we met al die vragen bij de tante van mijn vriend, zij vond het raar. Ze zei: als er aan de beide kanten iets mis is, zijn er nog meer problemen en ze raadde ons aan om zo snel mogelijk een afspraak te maken met mijn gynaecoloog en te bellen naar de genetica van UZ Brussel. We belden de volgende dag naar mijn gynaecoloog, maar zij kon ons niet verder helpen.

Daarna belde ik naar de genetica van UZ Brussel om de situatie verder uit te leggen en om meer info te verkrijgen, waarom de chromosomen zeiden dat hij gezond was, terwijl de professor in Leuven ons iets anders vertelde. Hij vroeg of we direct op consultatie kwamen. Ik belde mijn vriend op en zei: ‘We gaan nu naar UZ Brussel!’

We deden er ons verhaal en hij vertelde ons uit zijn ervaring dat er waarschijnlijk meer aan de hand was dan gewoon een korte arm, 8 vingers en een kleine kin. Hij sprak over verschillende syndromen, zoals het ‘Miller-syndroom’. Hij raadde ons aan om onderzoeken te laten doen en als zijn vermoeden bevestigd werd, raadde hij ons een abortus aan. Hij gaf ons 3 dagen later een afspraak bij de gynaecoloog. Na 3 dagen liggen nadenken welke keuze wij moesten maken, kregen we een prenatale echo, daar kregen we voor de laatste keer het beeld te zien van ons zoontje.

We kregen er nog bij te horen dan het niet alleen de vingertjes, arm en kin waren, maar ook dat hij maar 1 niertje en een dik neusbeen had, waardoor zijn ogen ver uit elkaar stonden. We kozen dan voor de pijnlijke maar juiste beslissing, abortus.

Het ziekenhuis steunde ons volledig.

Op 6 januari 2018 kreeg ik een eerste pilletje om de bevalling op te wekken. Op 8 januari 2018 moesten we naar het ziekenhuis om de bevalling in te leiden.

Het was de zwaarste dag van ons leven, we kwamen toe met een volle buik, goed wetende dat we met een lege buik en lege handen naar huis zouden gaan. We hielden al van hem.

De weeën werden heftiger en het einde kwam nabij. Ons klein wondertje is geboren, maar ook gestorven. Sterre is zijn naam en hij zal voor altijd bij ons zijn. Niet in onze armen, maar in ons hart en hoofd. Hij woog 170 gr en was 20cm groot.

De volgende dag werd Sterre onderzocht. Twee weken na de bevalling hadden we een afspraak met de geneticus en psycholoog, daar gingen we weten wat Sterre zijn syndroom was.

De geneticus dacht na een eerste onderzoek aan het ‘Nager’-syndroom, het lijkt op ‘Miller’-syndroom maar heeft nog andere bijwerkingen, hij vertelde dat ons kindje niet levensvatbaar was. Zijn enige nier vertoonde complicaties, 1 van zijn vingertjes zou moeten geamputeerd worden omdat er geen bloed door stroomde. En moest hij dit alles toch overleefd hebben, zou hij direct onder het mes gemoeten hebben voor zijn ademhaling, slikproblemen en andere problemen.

Het was vreselijk dit te horen. Ik voelde mij een moordenaar, een slechte mama. Dankzij de steun van mijn vriend, familie, vrienden en de psycholoog is het gelukt om die negatieve gedachten achter mij te laten en het een plaatsje te geven.

Het waren de donkerste maanden van ons leven, maar we zijn nu sterker geworden en zullen ons Sterre nooit vergeten.

Ik wil Boven De Wolken echt bedanken voor de prachtige herinneringen aan onze kleine Sterre.

Ik wil het UZ Brussel bedanken voor de goede zorgen.

Als mooiste herinnering hebben wij een tattoo laten zetten op onze voet van ons Sterretje zijn voetjes.

Deel jouw verhaal met andere sterrenouders

Wens je andere sterrenouders een hart onder de riem te steken of jouw verhaal en dat van jouw sterretje te delen?

Bezorg ons jouw verhaal of persoonlijke ervaringen met Boven De Wolken en wij zorgen ervoor dat dit een mooi plaatsje krijgt op onze website.

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
Iconen sterren | Boven De Wolken

Steun ons of word vrijwilliger

Boven De Wolken wil haar fotosessies blijven aanbieden aan alle sterrenouders in België. Als niet-gesubsidieerde vzw zijn ze volledig afhankelijk van giften en van de dagelijkse liefdevolle inzet van honderden vrijwilligers. Wil jij ons helpen? Dat kan op veel manieren!

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
close