Gelukkig verdriet
Liefste Pippa* en Renée*, maar vooral mijn liefste liefje.
29 november 2017… Wat een gevoel, wat een immens verdriet, wat een pijn.
Nog nooit voelden we ons zo verloren. Nog nooit hebben we zoveel samen geweend. Nooit willen we dit ooit nog meemaken.
Wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan? Ligt dit aan mij? Had ik niet beter…?
Neen, ik had nooit mogen zeggen “alles komt goed” op weg naar het ziekenhuis!
Wat als de gynaecoloog nu niet op vakantie was geweest vorige week? Wat als ik nu tegen 180 km per uur naar Leuven was gereden? Waren we dan nog op tijd?
Wat als ik… Zo bleven de vragen maar komen… Maar laten we nu vooral proberen nuchter te blijven. Hier kan niemand iets aan doen. Ook niet de kl*** anesthesist die drie keer verkeerd heeft gestoken en zo mijn vriendin nog meer pijn deed.
En neen, ook niet de gynaecoloog die eigenlijk op cursus was, maar we zoeken altijd wel iemand op wie we kunnen boos zijn hé!
Lag het dan toch aan ons? Waren we hier zelf verantwoordelijk voor?
Neen, zeker niet. Het enige waar we wel verantwoordelijk voor zijn, is hoe we hier verder mee omgaan, hoe we dit gaan “verwerken”, hoe we ons erdoor gaan slaan.
Praten konden we al goed samen. Praten was voor ons geen probleem. We wisten tenslotte alles van elkaar… dachten we… Maar kan je over zoiets praten waar geen mens het over wil hebben? Waar je zelf geen ervaring mee hebt en waar je liever niet aan denkt dat zoiets je ooit kan overkomen?
“Verwerken.” Gaan we dit ooit kunnen verwerken? Gaan we dit ooit een plekje kunnen geven? Neen, dat zullen we nooit, maar dat hoeft ook niet, vinden we nu. We leven er nu mee en gaan verder met ons leven, samen met Pippa* en Renée* aan onze zijde.
Gelukkig verdrietig zijn.
Ja, het doet pijn en dat vertellen we ook aan elkaar en aan onze vrienden. Soms elke dag, soms één keer per week, soms tien keer per dag. Maar ook dat we gelukkig zijn met elkaar, gelukkig dat we er samen doorkomen, gelukkig dat onze meisjes zo dicht bij ons zijn, gelukkig dat oma zo goed voor onze meisjes zorgt.
Ons verdriet zal er altijd zijn en heeft ons leven drastisch veranderd. Het heeft ons sterker gemaakt en het heeft ons geleerd dankbaar te zijn om wat we hebben in het leven. Het leven heeft Pippa en Renée opgeëist en daar kunnen we helaas niks meer aan veranderen, maar we hebben elkaar nog en we leven verder met een onbeschrijfelijk respect voor elkaar en met twee supermooie warme sterretjes die we voor altijd in ons hart zullen meedragen.
Ik durf echt te zeggen dat we gelukkig zijn in ons verdriet dat nog elke dag aanwezig is, en het is dankzij onze meisjes dat we nu zijn wie we zijn.
Dankjewel Pippa en Renée omdat jullie er altijd zullen zijn, ook voor jullie kleine zus Juliette.
Dankjewel mijn liefje om wie je bent, hoe we dit samen doorkomen, trots dat ik je mijn liefje mag noemen!
