Mijn lieve kleine meid
Mijn grootste droom was altijd om mama te worden. Ik ga nooit vergeten hoe je ons deed schrikken toen ik een bloeding kreeg op die bewuste avond.
Zondag zijn we naar het ziekenhuis van Brugge gegaan omdat ik mij niet goed voelde. Daar kregen we te horen dat ik al 6 weken zwanger was van jou. Mijn mooie prinses.
De zwangerschap was soms hard, maar zeker niet minder speciaal. Ik vond elke beweging die je maakte in mijn buik zo speciaal. Dat gevoel mis ik nog elke dag.
Luisteren naar papa zijn lievelingsliedjes van Elton John. Je kent ze waarschijnlijk vanbuiten.
Mijn buikje begon te groeien en je kon het beter en beter zien.
Na de 20 wekenecho kregen we te horen dat mijn placenta niet sterk genoeg was. Maar desondanks zagen we op de echo’s hoe beweeglijk je was en blij bij mama zat.
Tot het laatste heb ik gestreden om je in mijn buikje te laten. Tot op 5 juni om 12.19 uur, de mooiste dag van mijn leven.
Iedereen zei: ‘Ze zal nog niet huilen, ze is nog te klein.’ Maar bij de geboorte liet je al van je horen, zoals een klein katje. Papa was zo trots op je geluidje. Ik kon het niet geloven en vroeg: ‘Is dat ons dochtertje?’ Ik wist dan al: dat is ons kleine vechtertje. Tot ik jou in je bedje zag liggen. Zo’n mooi klein meisje, ik was direct verkocht. Ik had de knuffeltjes waar we mee geslapen hadden direct bij je gelegd, zodat je wist: ik ben veilig bij mama en papa.
Terugkeren naar de kamer zonder jou voelde zo leeg aan. Elke seconde dat ik kon, stond ik aan je bedje en zei ik: ‘Mama is hier’ en hield je handje vast. Ik legde je knuffels altijd mooi naast je tot papa op bezoek kwam. Ik probeerde zoveel mogelijk af te kolven zodat je je melkje had. Je smikkelde van je melk, je wist dat het goed voor je was. De eerste keer dat je uit je bedje mocht en dat ik je vasthield, keek je me de hele tijd aan. Je had zulke kleine handjes, maar je hield mijn vinger goed vast. Ik heb jou zoveel verhalen verteld over de familie. Over onze warme familie, waarin je zo graag wordt gezien. Elke dag was een dag gewonnen voor jou.
Tot die nacht mijn hart in duizenden stukjes brak. Je hebt die nacht gewacht op iedereen tot je ons verliet. Je hebt nog lang gevochten in mijn armen. Ik zei: ‘Het is oké, kleine meid, mama is bij je.’ Mijn kleine Loucy… Klein maar dapper. Mama en papa vergeten je nooit, je zit en blijft in ons hart. Ik zie jou zo graag, mijn lieve kleine meid.
Na lange tijd kreeg ik toch te horen dat het niet lag aan mijn lichaam… Corona had er een stokje voor gestoken en liet mijn meisje afzien. Ik heb corona doorgemaakt in mijn zwangerschap. Ze zeiden nog tegen ons: ‘Als ouders dat kan geen kwaad.’ Tot ik bloed moest spuwen en de waarheid uitkwam. De waarheid kwam pas aan het licht toen mijn meisje al twee weken gestorven was. Als ouders sta je machteloos, ook nu nog. Ik zal het een plaats moeten geven, wordt gezegd. Dat zal uiteindelijk wel lukken, ik doe het voor mijn meisje. Dankzij Boven De Wolken kunnen we ons meisje herdenken.
Voor altijd in ons hart. Mijn kleine Loucy
