Deamian. Dit is jouw verhaal! Over hoe het begon en hoe het eindigde…
Na 4 eerdere vroege miskramen en een heleboel jaren in een fertiliteitstraject. Net toen we de hoop bijna gingen opgeven, besloten we om even een maandje pauze te nemen. Daarna gingen we normaal gezien opnieuw starten. Net in die periode, tijdens die pauze, ging ik over tijd. Daar zaten we dan, met een positieve test. Heel onverwacht spontaan zwanger geraakt, tussen 2 behandelingen door. Toch voor de zekerheid het ziekenhuis gebeld voor een echo. En daar was jij dan! 6,5 weken, een echo, eentje met een hartactiviteit. Van alles ging door ons heen. Verbaasd, verwonderd, maar vooral dolgelukkig. Een echt wonder! Ons kleine wonder! Voorzichtig blij, maar toch een beetje ongerust. De risicoweken waren opgetrokken tot 16 weken. De weken gingen voorbij en alles zag er telkens goed uit. De nip-test was ook goed. Een jongen! We kregen een jongen! “Als het maar gezond is”, zeiden we. Los van de zwangerschapskwaaltjes ging alles goed.
Tot aan de controle van 16 weken. Blij maar nerveus was het zover. “Officieel uit de risicoweken”, hoor ik mezelf nog zeggen. “Dat gaan we vieren!” En dan werd de gynaecoloog stil.
Een afwijking op de echo. Vocht in de buik, een verdikte nekplooi. Het zag er niet goed uit. Daar, op dat ene moment, stond onze wereld stil. Mijn hart brak, mijn adem stokte en ik moest naar lucht happen. De paniek sloeg toe. Ondertussen belde ik naar je papa en achteraf naar Tatiana, in de hoop dat zij me konden kalmeren… Afwachten was het enige wat we konden doen.
Ondertussen lieten we nog een pretecho maken. Hier zagen we een beweeglijke baby. Je had het duidelijk naar je zin. Ook hebben we het geluk gehad dat we je al vanaf 17 weken konden voelen. Ik als eerste, en enkele weken later kon je papa je ook voelen schoppen of duwen. Die eerste keer was zo speciaal. Je papa was er helemaal stil van. Het was niet veel en niet lang. En de ene keer wat harder dan de andere keer. Maar toch. Jij was er! En dat liet je merken. Blij dat je dit met ons wou delen, lieve schat.
We werden doorverwezen naar een specialist. Verdere onderzoeken waren nodig en volgden dan ook snel. Uiteindelijk stelden ze het volgende vast: vocht in de buik, onderhuids vocht, opgezwollen placenta. Uiteindelijk werd de diagnose hydrops foetalis gesteld. Niet immune hydrops foetalis, de variant die jij had. Een zeldzame, ernstige aandoening. Opnieuw zakte de grond van onder onze voeten weg. Een vruchtwaterpunctie werd ingepland. Ook hier verliep alles goed. Nog een controle na een weekje. Ondanks de situatie had jij van niks last gehad. Dat was wel een opluchting.
Opnieuw een afspraak bij de specialist. De spanning was te snijden. Ook hier werden we opnieuw uit het lood geslagen. Uit de andere resultaten bleek de aandoening niet behandelbaar te zijn en werd vastgesteld dat jij, ons kindje, niet levensvatbaar zou zijn. We hadden niet veel opties: afwachten of de zwangerschap afbreken. De dokters raadden het afwachten niet aan. De situatie was te ernstig en het was onzeker hoelang jij het zou volhouden. Vier dagen kregen we om te beslissen over jouw leven of dood. Onwezenlijk was het! Onwerkelijk. Onze wereld leek stil te staan. En de rest draaide maar door.
Na veel overleg besloten we dan toch om de zwangerschap af te breken. De situatie verslechterde alleen maar. Ondertussen zat er ook al vocht bij de longen en was het vruchtwater sterk verminderd. Ze vreesden dat je hartje het zou begeven. We wilden jou de pijn, het afzien besparen, hoe moeilijk de keuze ook was. Het was de beste, humaanste keuze, zeiden de dokters.
Voor het zover was, hadden we eerst nog een controle-echo. Ergens hoopten we nog op goed nieuws. Helaas was de situatie er opnieuw niet op verbeterd. Wel had je nog altijd een heel goeie, stevige, hartslag. Tot grote verbazing van iedereen.
We spraken zaterdag af. Je kreeg een pilletje en dan mocht je naar huis. Om 9.26 uur was er geen weg meer terug. De twijfel sloeg opnieuw toe. “Doen we er wel goed aan?” vroeg ik nog vlug. “Het hartje klopt zo goed en stevig. Misschien is er nog een kans…” Maar we wisten ook dat het niet goed was, dat het in dat kleine lijfje niet goed zat, en dat je geen overlevingskans had. Daar stortte mijn wereld in, voor de zoveelste keer. “Wat heb ik gedaan”, was het enige dat ik kon zeggen/denken.
Die zaterdag voelden we je samen voor de laatste keer. Heel dubbel was het. Enerzijds waren we blij en dankbaar, en anderzijds heel triest omdat we wisten dat het de laatste keer was.
Maandag 18 september is het zover. Om 8.30 uur melden we ons aan. Na een kennismaking, het settelen en het papierwerk is het dan zover. Ook krijgen we ondertussen nog een koesterkoffer van het Berrefonds aangeboden. Een hele mooie koffer met allerlei spulletjes om een aandenken te maken en om er een mooie herinnering van te maken. Koestermomentjes die o zo belangrijk zijn.
Om 10.00 uur krijgen we de andere medicatie. Lange tijd gebeurt er niks tot weinig. Rond de middag krijgen we nog een echo. Hier krijgen we te horen dat er geen hartactiviteit meer is. Ook dit valt ons zwaar. Ondanks dat we wisten dat het zo ging zijn. De volgende dosis medicatie krijgen we rond 14.00 uur. Ondertussen krijg ik het koud. En word ik misselijk. Na enige tijd komen er krampen en krijg ik behoorlijk wat last. Ondertussen krijg ik iets tegen de misselijkheid en dat helpt wel.
Rond 18.00 uur volgt de derde dosis medicatie. Ook krijg ik nog pijnstillers, want blijkbaar heb ik rugweeën. Dit in combinatie met scoliose is geen goede combinatie. Enkele warmtedekens, packs, een kersenpitkussen, extra dekens en die massage van je papa doen heel veel. Uiteindelijk vraag ik een ander bed, want die pijn is onhoudbaar. Al de hele namiddag blijft het steken op 1 cm. Uit de controle blijkt dat er zodanig veel druk op de baarmoederhals staat dat deze niet verder kan opengaan. Dan heb ik toch een epidurale gevraagd, en hierna ging het pakken beter.
Rond 22.00 uur kwam de vierde dosis medicatie en zaten we aan een goeie 2 cm. “Het zal voor deze nacht zijn, of morgenvroeg. Probeer nog wat te slapen”, luidt het advies. Net wanneer we willen gaan slapen voel ik een druk. Een druk die erger wordt. De vroedvrouw komt controleren. Dit gaat goed. We zitten aan 10 cm. Net op dat moment breken de vliezen. “Het is zover”, zegt ze. Ze roept haar collega’s en de verloskundige erbij.
Ikzelf zeg nog vlug “sorry, toch niet slapen” tegen manlief. Hierna gaat het vlotjes en snel.
Uiteindelijk is Deamian in stilte geboren omstreeks 23.40. Ook de placenta kwam gelukkig vanzelf, zo’n 10 minuten later.
Daar was hij dan. 21 weken op de teller. Hij verbaasde iedereen met zijn grootte en gewicht. Een flinke baby van 32 cm groot en 1080 gram. Onze prachtige kleine jongen.
Je was zo fragiel dat we de voorkeur hadden om je in je wikkeldoek te leggen alvorens je bij ons te nemen. Zelfs je wikkeldoek en muts waren te klein… Zo groot was je! Onze jongen! Alleen maar trots en liefde voelden we! Het eerste wat ik ook tegen je zei was: “Dag jongen. Alleen maar liefde voor jou!”
De eerste foto’s worden genomen en och, wat zijn we trots en verliefd op jou. Zo gelukkig zijn we nog nooit geweest. De liefde voor jou, voor elkaar overheerst hier.
Om je niet extra te belasten, en je mooi te houden, maken we gebruik van de watermethode. Zelfs hier moeten ze zoeken naar een schaal die groot genoeg is. Zo groot ben je! Via deze methode kunnen we, op een zachte en liefdevolle manier, jou zien, bij ons houden en koesteren. Ook worden er in het water prachtige foto’s gemaakt. Nog vlug stellen we de familie en vrienden op de hoogte en proberen dan nog een beetje te slapen. Morgen wordt een drukke dag.
De dag erna komt mijn beste vriendin Tatiana al vroeg op bezoek. Helemaal betoverd door jou is ze. Ook zij merkt dat er rust en liefde in de kamer hangt. Een raar gegeven. Want zolang jij bij ons bent, voelen we ons gelukkig. Hier en daar moet er nog onderzoek gebeuren. Daarna komt ook een deel van de familie. Onze ouders en onze zussen komen langs, om je te zien, te komen bewonderen. En om deel uit te maken van de fotoshoot met Boven de Wolken. Ook hier zijn ze allemaal onder de indruk van jou!
Om 15.00 uur komt de fotograaf. Een hele lieve dame. Een beetje geschrokken van hoe groot onze jongen is en van de vele mensen. Maar dit komt helemaal goed, stelt ze ons gerust.
“Alleen maar liefde” is de boodschap die iedereen van mij krijgt. En och, wat voel je het. De ganse kamer vult zich met liefde. Liefde voor jou!
De fotoshoot verloopt heel mooi en sereen. Emotioneel maar toch met zoveel liefde. Hierna keert de rust een beetje terug. Je kaartje plaatsen we op Facebook zodat iedereen het weet. Hier krijgen we ook veel steun en lieve woordjes van familie, vrienden, collega’s en vele anderen. Het doet ons deugd.
Nog een onderzoek in de vooravond en vanavond een laatste onderzoek. Daarna mogen we naar huis. Dan is het zover, het laatste uur dat we je bij ons op de kamer hebben. We nemen nog enkele foto’s van jou. Je in onze armen houden zit er niet meer in. De vele onderzoeken eisen hun tol van je kleine tere lijfje. Maar des te meer genieten we van jouw aanwezigheid. Wat zijn we trots en gelukkig. We hadden elkaar en onze kleine jongen dicht bij ons. Alles wat we ooit wilden, gewenst hebben, hadden we in dat ene moment. Aan het afscheid wordt er nog niet gedacht.
Ook Tatiana en Jürgen komen nog op bezoek. Wat later op de avond komt mijn neef Lorenzo op bezoek. Ook hem valt het op, hij schrikt er zelfs een beetje van, dat er rust en liefde in de kamer hangt. Een raar gegeven, want iedereen verwacht een trieste sfeer. Maar daar zaten wij, als trotse ouders, gelukkig, blij en met een lach. Want zolang jij bij ons bent, voelen we ons echt gelukkig. Na even aarzelen komt hij toch even piepen. En net zoals iedereen, is hij helemaal betoverd door jou. “Ewel, wat een prachtig manneke”, is dan ook zijn eerste reactie. We glunderen van trots. Want dat is exact wat jij bent! Onze prachtige kleine jongen. Iedereen raak je wel op de een of andere manier. Overal heb je wel een boodschap die je moet brengen. Zelfs in onverwachte hoeken. Wat is dit mooi! Hoe jij nu al zoveel mensen beroert en raakt. Het verbaast ons keer op keer. We vragen ons af wat je had kunnen bereiken als we je niet hadden moeten laten gaan.
Zoals je papa zegt: “De wereld was niet klaar voor de liefde die je te geven had!”
Dan is het zover. De vroedvrouw komt jou ophalen voor je laatste onderzoek. Daarna volgt je autopsie. We nemen nog afscheid en we zeggen nog vlug dat we je gaan missen en graag zien.
Alleen maar liefde. Mijn eerste en laatste woorden. Voorzichtig neemt de vroedvrouw jou mee. En tegelijkertijd breekt ons hart. Huilen is het enige wat we kunnen doen. Jou achterlaten in het ziekenhuis valt ons heel zwaar, het is waarschijnlijk een van de moeilijkste dingen die ons dat moment te doen staan. De thuiskomst wordt verzacht door Lorenzo, Jürgen en Tatiana, die samen met ons naar huis rijden en nog even bij ons blijven. Lorenzo blijft net lang genoeg tot we bijna in slaap vallen.
Echte schatten zijn het!
De dag erna komt Dimke ook langs. Kort na de middag, zodat we samen iets kunnen eten. Want ja, eten… Dat vergeet je wel snel. Ook hier is een luisterend oor welkom en dat is exact wat hij doet. Hij neemt de tijd om bij ons te zijn. De namiddag vliegt voorbij. Dankbaar zijn we hiervoor. We hebben niet alleen ons verhaal kunnen doen, maar het heeft ook onze gedachten verzet, en ondertussen vinden we opnieuw samen troost. Ook heeft hij een cadeautje mee voor onze kleine jongen. Een speciale kaarshouder en een unicorn-lampje. Wat zou onze jongen daar gek van zijn. Al die kleurtjes. Ik zie het zo voor me. Ieder moment van de dag, en vooral voor het slapengaan leggen we het lampje aan. Een lichtje in het duister. Dat is het voor ons. De timer erop zorgt automatisch dat het uitvalt, gelukkig had Dimke extra batterijen mee…
De dagen erna sluimeren verder en we vinden steun bij elkaar en krijgen enorm veel steun van iedereen. Ook de familie en vrienden dragen hun steentje bij door regelmatig te vragen hoe het is, en hier en daar een maaltijd te voorzien. Want eten wordt nu een beetje overschat en doen we uit noodzaak. Bovenal zijn we heel dankbaar voor alles wat iedereen doet. We prijzen ons dan ook gelukkig met de steun die we krijgen van iedereen. Het betekent enorm veel voor ons. Weten dat je er niet alleen voor staat, maakt een wereld van verschil. De nodige formaliteiten worden geregeld. Het houdt ons wat bezig.
Een week na de bevalling, op 25 september, word je gecremeerd en mogen we je assen en urne ophalen. We hebben al een plaatsje voorzien, en daar staan ook jouw spulletjes, aandenkens en cadeautjes. Het brengt rust, wetende dat je terug thuis bij ons bent.
Nu begint het voor ons pas echt. We hebben nog een lange weg te gaan. Met heel veel liefde en heel veel verdriet.
Een plaatsje in ons hart,
Heb je bij ons allemaal veroverd.
We houden allemaal zielsveel van jou!
En gaan je zeker nooit vergeten!
Rust nu maar, lieve kleine schat.
Ons 5de sterretje in de hemel…
💫😘❤️😘💫
Alleen maar liefde!
