Onah & Sorah
We wilden voor een vierde kindje gaan. Na een maand was het raak: yes, ik was zwanger van ons vierde kindje!
Mijn dochter lag in het ziekenhuis met een longontsteking toen ik een bloeding kreeg. Ik dacht direct: neen, niet weer een miskraam. Ik mocht gelukkig direct naar de gynaecoloog. Ze deed een inwendige echo en plots zei ze: “Alles gaat goed met ze.”
Ik riep luid: “ZE??”
“Ja mevrouw, het zijn er twee.”
Mijn reactie: dat kan niet, dat mag niet, dat gaat niet, ik kan dat niet…
Iedereen lachte toen ik het nieuws vertelde, want na twee weken, toen het zware nieuws was gezakt, was ik de gelukkigste en rijkste vrouw van de wereld. Ik zag het als een zegen… We kregen twee meisjes, het was een monochoriale tweeling (de meest risicovolle zwangerschap).
Elke week stonden er consultaties bij dokter Lewi gepland, ze hoorde plots bij ons gezin. Elke week ging alles goed.
Na 28 weken werd het steeds zwaarder, zeker door de enorme hitte toen, maar de meisjes bleven het goed doen, ondanks mijn klachten. Vrijdag 6 september 2019 was de echo goed, en zaterdag 7 september dacht ik: het gaat beginnen. Ik had brandende pijn, steken, voelde me misselijk, maar er was niks aan de hand. We mochten naar huis, ook deze echo en monitor waren goed.
Op maandag 9 september (32 weken) werd die brandende pijn erger. Ik ging voor de zekerheid naar het ziekenhuis zodat ik toch gerust de avond/nacht kon ingaan. Onze hel begon toen…
“We gaan naar beneden, naar mijn consultatiebureau, die machine is beter.”
Toen wist ik dat er iets was.
“Sorry mevrouw, ik zie maar één hartslag. Het kleinste baby’tje is overleden.”
Ik was in shock, ik belde uit paniek een vriendin, maar ik kon enkel zeggen: “Katrijn, Sorah is dood”, meer kan ik mij niet herinneren. Alles werd in orde gebracht om mij over te brengen naar Leuven.
Tijdens de rit nam Carmen de vroedvrouw regelmatig de hartslag, want er was nog steeds een hartslag van onze Onah.
Eenmaal daar, lag ik snel op de operatietafel. Onah werd als eerste geboren (zij leefde nog), maar ik zei direct: “Die weent niet, wat is er?”
De vroedvrouw zei: “Dat komt wel vaker voor, dat ze niet direct wenen. Ze nemen haar mee voor onderzoek.”
Tien minuten later werd Sorah geboren, zij werd direct bij mij gelegd. Ik kuste haar, mijn tranen, verdriet, pijn, het raakte haar allemaal. Mijn man zat bij mij, hij streelde over mijn hoofd en gaf mij kusjes op mijn hoofd.
Dertig minuten later kwamen de dokter en vroedvrouw terug met Onah. “Sorry mevrouw…” Ik begon te roepen, te wenen, alles werd weer zwart, ik zag geen licht, enkel zwart. Met de woorden “sorry mevrouw” wist ik genoeg. Onah was ook gestorven.
Achteraf hoorden we dat ze was leeggebloed, ze had een hemoglobine van nog geen 4. Ze heeft veel van haar bloed aan haar zus willen geven, ze heeft letterlijk haar leven gegeven om haar zus te kunnen redden. Op een dikke zeven uur tijd waren we onze twee dochters kwijt. De hel waar we in zaten werd nog maar eens moeilijker toen we onze drie andere kindjes lieten kennismaken met hun zusjes. Hun verdriet en pijn gingen door merg en been.
Nu, vier jaar later, gaat iedereen er op zijn manier mee om. Het is met vallen en opstaan, het is moeilijk, het is pijnlijk… Het verdriet, gemis en de pijn zijn groter, intenser en scherper dan vroeger.
Wij dragen jullie voor altijd in ons hart. Jullie twee regenboogbroertjes lijken goed op jullie, ze voelen precies dat er voor hen iets is wat belangrijk is in het gezin.
Jullie zijn en blijven mijn kindjes.
Ik ben mama van zeven mooie kinderen, maar moeder van vijf kindjes.
Ik hou van jullie, mijn lieve mooie O&S.
