Ons verhaal begint 9 jaar geleden.
7 mei 2014 wordt ons zoontje Kobe geboren na een perfecte zwangerschap van 40 weken. Meteen toen we hem in onze handen hielden, wisten we dat we graag nog een tweede kindje wilden. En drie maanden later stond er opnieuw een dubbele streep op de zwangerschapstest. 6 mei 2015 werd onze dochter Emma geboren. Ondanks het feit dat we zowel een zoon als dochter hadden, voelde ons gezin voor mij nog niet compleet. Onze tweede zoon Tibo werd 1,5 jaar later op 14 oktober 2016 geboren. Vlak voor de geboorte van Tibo kreeg ik de vraag van de gynaecoloog of ik tijdens de keizersnede ook graag gesteriliseerd wou worden. Ondanks het gevoel dat drie kindjes wel genoeg was, voelde dit toch niet goed.
Een aantal jaren gingen voorbij. Ondertussen verhuisden we begin 2021 naar een grotere woning. Een huis met een kamertje extra… En plots begon het bij mij weer te kriebelen. Zullen we er toch nog één keer voor gaan? Er waren heel wat twijfels (we waren er ook niet jonger op geworden), maar begin december 2021 liet ik mijn spiraaltje eruit halen en we zouden wel zien of zwanger worden zou lukken of niet. Alsof het zo hoorde te zijn, had ik eind december weer een positieve zwangerschapstest in handen.
Ons vierde kindje was onderweg! Hier ging ik echt van genieten, want nu was het echt wel de laatste zwangerschap. En alles ging goed, een perfecte 12 en 20 wekenecho. Midden september 2022 zou ons zoontje Mats geboren worden. Maar eind mei liep het helemaal mis.
We vertrokken tijdens het Hemelvaartweekend naar Disneyland Parijs. De eerste dag daar, we kijken naar de parade en daarna gaan we verder en laten we foto’s maken samen met een prinses (Brave blijkt achteraf). Na het nemen van de foto’s wil ik mijn tas van de grond opnemen en voel ik dat mijn broek helemaal nat wordt. Dit is niet oké. Een beetje beschaamd vertel ik de andere vrouwen wat er is gebeurd. We gaan samen naar toilet en ook daar blijf ik maar vocht verliezen. Het begint door te dringen dat het geen urine, maar vruchtwater is. Ik word een beetje later opgehaald met een brancard en naar de hulppost van Disneyland gebracht.
Van daaruit gaat het snel, ik word meteen met de ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gevoerd. Daar krijg ik een echo en wordt er getest of ik effectief vruchtwater verlies. En ja, de test is positief en ook op de echo is te zien dat er minder vruchtwater rondom Mats zit. Het diensthoofd gynaecologie komt bij mij en vertelt me dat het er niet goed uitziet voor ons zoontje. Ik ben op dat moment 23 weken en 2 dagen ver. Maar de woorden van de gynaecoloog gaan aan me voorbij. Ik begin zelf op te zoeken en ik lees op internet dat er toch nog veel mama’s zijn die ondanks het vroegtijdig scheuren van de vliezen geen weeën of infectie krijgen en nog wel hun zwangerschap kunnen verderzetten mits bedrust. Ik voel Mats ook nog goed bewegen in mijn buik en ik wil er niet bij stilstaan dat ik hem zou verliezen. De vechtlust is groot en ik maak de afspraak met de artsen dat ik naar het UZA overgebracht zou worden op maandag. Maar op zondag krijg ik rond de middag toch plots pijn in mijn buik. Ik bel meteen mijn man op om te zeggen dat hij naar het ziekenhuis moet komen, want dat de weeën zijn begonnen.
29 mei 2022 om 20 over 3 wordt ons zoontje Mats stil geboren. Hij overlijdt tijdens de bevalling. De stilte ging door merg en been. Zoveel emoties, zoveel ongeloof.
De verpleegkundige vroeg of we hem wilden zien. We wisten niet wat we konden verwachten en ik was er op dat moment niet klaar voor. Alles was op een paar uur zo veranderd, onze toekomst zag er plots helemaal anders uit, zodat ik niet meer wist welke beslissing nu de goede was. Na de bevalling werd ik in een rolstoel gezet en gaven ze mij een doosje met daarin een foto en een afdruk van zijn hand en voetje. En zo werd ik naar de kamer gereden. Niet met een kind in mijn armen, maar met een kartonnen doosje. Helemaal gebroken.
De volgende dag mocht ik al naar huis, terug naar België. Mats moest ik achterlaten. Verschrikkelijk, elke kilometer dat ik verder van hem vandaan was, deed meer en meer pijn. Het heeft nadien nog 10 dagen geduurd voor Mats gerepatrieerd werd naar de begrafenisondernemer bij ons in het dorp. Eindelijk was hij dichtbij! Tijdens die 10 dagen heb ik niet alleen geweend en geschreeuwd van ongeloof, maar ook zoveel mogelijk voor hem proberen regelen. Kleertjes die hij kon aandoen, een mooie urne en ook Boven De Wolken heb ik gecontacteerd omdat ik toch liefdevolle foto’s van hem wou.
Toen de fotografe van Boven De Wolken bij de begrafenisondernemer was aangekomen, had ik Mats nog steeds niet gezien. Ik vroeg haar of ze foto’s wou nemen en of ik nadien even op het scherm van haar camera kon kijken. Ik wou zo graag mijn zoon zien, maar was zo bang. 3 kwartier heeft Tine van Boven De Wolken de tijd genomen om Mats op een liefdevolle manier in beeld te brengen. Toen ik nadien op haar scherm keek, wist ik dat ik hem wou zien. En wat was hij prachtig! Zo klein, maar oh zo perfect. Ik heb nog lang naast hem gezeten, ook de dag nadien. Om hem te leren kennen, om nog zoveel tegen hem te vertellen en de dag nadien ook om afscheid te nemen. Een afscheid dat een groot gat in mijn hart heeft achtergelaten. Maar toch was ik blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en dat ik mijn kindje had leren kennen. De dag na het afscheid werd Mats gecremeerd. Zijn urne staat nu bij ons in de woonkamer, hij is nu waar hij thuishoort.
De dagen en weken die volgen gaan volledig aan mij voorbij. Ik leef op automatische piloot. Het verdriet is zo groot, maar ik moet verder voor mijn drie andere kinderen. Ik zoek ook hulp via een rouwcoach. Mijn verhaal vertellen helpt wel, maar de leegte die Mats heeft achtergelaten is onbeschrijflijk groot. Ik voel me ook enorm schuldig. Er is geen reden gevonden waarom mijn vliezen zijn gescheurd, mijn lichaam had gefaald. Iedereen zei wel dat ik mij niet schuldig mocht voelen, maar toch bleef het schuldgevoel hangen.
Met de dood van Mats veranderde onze hele toekomst. Alleen bleef die kinderwens er bij mij nog steeds. En toen gebeurde het ondenkbare. Begin september 2022 bleek ik weer zwanger te zijn. Op de 8 wekenecho was er niet één hartje te zien, maar twee. Er was een tweeling op komst. Ik viel volledig uit de lucht, tweelingen zitten helemaal niet in de familie. Mijn man vond het helemaal geweldig dat het een tweeling was. Bij mij sloeg vooral de angst toe. Het was al eens misgelopen en een tweelingzwangerschap brengt nog meer risico’s met zich mee. Ik heb toch een paar dagen nodig gehad om het allemaal een plaats te geven. Maar ondanks de angst voelde het wel heel speciaal. Het was net of Mats dit voor ons had geregeld.
Al vanaf het begin van deze zwangerschap voelde ik mij heel ongerust. Wekelijks ging ik naar de huisarts om een echo te laten maken, gewoon om zeker te zijn dat beide hartjes nog klopten. En het ging goed, ook de 12 wekenecho was helemaal goed. Uit de NIP-test bleek dat het twee jongetjes waren. Ik deed zo mijn best om mezelf niet te overbelasten en rustte veel.
Tot 19 november 2022, ik was getuige op de trouw van mijn zus en ik maakte mezelf klaar om te vertrekken naar de kerk. Ik ging nog even naar het toilet en plots kwam er na het plassen nog een grote hoeveelheid vocht, gevolgd door bloed. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik reed zelf naar de dichtstbijzijnde spoedgevallendienst en wanneer ze daar een echo maakten, zag ik dat één van onze kindjes geen vruchtwater meer rond zich had. Opnieuw waren mijn vliezen te vroeg gescheurd.
Mijn man is mij meteen in het ziekenhuis komen ophalen en we reden samen naar het UZA. Ook daar kregen we dezelfde diagnose. De overlevingskansen voor het kindje zonder vruchtwater waren heel klein. Maar zolang zijn hartje klopte, bleef er bij mij wel nog hoop. Ik werd opgenomen en weer was het bang afwachten of er weeën gingen volgen. Ondertussen waren onze twee zoontjes in mijn buik van positie veranderd. Ons kindje zonder vruchtwater ging in plaats van naast zijn broer, onder zijn broertje liggen. Zijn hartje heeft nog een paar dagen geklopt, hij was een echte vechter. Maar wanneer zijn navelstreng helemaal doorzakte naar buiten toe, stierf hij in mijn buik. Omdat hij onderaan zat, kreeg ik stilaan ontsluiting en na 15 weken zwangerschap werd op 25 november 2022 ons zoontje Lars geboren. Na zijn geboorte knipten ze de navelstreng zo hoog mogelijk af, zijn placenta bleef nog wel in mijn buik zitten.
Ik kreeg nu ook weer de vraag of ik hem wilde zien. Deze keer was dat een overduidelijke JA. Ik heb Lars nog elke dag bij mij genomen, om hem te knuffelen, tegen hem te vertellen en om afscheid te nemen. Dit afscheid voelde anders dan bij Mats. Ik had de tijd gekregen om met hem samen te zijn en in mijn tempo afscheid te nemen. Ook de vroedvrouwen van het UZA gaven mij alle ondersteuning die nodig was. Er werd een psycholoog voor mij geregeld en een fotograaf van Boven De Wolken werd voor mij gebeld. Dankzij Bart van Boven De Wolken heb ik ook van Lars een mooie blijvende herinnering. Het feit dat er deze keer een heel opvangnet en steun vanuit het ziekenhuis was, maakte dit verlies makkelijker om te dragen. Ik werd deze keer niet zomaar aan mijn lot overgelaten. Lars werd net als zijn broer gecremeerd. Hij is ook thuis, dicht bij ons.
Weer was er een groot gemis en verdriet, maar dat kleine mannetje in mijn buik had positiviteit nodig. Ik kon niet zomaar mijn hoofd laten hangen, ik moest vechten voor het leven in mijn buik dat er nog wel was. Na de geboorte van Lars werden er op zijn lichaam verschillende testen gedaan. Daaruit is gebleken dat er een heel grote hoeveelheid bacteriën op hem en dus ook in mijn baarmoeder aanwezig was. De artsen schatten de kans heel groot dat deze bacterie mijn vliezen al tot twee keer toe had aangetast waardoor ze vroegtijdig waren gescheurd. Ik werd er dan ook meteen voor behandeld met antibiotica. Na de geboorte van Lars was er nog steeds een grote kans dat ik meer ontsluiting zou krijgen met weeën of een infectie door de navelstreng en placenta die nog waren achtergebleven in mijn buik. Maar alles bleef rustig. Na iets meer dan twee weken ziekenhuis mocht ik weer naar huis met wekelijkse afspraken in het ziekenhuis. En toen was het aftellen, dag na dag, week na week. We haalden elke mijlpaal, 24 – 28 – 32 – 34 – 36 weken zwangerschap. Maar ondanks het feit dat het goed ging, bleef die angst er continu. Ik wist dat als ik ook dit kindje zou verliezen, ik heel diep zou vallen.
In samenspraak met de gynaecoloog werd de keizersnede vastgelegd op 37 weken en 3 dagen zwangerschap. Zelfs toen ik op tafel lag voor de keizersnede, was er nog altijd een grote angst. Wat als hij toch nog sterft tijdens de operatie? Wat als hij niet gezond is (ik had ondertussen 5 antibioticakuren achter de rug)? Maar op 28 april 2023 werd als een echt wonder onze zoon Vinz helemaal gezond geboren.
Ik heb het nog steeds heel moeilijk met de dood van Mats. Zijn overlijden is in mijn ogen zo zinloos. De dood van Lars kan ik beter een plaats geven. Voor mij is hij degene die zijn tweelingbroertje heeft gered. Zonder zijn geboorte was de bacterie nooit gevonden en had Vinz het waarschijnlijk ook niet gehaald. Wanneer ik naar Vinz kijk, dan springen de tranen mij in de ogen. Hij is voor mij echt een geschenk uit de hemel.
