Mijn kleine meisjes… Lily May en Rose💗
2 augustus 2019… Onze wereld stond stil, op 19 weekjes.*
Na een paar ivf-behandelingen was het eindelijk zover: wij waren zwanger!
Superblij en dankbaar dat we zo ver gekomen waren, uitkijken naar de eerste echo, uitkijken naar jou!
Die eerste echo… De dokter zocht naar je hartje en ineens hoorden we: ‘Proficiat het zijn er twee!’ Heel even was er paniek. Zou ik dit wel kunnen? Hoe zou alles zijn met 4? Maar echo per echo zagen we jullie groeien, mijn meisjes! Zoveel plezier in mijn buik.
Bij de 12 wekenecho zagen we dat er iets niet juist was met Rose. Zij had te weinig vruchtwater en Lily May te veel. Een week ervoor werden we nog gewaarschuwd dat op 16 weken het tweelingtransfusiesyndroom kon voorkomen, maar ja, toch niet bij ons?
Helaas… Echo per echo zagen we dat het slechter ging met jullie. Hierdoor moesten we een operatie ondergaan om alles weer in orde te krijgen. Dan hoor je van de gynaecoloog de woorden: ‘Wat wil je doen? Gaan we voor één meisje of voor allebei?’ Natuurlijk kan je zoiets niet beslissen, dus vroegen we: ‘Red ze aub allebei!’
De eerste operatie was gelukt, en Rose en Lily hadden weer evenveel vruchtwater. Oef…
Of toch niet?
De week erna volgde opnieuw een echo, maar helaas was de situatie weer hetzelfde. Er zou een nieuwe operatie nodig zijn…. Vol goede moed deden we dat dan maar.
‘Plof’, zeiden de aders… Je hoort de gynaecoloog ‘Oei nee!’ roepen, maar jij ligt daar op de tafel, en je kan niets zien. Mijn man had mijn hand vast en keek me aan terwijl hij van nee schudde… Plof… Op één seconde waren ze beiden dood… De aders waren veel te sterk. En dan zie je je meisjes vol bloed in je baarmoeder zwemmen…
19 weken…
Stil afscheid genomen…
Veel nachtmerries en tranen…
Maar ergens probeer ik het te begrijpen…
Mijn meisjes… De mooiste sterretjes aan de hemel.
