Onze Mila, ons eeuwige sterretje…
We hadden zo’n goeie zwangerschap en zelfs nog een goeie controle voor je geboren werd. Twee dagen voor je geboorte hebben we zelfs met ons allen Moederdag gevierd en zaten we te raden wanneer je zou komen. Opeens sloeg het noodlot toe. Het startte met blijdschap, maar eindigde na een paar uur in verdriet.
Op dinsdag 10 mei 2022 om 2.00 uur ’s nachts brak mijn water, maar alles was oké. Je bewoog lekker verder, en ik had nog geen weeën dus ik wist: ik heb nog wel even om straks grote zus klaar te maken voor school. Twee uur later, om 4.00 uur, voelde ik weer iets ‘breken’. Ik keek en het was een massa bloed, het stroomde naar beneden. Ik lag toen op mijn oudste dochter haar kamer en gelukkig werd ze er niet wakker van. Ik ben naar de badkamer gegaan en het bloed bleef maar komen. Ik heb vlug mijn man wakker gemaakt en hij deed de nodige telefoons zodat iemand onze dochter kon komen opvangen bij ons thuis. Ondertussen waren mijn weeën ook gestart. We vertrokken superblij naar het ziekenhuis, maar met een enorm bang hart omdat we wisten dat al bloed niet oké was… Maar ondertussen bleef Mila lekker bewegen in mijn buik.
We waren snel op de spoed en binnen de vijf minuten was ik op de verlosafdeling. De verpleging kwam vlug kijken naar ons meisje, die ze niet direct hoorden. Uiteindelijk hoorden we een hartslag, maar die was niet goed: 50 slagen per minuut, wat veel te weinig is. Opeens was het alle hens aan dek, ze waren met zoveel. De ene stak een infuus, de ander een blaassonde, een ander bleef luisteren, en nog twee anderen deden telefoontjes terwijl mijn man en ik elkaar in paniek aankeken.
Ze wouden een spoedkeizersnede doen maar onder volledige verdoving, uit schrik dat de gynaecoloog niet op tijd ging zijn. Gelukkig bleef ik wakker, want de dokter was op tijd, en vooral: het was mijn gynaecoloog die van wacht was. Alles ging zo snel en voor we het wisten was je er, zo wit, zo stil.
Anderhalf uur waren ze bezig met mij, maar ook met jou. We waren in onze nachtmerrie beland. Uiteindelijk was ik in orde, maar over jou wisten we nog niets, alleen dat ze bezig waren met jou. Ze kwamen ons uiteindelijk vertellen dat je een hartstilstand had gekregen en dat ze jou al 30 minuten moesten reanimeren. Op het moment dat de dokter dit vertelde, kreeg je weer een hartstilstand, en onze wereld zakte weg… Ze kwamen terug om te melden dat je overgebracht moest worden en dat de nodige mensen al onderweg waren. Op dat moment kreeg je weer een hartstilstand. Ze namen dan ook de beslissing om jouw zuurstof te controleren en toen kreeg je een vierde hartstilstand… 5%… 5% zuurstof had je nog, je was hersendood, je was een plantje.
Heel onze wereld stortte ineen, we huilden, we riepen, en dan keken we naar elkaar en zeiden stop. Stop met alles, laat haar gaan. Laat haar gaan als een mooie ster in onze armen.
De opluchting en het verdriet stonden in de ogen van de verpleging en ze huilden mee met ons. Het moment toen Mila in onze armen lag, was het eerste dat we zeiden: “Precies onze Emma.” Je was precies jouw grote zus, alleen had je meer en donkerder haar. In onze armen heb jij dan ook je laatste ademhalingen gedaan, je laatste zuchtjes. Twee uur heb je gevochten als een leeuw, maar je bent heengegaan als de mooiste ster.
Die dag kregen we ook te horen wat er was misgelopen: we hadden gewoon een slecht lotje getrokken. Eén op een miljoen… Als je water breekt en de bloedtoevoer wordt stopgezet bij de baby, zou je kind er binnen de drie minuten uit moeten om geen schade te hebben, wat dus onmogelijk was… Toch was ik kwaad op mezelf, op de wereld, op alles. Gelukkig heb ik een goeie man aan mijn zij met onze supergrote meid Emma van nu vijf, die nu nog, 1,5 jaar later, steeds babbelt over haar zusje. Onze eeuwige mooie ster Mila.
