Lewis
Na lang proberen om zwanger te worden en de fertiliteitskliniek in te schakelen, was het van de eerste keer prijs via inseminatie. Ik was door het dolle heen, want jij kwam eraan!
Na toch wel wat misselijkheid en vermoeidheid ging alles redelijk vlot. Tot ik op 16 weken al een hoge bloeddruk had. Geen idee wat voor risico’s dat zou geven, maar na de uitleg van de gynaecologe kwam het verdict dat ik moest opletten voor zwangerschapsvergiftiging. Door pilletjes te nemen tegen de hoge bloeddruk kon dit worden onderdrukt, tot ik op een gegeven moment op een nacht niet meer kon van de hoofdpijn!
Ik had geen idee wat me nog te wachten stond. Op die bewuste dag, 25 juni 2016, reden we naar de spoed en daar werd ik opgenomen. Mijn bloeddruk vertoonde hoge pieken en mijn organen waren aan het falen. Ik kreeg spuitjes voor de longrijping en onderzoeken om te checken hoe het met jou ging, maar je bewoog nog lekker in mijn buik.
Het waren angstige dagen, want ik wist niet hoelang ik het nog kon rekken. Na nog maar eens een bloedafname kreeg ik te horen dat jij op 28 juni geboren zou worden, maar ik werd slechter en slechter en toen hebben ze besloten om je vroeger te laten komen. Op dat moment was ik 28w4d zwanger en op 27 juni 2016 ben je geboren, een klein ventje! Ik was in de wolken, maar in mijn achterhoofd wist ik dat je nog zo klein en broos was.
De dag na je geboorte kon ik niet tot bij jou komen, ik kreeg een piek van de zwangerschapsvergiftiging. Het ging niet goed met mij en ik moest zuurstof krijgen. Maar ik kwam er stilaan door, al heb ik een dag met jou moeten missen.
De nacht van 29 juni op 30 juni was ik heel emotioneel, geen idee waarom toen…
Op 30 juni kwamen we tot bij jou, maar je was anders, grauwer, we zagen het meteen… Ik ging na lange tijd bij jou te zitten met een vreemd gevoel naar mijn kamer.
In de namiddag kwam een dokter onze kamer binnen en ze vertelde ons dat het niet goed met je ging. Alles stond stil, ik wist niet wat ik hoorde. Ze hadden bloed van mij nodig om het te mengen met dat van jou, ze dachten dat je een infectie had opgelopen.
Het duurde precies een eeuwigheid voor ik iets hoorde, tot ze vertelde: “Het gaat helemaal niet goed, we zijn hem hartmassage aan het geven tot je bij hem bent…” Alles werd zwart.
Ik wou meteen naar hem toe, dus in mijn rolstoel reed een verpleegkundige mij naar neonatologie. Eén oogje open, één oogje dicht, de blik die ik van hem kreeg zei precies: “Mama, help mij!”
Ze gaven je aan mij, de eerste keer dat ik je kon vasthouden, het voelde onwerkelijk. Ik hield alle geluidjes in de gaten, voelde je warmte, hoorde je ademen… en dan opeens niets meer.
Het is 7 jaar geleden, maar ik mis je nog elke dag.
Elke dag zie ik jou voor altijd klein in gedachten.
Ik hou van jou.
Kus,
je mama
