Het jaar 2022 kon voor ons niet beter starten. Op 4 januari hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een gelukzalig gevoel! We hadden net mijn 29e verjaardag in Parijs gevierd. Het was een leuke gedachte, weten dat ons kindje zijn eerste buitenlandse reis al had gemaakt, zonder dat wij ons daarvan bewust waren.
Aangezien helaas enkele van onze goeie vrienden een kindje verloren doorheen de voorbije jaren, waren we extra dankbaar voor het wondertje dat in m’n buik groeide, maar waren we tegelijk ook wel realistisch en nuchter. Genieten lukte nog niet echt.
Tot rond de 16e zwangerschapsweek… Om veiligheidsredenen moest ik stoppen met werken, onze verbouwingen waren helemaal klaar, de lente begon, m’n buikje groeide mooi, ik voelde ons wondertje af en toe… kortom: het genieten begon nu echt wel.
Helaas kwam daar na 4 weken een einde aan. Vol euforie gingen we eind april samen naar de 20 wekenecho. ‘Klaar voor zijn groot rapport’, zo lachten we nog met onze gynaecoloog.
‘Dit is niet goed’, zei ze al snel. Voor deze woorden waren we helaas niet gekomen… Onze blikken spraken boekdelen. Onze wereld stortte op 1 seconde volledig in.
Er werd veel vocht ontdekt rondom het lijfje en enkele organen van ons zoontje. Een tweede arts werd erbij gehaald en al snel werden we doorverwezen naar UZ Gent. De voorbije echo’s waren perfect. Het ongeloof was dus zeer groot.
Er volgden 3 weken met veel controles en gesprekken in het UZ. Hoop en angst wisselden elkaar constant af.
Ons kindje zijn situatie beterde niet, integendeel. We kregen de boodschap dat ons zoontje nooit zelfstandig zou kunnen leven, hoewel zijn hartje nog steeds uitzonderlijk goed was.
We trokken enkele dagen naar de Ardennen om alles op een rijtje te zetten en besloten om de zwangerschap te beëindigen. Een keuze die eigenlijk geen keuze was.
Onze beslissing moest daarna nog voor de ethische commissie komen, waardoor we nog een week moesten wachten, maar we wel al een datum kregen. ‘De befaamde datum.’
De daaropvolgende week voelde heel raar. Ik stak mijn buik liever weg, wreef hem niet meer in met olie, gaf er zo weinig mogelijk aandacht aan. Het was alsof we al wat afscheid wilden nemen.
Twee dagen voor de geplande datum moesten we documenten gaan tekenen om ons akkoord te geven. Documenten waarbij ik bij het tekenen diep vanbinnen ‘neen’ schreeuwde. Ook moest ik een eerste tabletje innemen om m’n lichaam klaar te stomen voor een bevalling. 1001 tegenstrijdige gedachten en emoties zijn de revue gepasseerd.
16/05/2022… ‘s Morgens vroeg werden we verwacht op de materniteit van het UZ Gent. We kregen een kamer die exclusief voor dergelijke ‘speciale gelegenheden’ ingericht werd. Op zich gaf ons dit wel een bepaalde rust. Ook de steun van de lieve vroedvrouwen zijn goud waard op zo’n moment.
Al snel werd de epidurale verdoving geplaatst. Helaas werd deze fout geprikt. De anesthesist waarschuwde dat ik vreselijke hoofdpijn kon krijgen eens de epidurale verwijderd zou worden. Op dat moment kon me dat weinig schelen. Ik stond op het punt om te bevallen van ons dode kindje en had dus wel andere dingen aan m’n hoofd…
Kort na het prikken van de epidurale werd een eerste tablet opgestoken om de bevalling in gang te zetten.
Wij kozen ervoor om het hartje van ons zoontje te laten stilleggen in m’n buik. Voor ons een traumatische gebeurtenis die ik onmogelijk in woorden kan omschrijven.
Om 1 uur ‘s nachts werd een laatste tablet toegediend. Daarna zou een rustperiode van 6 uren ingaan, maar ons kleintje, Elias, besloot om 1.46 uur op deze wereld te komen. Een onbeschrijfelijk gevoel dat we nooit zullen vergeten.
Een immens verdriet en tegelijk enorm trots op ons zoontje. Hoe raar ook, aan de bevalling heb ik enkel mooie herinneringen. Met z’n 30 cm en 660 gram, 10 teentjes, 10 vingertjes, schattig mondje en neusje… al zo perfect.
Doordat ik ‘s nachts ben bevallen, heerste een bepaalde rust op de gang.
Jasper en ikzelf kropen dicht tegen elkaar aan, met onze kleine Elias constant bij ons. Uren hebben we hem bewonderd, elk centimetertje van hem in ons opgenomen. Hij kreeg zelf een bedje zodat hij zo lang mogelijk bij ons kon blijven. We gaven hem beertjes en kleertjes uit de koesterkoffer van het Berrefonds, deden hem en onszelf het koesterbandje aan, trokken foto’s enzovoort.
Ook Boven De Wolken kwam langs. Helaas was ik er op dat moment niet echt bij door de reeds aangekondigde barstende hoofdpijn. De vele foto’s zorgen er nu gelukkig wel voor dat we hem eeuwig kunnen blijven bewonderen en kunnen pronken bij vrienden en familie.
Rond 20 uur besloten we uiteindelijk huiswaarts te keren. We hadden allebei nood aan zuurstof, ons eigen bed en rust.
Vóór ons vertrek kreeg ik een eerste bloedpatch toegediend om het gaatje dat verkeerd geprikt was te dichten.
Het afscheid van Elias was hartverscheurend… Een moment dat voor eeuwig op ons netvlies gebrand blijft.
Jasper nam nog snel een pluisje mee dat op z’n neus plakte. Ook één van z’n dekentjes en één van zijn beertjes namen we mee om z’n geur eeuwig te kunnen koesteren.
De dagen die volgden waren vreselijk. Ons huis voelde zo leeg aan. Zijn kamertje betreden was te confronterend. Ook had de eerste bloedpatch helaas niet geholpen. Hierdoor moest ik constant volledig plat liggen. Een week later besloot ik via spoed terug te gaan. Een tweede bloedpatch werd geplaatst, die na enige uren gelukkig wel hielp!
Tijdens een controle bij de gynaecoloog enkele weken na de bevalling bleek dat ik nog heel wat bloedresten had in mijn baarmoeder. Een curettage was nodig… Naast het enorme gemis en verdriet kreeg ik er een medisch totaalpakketje bovenop, waardoor ik nog niet ten volle bezig kon zijn met rouwen om ons zoontje.
Dankzij lieve vrijwilligers van vzw Eleonoor werd ons 5 dagen lang vers eten aan huis gebracht. Zo dankbaar hiervoor!
We besloten om Elias te laten cremeren zodat hij thuis zijn ‘eeuwig plekje’ kon krijgen. Daar hoorde hij te zijn!
Net zoals het stilleggen van zijn hartje en het afscheid in het ziekenhuis, is je kind ophalen in het crematorium een moment dat je als ouder écht niet wil meemaken. Dit gaat zo in tegen je oudergevoel! Dit klopt niet…
Helaas zullen wij het nieuwe jaar ingaan met veel vraagtekens. Er werd een genetische fout ontdekt bij zowel Elias als bij mijn man. Dit moet nu door uitgebreid onderzoek verder onderzocht worden. Het blijkt om iets zeer zeldzaams te gaan, waardoor we nog een lange weg te gaan hebben.
Bovenop het enorme gemis van ons zoontje, is dit iets wat het hele proces extra zwaar maakt. Het zwanger worden ging op zich bij ons heel vlot, maar nu blijkt ook dat een probleem te worden. Er staat ons wellicht een intensief PGT-traject te wachten, wat wil zeggen dat we minstens nog een jaar moeten wachten vooraleer we ooit een eerste ivf-poging zullen kunnen doen. Het feit dat we zelf niet meer in handen hebben wanneer we voor een broertje of zusje gaan, geeft ons een zeer machteloos gevoel.
We zijn ontzettend dankbaar voor alle steun die we krijgen, op gelijk welke manier. Voor ons was dit doorheen de voorbije maanden van onschatbare waarde. Mensen die zijn naam blijven noemen, onverwachte berichtjes of geschenkjes, mensen die een kaarsje voor Elias branden, acties van het Berrefonds enzovoort. Hierdoor lukt het om door te gaan. Dankjewel!
We hopen vooral op een lichtpuntje in de nabije toekomst en zullen Elias eeuwig levendig houden. Hij is ons eerste kindje, onze eerste zoon.
Voor altijd heel diep in ons hart, maar tegelijk voor eeuwig de vraag tot wie hij zou opgroeien.
