We waren net verhuisd van België naar Nederland. Papa had jouw slaapkamer al helemaal klaar, we hadden zelfs al een naam: Lilly-Rose.
Op maandagmiddag brak mama’s water. We belden onmiddellijk naar de vroedvrouw, zij was er binnen de 10 minuten. Ze besliste om de ambulance te bellen en naar het ziekenhuis in Veldhoven te rijden. Daar hebben we 3 dagen gevochten, tot het niet meer ging met ons. Omdat jouw hartslag en ook die van mama slecht was, beslisten ze dat ze jou gingen halen.
’s Morgens om 7.50 uur ben jij op de wereld gekomen. Je weende direct, vertelde papa tegen mama. Ik heb je stemmetje niet gehoord. Papa ging meteen mee naar de nicu, daar in jouw couveuse deed je het zo goed. ’s Avonds om 20.30 uur mocht je bij mama liggen, wel met een pak aan omdat we beiden een infectie te pakken hadden. Je had het lekker warm, je temperatuur bleef goed onder controle. Toen mama niet meer kon door naweeën hebben ze je terug in de couveuse gelegd. Papa en mama gingen terug naar de kamer om samen te slapen in het ziekenhuisbed. Om 1.00 uur kon mama niet meer van de pijn, waardoor papa op het veldbed ging liggen.
Een uurtje later kwamen ze mama en papa wakker maken. ‘Het gaat niet goed met Lilly-Rose.’ Onze wereld stortte in. Papa belde meteen naar oma. Zij is onmiddellijk naar het ziekenhuis gekomen.
We hadden nog een sprankeltje hoop. Een uur hebben we nog bij jou gestaan in de hoop dat alles ging draaien, tot de kinderarts naar ons kwam. ‘Lilly-Rose gaat het niet halen.’
Onze wereld stortte in elkaar. Hoe moeten we nu verder? Midden in de nacht belden we de familie op om het nieuws te melden en te vragen of ze je nog wouden zien.
Toen de arts kwam om alles los te koppelen, gilden mama en papa heel de kamer door.
De volgende middag mochten we samen naar huis. Je bent met ons meegereden naar huis. In je kamertje lag je zo mooi. Jouw broertjes en zusje kwamen langs, ook moeke en voke en de rest van de familie. Ze vertelden allemaal dat je zo klein was. Een klein maar o zo mooi prinsesje.
