5 augustus 1979… een dag om nooit te vergeten.
Die avond werd ons Mathieutje geboren. Wat een nieuw leven moest worden, werd uiteindelijk de hel. Ons Mathieutje werd dood geboren. De doodsoorzaak: een tropische microbe. Een microbe die ik in de laatste dagen voor de geboorte opliep. Ik wil ons verhaal na al die jaren opschrijven. Ik ben blij dat de mensen van wie het baby’tje overleden is nu kunnen genieten van begeleiding en een luisterend oor, want 44 jaar geleden bestond er niets.
De gynaecoloog en het ziekenhuispersoneel waren meelevend, maar daar bleef het ook bij. Mathieutje kreeg ik na de geboorte in een haast eens te zien. Even kijken en dan… weg.
Niet even kunnen vastnemen, strelen, kussen of afscheid nemen.
Nadien heb ik Mathieutje nooit meer gezien. In de dagen erna werd Mathieutje in een engelenmis begraven. Ik mocht er niet naartoe, ‘zogezegd’ was het beter dat ik niet meeging. Ik zie mijn man nog vertrekken. Hij had zijn kostuum aangedaan en ging helemaal alleen naar de begrafenis in het kapelletje van het ziekenhuis en dan naar het kerkhof.
Ik lag daar in mijn kamer, helemaal alleen. Ik herinner me nog een beeldje van een engeltje aan de muur. Ik had zo’n behoefte om dat beeldje van de muur te rukken en op de grond te gooien. De dag nadien mocht ik naar huis. We werden naar geen enkele dienst doorverwezen, werden door niemand begeleid, geen fotootje, niets. Eenmaal heb ik mijn man gevraagd waarom hij niet enkele foto’s had genomen. Hij antwoordde dat hij op dat moment niet aan foto’s heeft gedacht. Ik begreep hem en was niet boos, want ook hij werd niet opgevangen. Hij had ook zoveel alleen moeten doorstaan.
Na enkele maanden ging ik terug werken in het kinderdagverblijf, bij de baby’tjes. Op een moment werd het me allemaal te veel. Mijn huisdokter gaf me een ziektebriefje voor één week. Toen ik de directie verwittigde, kreeg ik de vraag hoelang ik me nog ging aanstellen, dat dit moest stoppen. Ik was helemaal kapot. Beetje bij beetje, met ups en downs, werd ik beter. Gelukkig heb ik nu, na 44 jaar, wel professionele hulp. Ik hoop dit alles een plaats te kunnen geven. Mathieutje vergeten doen we niet, maar er met anderen over praten lukt me niet. Voor ouders van een overleden baby’tje heb ik nog een raad: aanvaard de hulp die je aangeboden wordt, praat over je pijn en je verdriet en sluit je niet af voor de buitenwereld.
Voor de organisatie: een dikke proficiat voor al jullie werk en hulp voor de ouders van een overleden baby’tje.
Claire.
