Achille en Manelle 29 november 2020
Ons verhaal start vorig jaar, in augustus 2020. Net zoals bij grote broer, Julot, word ik zwanger via een medisch traject en toch wel wat geluk…
Twee kindjes, als BAM-mama een hele uitdaging, maar voor mij een bewuste keuze. Een broer of zus voor Julot, dat had ik altijd gewild.
Bij de eerste echo kwam dan de grote verrassing… Ik was zwanger van een tweeling. EEN TWEELING!! Ik heb een paar slapeloze nachten gehad de eerste weken, en als ik eerlijk was, had ik toch schrik hoe ik dit allemaal ‘alleen’ zou moeten doen.
De eerste weken verliepen vrij vlot, buiten de kwaaltjes die erbij hoorden. Jullie deden het heel goed en na de 16 wekenecho kwam ik te weten dat jullie broer en zus zouden zijn. Een koningswens zoals ze zeggen. Ik was echt in de wolken.
Vanaf ongeveer week 14 veranderde onze ‘roze/blauwe’ wolk eerder in een donderwolk… Ik kreeg vanaf toen hevige bloedingen en de zwangerschap verliep heel moeizaam. Maar toch, ondanks alles, deden jullie het prima en groeiden jullie zoals het moest, zelfs beter dan gedacht!
Ik bleef hopen dat alles in orde zou komen en naarmate de weken voorbijgingen, kon er in mijn ogen ‘niets meer fout gaan’. Ik kocht spulletjes, maakte jullie kamertje klaar, kocht kleertjes…
De laatste week van november veranderde echter alles… Op woensdag werden de bloedingen heviger en ik kon diezelfde dag nog naar het ziekenhuis voor een extra echo. Ondanks alles bleven jullie het goed doen en niets wees erop dat jullie diezelfde week nog geboren zouden worden…
Vrijdag 27 november voelde ik me niet zo lekker. Ik had een ‘grieperig’ gevoel en symptomen die in deze periode aan corona gelinkt zouden kunnen worden. De bloedingen waren ook nog steeds hevig, zoals woensdag.
Ik heb nog even afgewacht, maar op zondag 29 november kon ik niet meer… Ik voelde me zo belabberd en ziek. Toen ben ik samen met mijn zus naar het ziekenhuis gegaan. Al snel bleek dat ik koorts had en mijn infectiewaarden stonden vrij hoog. Toen ging ik op consultatie op de dienst verloskunde. Daar belandde ik in een nachtmerrie…
Ik kreeg te horen dat de vruchtzak van een van de kindjes gescheurd was en dat er geen vruchtwater meer aanwezig was… Maar Achille bleef het goed doen en zijn hartje klopte nog.
Ik kreeg ook de resultaten van de andere onderzoeken. Ik bleek besmet te zijn met de streptokokkenbacterie, die via mijn bloed, en doordat mijn water gebroken was, zonder dat ik het doorhad ook de kindjes had besmet.
Ik was op dat moment 22 weken en 3 dagen zwanger. Er werd me verteld dat ze op deze termijn niets ‘mogen’ doen om de kindjes te redden of in leven te houden. BAM… Daar lag ik dan. Als ik zelf zieker zou worden, zou er beslist worden om de bevalling op gang te brengen. Dit betekende dat ze zouden kiezen om mij te ‘redden’ en de kindjes te laten sterven. Want zo was het…
Ik werd opgenomen en hoopte nog altijd dat het goed zou komen. Diezelfde avond kreeg ik echter weeën en toen wist ik dat alle hoop weg was. Ik heb vanaf toen alles in een soort roes beleefd, denk ik. Tussen de eerste wee en de bevalling zat maar drie uur. Alles is heel snel gegaan.
Na een zware bevalling werd jij, Achille, als eerste geboren. Wat was je prachtig. Je was perfect. Je hartje heeft nog even geklopt maar niet voor lang. Het was alsof je lag te ‘dutten’, met je ene handje onder je kin. Ik nam je in mijn armen en hoopte dat je wakker zou worden. Maar het bleef stil… Een uurtje na Achille kreeg ik opnieuw weeën. Al snel werd je kleine zus geboren. Manelle, ‘ma belle’, mijn prachtige meid.
Je lag in mijn armen, je nam met je piepkleine handje mijn vinger vast, en je maakte kleine geluidjes. Ik gaf je zoentjes en fluisterde dat alles in orde zou komen. Maar dat gebeurde niet… Je hartje stopte met kloppen en je stierf in mijn armen. Mijn wereld stond even stil. Daar lag ik dan, met 2 ‘dode’ kindjes in mijn armen. Dat was het dan… Onze toekomst, ons alles.
Ik heb jullie 4 dagen lang bij mij gehad. Ik kreeg veel steun en ondanks het verbod door corona kreeg ik bezoek. De dag na de geboorte, kwam Boven de Wolken foto’s nemen van jullie. Jullie kregen een armbandje en er werden hele mooie foto’s gemaakt. Wat ben ik blij dat dit mogelijk was. De mooie herinneringen.
Het afscheid was hartverscheurend. Je moeke, meter en grote broer zijn nog afscheid komen nemen. We gingen naar huis, met lege handen… De eerste weken heb ik op automatische piloot geleefd, denk ik. Er moest veel geregeld worden, jullie crematie en heel wat papierwerk. Jullie hebben een mooi afscheid gehad. Dat was het laatste dat ik nog kon doen voor jullie. Het werd een mooie, persoonlijke dienst met mooie muziek en jullie foto’s werden getoond. Het zien van jullie witte kistje, was hartverscheurend. Dat was het dan… ons laatste moment samen.
Jullie zijn thuis nu, bij mij en Julot. We kijken elke dag naar jullie foto’s. De eerste weken erna waren zo moeilijk. De leegte en het gemis zijn immens en ondraaglijk. Maar toch ben ik fier. Fier op jullie. Fier dat jullie mijn kindjes zijn. Voor altijd, voor altijd broer en zus van Julot.
Na 4 maand heb ik de moed gehad om mijn verhaal te schrijven. Deze maand maakt het extra moeilijk, aangezien ik deze maand uitgerekend was. Ik mis jullie zo hard. Mijn schatjes, mijn engeltjes. Niemand weet wat de toekomst brengt, maar jullie zullen er voor altijd bijhoren.
Voor altijd in ons hart.
Achille en Manelle 29/11/2020