Lieve kleine Lilou,
Mama en papa beloven dat ze goed voor elkaar zullen zorgen en voor altijd samen aan jou zullen denken. We laten jou van hierboven beslissen wanneer er een broertje of zusje komt. Maar weet kleine meid, jij blijft altijd in ons hartje! Je blijft altijd aanwezig bij ons thuis en bij iedereen! We zijn er zeker van dat jij ons vanaf nu enkel goede dingen zal sturen.
Donderdag 19 mei 2016 – Ik word gecontacteerd door het ziekenhuis in Oostende. Hoe groot de vreugde kan zijn van nieuw leven, hoe erg het verdriet en gevloek van alweer een klein meisje dat onverwachts het leven liet. Lilou is geboren! Ze is prachtig. Heel veel donkere golvende haartjes, hele grote voetjes en 1 oogje open. Alsof ze graag nog alles stiekem wil meevolgen. Je zou bijna gaan geloven dat Lilou geniet van alle aandacht en mama en papa genieten duidelijk mee. Prachtige ouders, prachtig moment, prachtig meisje… Zoveel verdriet en toch… zo’n mooi moment. Blij en dankbaar dat ik Lilou mocht ontmoeten. Ik keer met een gevoel van voldoening huiswaarts, maar pink toch een traantje weg. Alweer iets moois wat niet mocht zijn… Jan & Gianna willen graag hun verhaal delen met ons en met jullie allemaal. Ze geven toestemming tot het gebruik van de foto’s van Lilou. Hopend dat ze andere sterrenouders aanzetten om voldoende foto’s te (laten) nemen.
November 2015 – YES! EINDELIJK!
Een gans jaar zo lang naar uitgekeken en dan was het moment daar eindelijk… Mama had een speciaal gevoel in haar buikje en deed een zwangerschapstest. Wat bleek? Mama kreeg een ‘plusje’. Het mooiste plusje die ze ooit had gezien!
En toch geloofde ze het nog niet! Ze wou het als verrassing houden voor papa, maar was zo enthousiast! Ze kon niet zwijgen! Wat waren ze zo gelukkig! Ze konden het wel van de daken schreeuwen!
Omi en opi, mammie en pappie, peter en meter, iedereen was zooo blij toen ze hoorden dat jij op komst was. De afspraken volgden bij de gynaecoloog en onze droom werd werkelijkheid!
Januari 2016 – EEN BEETJE SCHRIK
Een eerste schrikmomentje! Op de echo bleek dat jouw kleine nekplooi wel oké was, maar de gynaecoloog had het liever nog wat kleiner gezien. Mama en papa waren onnodig bang, want na een speciale bloedtest bleek alles perfect normaal te zijn. Daar was onze ‘roze’ wolk opnieuw!
Februari 2016 – WE’RE HAVING A GIRL!
De uren, minuten en seconden heb ik afgeteld tot het moment waarop we het eindelijk te horen kregen. Je was plots niet meer ‘het’, maar een lief klein meisje.
Stiekem papa’s grote droom! Een kleine meid die hem samen met mama kon plagen!
April 2016 – OPNIEUW EEN BEETJE SCHRIK
Op 26 april 2016 moest mama naar het ziekenhuis om een beetje bloed te laten prikken. Er werd een suikertest uitgevoerd. Mama moest een heel vies drankje drinken. Jij lustte het precies ook niet, want je werd heel hevig in mama’s buik! De waarden na de test bleken een beetje te hoog te zijn. Daarom moest mama snel opnieuw naar het ziekenhuis voor een nieuwe suikertest. Na die test bleek alles in orde te zijn. Ook met jou was alles in orde, want je hartje werd gecontroleerd op de monitor en die klopte stevig op een wondermooie toon!
16 mei 2016 – HET BEGIN VAN EEN RIT OP EEN EMOTIONELE ROLLERCOASTER!
Gisteren hebben we nog net feest gevierd voor papa zijn verjaardag. 27 jaar! Wat een oude doos wordt die lieve papa van jou! Vandaag hebben papa en mama samen het doopsuiker gemaakt. Wat was het leuk om dat samen met papa te doen. En wat was het resultaat mooi! Die avond was je wel heel actief! Je schopte en duwde tegen mama’s buik en ze kon maar niet slapen. Toen bleek er voor ons nog geen vuiltje aan de lucht.
17 mei 2016
Na een hevige nacht moest papa terug gaan werken. Mama had nog grootse plannen, want ze wou nog wat verzorgingsproductjes gaan kopen voor jou. Ze ging naar de winkel en kocht van alles om jou te kunnen verzorgen eens je bij ons was. Maar om 11u begon mama zich toch zorgen te maken. Zo hevig je de avond ervoor was, zo stil was je nu… Er kwam maar geen beweging. Mama wou niets sturen naar papa zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken op het werk. Toen hij eindelijk thuis was vertelde mama dat ze een slecht gevoel had. We zijn samen nog op bed gaan liggen om toch maar iets van beweging te krijgen. Het kon toch niet dat je plots niet meer schopte? Papa besloot om naar de gynaecoloog te bellen. Die vertelde ons dat we onmiddellijk naar de materniteit moesten komen.
Daar kregen we onmiddellijk een kamer en begon de lange zoektocht naar jouw hartslag. De minuten gingen voorbij en we hoorden maar niets. Toen de vroedvrouwen naar de gynaecoloog belden, was het voor ons al duidelijk. Dit zou geen goed nieuws worden… De gynaecoloog hoefde niet lang te zoeken voor ze ons vertelde dat onze kleine meid overleden was. Het nieuws sloeg in als een bom… Je hartje klopte plots niet meer. Hoe kon dat toch? Je was altijd een zeer hevige baby en dan plots niets meer? Alles ging plots heel snel. Heel veel informatie werd naar ons hoofd geslingerd, maar waar we de meeste moeite mee hadden was het feit dat je nog geboren moest worden en dat liefst op een natuurlijke manier. Voor mama mocht het snel voorbij zijn, dus dacht ze aan een keizersnede. De gynaecoloog dacht daar jammer genoeg anders over. Het heeft ongeveer 30 uur geduurd vooraleer je geboren werd.
19 mei 2016
Na het lange wachten, vele piekeren, emotionele en fysieke pijn, werd je uiteindelijk op 19 mei geboren om 00u12. Je woog 1,870 kg en mat 41,5 cm. Je kreeg van ons de mooie naam Lilou. Een uurtje lag je rustig op mama’s borst. De tranen stroomden over mijn wangen en dwarrelden op je kleine handjes en op je mooie haartjes. Papa, die was over zijn toeren en was bang om je pijn te doen. Je zag er zo broos uit, zonder kleertjes, vol bloed op mama’s borst. Je ene oogje was open, want wat wilde je zelf graag nog eens mama en papa zien voor je een echt sterretje zou worden. Een mooie knipoog en een beeld dat we nooit zullen vergeten, lieve meid. Na het intense en intieme uurtje namen ze je mee. Ze gingen je verzorgen en je kreeg een mooi pakje aan. Eén van de vele mooie pakjes die voor jou in je kast hingen. Eén van de fantastische vroedvrouwen, Wendy, vertelde mama en papa over het initiatief Boven De wolken, iets waar we nog nooit van gehoord hadden. Een paar uur later stond Sharon aan onze deur. Zij maakte van jou een echt model, prachtig was en is het! Blijvende herinneringen voor ons, omi & opi, mammie en pappie en zoveel anderen. Ons wondertje ligt vast op de gevoelige plaat(s).
Er volgden heel wat knuffelmomenten met mama en papa, want je kon zoveel bij ons komen als we zelf wilden. Ook bij mammie en pappie ben je geweest en bij opi! Omi, die had het te moeilijk. Ze heeft vol bewondering naar je mooie gezichtje gekeken op de foto’s. Je was zo mooi… Een kleine baby met 10 wondermooie vingertjes en 10 prachtige teentjes. Een klein perfect wipneusje en donkere krullende haartjes. Een perfecte mix van papa en mama, meer dan dat we ooit gedroomd hadden.
20 mei 2016
Ondertussen is het al vrijdag. Het grote moment om afscheid te nemen. Na vandaag kunnen we je niet meer knuffelen en geen zoentjes meer geven.
Wat een onwezenlijk gevoel. Jou nooit meer kunnen vastpakken, niet meer tegen je kunnen praten, niet meer versteld kunnen staan van je lange beentjes en grote voetjes… Het afscheid komt er nu echt. Papa toonde je voor een laatste keer de weg naar de sterrenhemel. Na al het papierwerk en het bespreken met de begrafenisondernemer gingen mama en papa naar huis zonder hun lieve kleine meid. Naar een huis waar alles klaar stond voor de komst van een klein wondertje. Alles stond klaar voor jou, onze kleine meid: het park, je bedje, je buggy, je knuffels… maar alles blijft zo leeg. Geen gehuil en gebrabbel, enkel een vreselijke leegte en stilte.
23 mei 2016
We zijn ondertussen enkele dagen thuis en de emotionele klap komt er elke keer opnieuw. Papa ging vandaag voor het eerst werken, tot groot verdriet van mama. Wat kijkt ze er telkens uit naar het moment waarop papa thuiskomt, dat ze weet dat ze opnieuw veilig is. Want kleine meid, wat heb je een fantastische papa! Een papa uit de duizend. Hij zorgt zo goed voor mama. Hij zou ook zo goed gezorgd hebben voor jou! Je elke dag overladen met knuffels en kusjes… Maar het mag niet zijn.
Waarom toch? Waarom heb je ons niets laten weten? Hebben wij iets verkeerd gedaan? Heeft mama zich genoeg rustig gehouden? Was je ziek? Had je pijn aan je kleine hartje? Heb je jezelf pijn gedaan door zoveel te bewegen? Allemaal vragen die door ons hoofd blijven gaan. Vragen waarop we wellicht nooit een antwoord zullen krijgen. Nu is het wachten op de resultaten van alle onderzoeken, maar zullen die onze vragen beantwoorden? We weten dat de natuur het zo gewild heeft en dat we ons daarbij moeten neerleggen. Maar lieve meid, wat missen we je zo!
We zien je ontzettend graag, klein vlindertje! Dikke kus, Mama en papa x
