In februari kwam ik te weten dat ik zwanger was, totaal niet gepland, maar wat was je welkom! Ik ging een alleenstaande mama zijn, maar dat vond ik niet erg, je nonkels en tantes gingen mij zo goed ondersteunen, iedereen hield toen al zoveel van je.
In mei wist ik dat je een meisje ging zijn, hoe gelukkig was ik dat ik een dochter ging krijgen, mijn 1ste kindje. Ik had een zalige zwangerschap, geen enkel kwaaltje. Nooit heb je mama doen overgeven of ‘s nachts wakker gehouden, je was zo’n braaf baby’tje. Elke controle was goed en wat kreeg ik telkens mooie echo’s van jou. Ik werd telkens verliefder op jou.
Tot maandagochtend 20/11 om 4.30 uur. Ik werd wakker omdat mijn bed volledig nat was, ik dacht dat het moment was aangebroken en dat mijn water gebroken was. Ik stak zelfs het licht niet aan en ging naar het toilet. Daar zag ik zoveel bloed. Achteraf gezien wist ik toen dat dit niet goed was, maar ik wou het niet geloven. Ik heb mijn kleren aangetrokken en ben zelf naar de spoed gereden. Daar aangekomen hebben ze mij onmiddellijk meegenomen, mijn kleren uitgedaan, een schortje aangedaan, en nog geen 10 minuten later lag ik op de operatietafel en zei de gynaecoloog van wacht dat ze jou uit mijn buik gingen halen. Ik weet nog hoe ze een masker op mijn gezicht zette en weg was ik.
Toen ik weer wakker werd, kwam die gynaecoloog en ze zei dat mijn kindje gestorven was. Mijn wereld stortte in, hoe kon dit nu?? Je was perfect gezond, alle echo’s waren altijd zo goed. Ik was 39 weken en 2 dagen zwanger en dinsdag 21/11 gingen ze mij sowieso inleiden omdat ik wat ongeduldig begon te worden om jou te ontmoeten.
Ik weet niet meer dat ze mij van recovery naar mijn kamer gebracht hebben. Op mijn kamer was jouw nonkel, mijn jongste broer, aan het wachten, ze hadden hem al verteld dat jij er niet meer was. Dan zijn mijn andere broer, jouw peter, en zijn vrouw ook gekomen. Mijn zus, jouw meter, wist het nog niet en toen zij binnenkwam, vroeg ze meteen waar jij was. Ik ben toen ingestort en kon alleen maar zeggen dat jij er niet meer was.
Dan zijn ze jou komen brengen, wat was je mooi! Zo perfect, zoveel donkere haartjes, een schattig neusje, je leek volledig op mij. Wat was ik trots dat ik zo’n mooi meisje gemaakt had. Het leek alsof je aan het slapen was en ik hoopte zo hard dat je wakker zou worden en dat dit een nachtmerrie was, maar je werd niet wakker. Ik mocht mijn bed niet uit dus jouw nonkel, peter en meter hebben jouw kleertjes aangedaan, kleertjes die ik gekozen had en waar je zo mooi in was. Boven De Wolken is na de middag langs gekomen om foto’s te maken. Wat hebben we mooie foto’s van jou dankzij Valerie, wat was ze lief, en hoe ze omging met ons en met jou gaan wij nooit vergeten. Dankzij haar hebben we tastbare beelden van jou die we voor altijd gaan koesteren.
Diezelfde dag is mijn eigen gynaecoloog langs geweest en zij had antwoorden, want ik wou weten wat er gebeurd was. Jouw navelstreng had zich aangehecht aan de zijkant van mijn placenta en niet in het midden, er was een onbeschermd bloedvat en dat was gescheurd. Ik troost mij met de gedachte dat je stilletjes ingeslapen bent met mama’s hartslag op de achtergrond.
Mijn lieve Loua, wat mist mama jou zo hard. Wat gingen wij een mooie en liefdevolle toekomst tegemoet, wij samen met jouw nonkels en tantes en vrienden die mama zoveel gingen helpen, wat ging jij een verwend kindje zijn dat niets tekort zou komen.
Ik kijk soms naar de plaats waar jouw park in de woonkamer stond, maar daar heb je nooit in mogen liggen, in de plaats daarvan staat jouw urne hier, jouw mooie urne met een gouden vlindertje erop. We hebben allemaal een tattoo laten zetten met jouw naam, met een hartje en vlindertje ernaast, zo ben je altijd dicht bij ons. Voor mij blijf je voor altijd mijn 1ste kindje, mijn perfecte en mooie dochter. Je bent zo geliefd, er houden zo veel mensen van jou, ook al ben je er niet. Ik ben zeker dat jij weet hoeveel er van jou gehouden wordt en hoe hard je gemist wordt. Mama zal altijd van jou houden, mijn lieve Loua, en wat ben ik een trotse mama.
