Onze kinderwens begon als een prachtig avontuur, maar nam uiteindelijk een heel andere wending. Wat een sprookje had moeten zijn, veranderde deels in ene nachtmerrie.
Dit is ons verhaal.
In oktober 2021 besloten we samen datwe ervoor wilden gaan: een kindje krijgen. Een spannende en hoopvolle tijd brak aan, maar we hadden geen idee wat ons te wachten stond. Na anderhalf jaar zonder succes besloten we professionele hulp in te schakelen. Ons traject werd inseminatie. De eerste poging mislukte, maar de tweede poging bracht eindelijk succes. Op 16 juli 2023 hielden we een positieve zwangerschapstest in onze handen. De vreugde was groot. Op 4 augustus volgde onze eerste echo, en daar kregen we verrassend nieuws: niet één, maar twee vruchtjes met kloppende hartjes. We zouden ouders worden van een tweeling! De schrik en vreugde waren even groot, maar vooral waren we ontzettend blij. Onze vrienden en familie, die van onze kinderwens en het medische traject op de hoogte waren, deelden direct in ons geluk toen we het blijde nieuws met hen deelden.
Zoals veel mensen weten, wordt rond de twaalfde week een echo gemaakt om de groei van de baby’s te controleren. Bij ons gebeurde dit bij 13 weken, samen met een NIPT-test. Tijdens de echo ontdekte de gynaecologe een verdikte nekplooi bij één van de baby’s. Het andere kindje leek gezond. Ze stelde voor direct een vlokkentest te doen, maar wij besloten te wachten op de resultaten van de NIPT. De uitslag van de NIPT bevestigde dat bij één van de baby’s Trisomie-21 aanwezig was. Na een consultatie en een vlokkentest in het UZ Leuven kregen we zekerheid: onze zoon Leon had het syndroom van Down. Daarnaast waren er op de echo ook andere afwijkingen te zien die zijn kwaliteit van leven ernstig zouden beïnvloeden. Ons andere kindje, een meisje, kon niet getest worden omdat de placenta achteraan de baarmoeder lag, wat een vlokkentest te risicovol maakte. Na veel overleg en met pijn in ons hart besloten we om Leon te laten inslapen toen hij ongeveer 15 weken oud was in de zwangerschap. Op 29 september gebeurde dit in het UZ Leuven. Het was een hartverscheurende beslissing. Met veel verdriet, maar ook blijdschap moesten we de komende maanden verder zetten voor ons dochtertje.
Leon zou in de baarmoeder blijven tot aan de bevalling, wat ons een gevoel gaf dat hij toch dichtbij bleef. Ons meisje, Olivia werd geboren op 29 februari 2024, samen met haar broertje, via een keizersnede. Leon was nog zichtbaar in zijn vruchtzakje met zijn kleine handjes en voetjes. Het was een ontroerend moment waarin we trotse ouders werden van twee kindjes: eentje in onze armen en eentje voor altijd diep in ons hart. Leon is gecremeerd en weer thuis bij ons gekomen, waar hij een liefdevol en speciaal plekje heeft gekregen. Het gemis is enorm, want bij elke stap die Olivia vooruitgaat, stellen we ons de vraag hoe hij zich zou ontwikkelen. Hoe zou hij eruitzien?
Hoe zou hij lachen, of hoe zou hij huilen? Elke stap vooruit met haar is moment van denken aan Leon.
