Icoon ster | Boven De Wolken

Lisa, trotse zus van Andreas*

Ik wil deze blog al heel lang schrijven, maar ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik wilde rekening houden met zo veel verschillende elementen… Waarvan de belangrijkste fact... verder lezen

Ik wil deze blog al heel lang schrijven, maar ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik wilde rekening houden met zo veel verschillende elementen… Waarvan de belangrijkste factor: mijn ouders. Maar ik besef nu dat dat niet hoeft, ik kan alleen mijn verhaal vertellen. Hoe ik trotse, grote zus werd van mijn prachtige sterrenbroer Andreas.

18 november 1999. De dag waarop alles begon, en tegelijk ook eindigde.

Tijdens het moment dat sommigen beschrijven als ‘het mooiste van hun leven’, liep alles fout. De geboorte ging veel te snel & Andreas’ navelstreng brak af. Een perfect manneke, met tien vingers & tien teentjes. Eindelijk bij ons, en zomaar, ineens, weer weg.

Tijdens deze chaos lag ik als zorgeloze kleuter te slapen bij mijn grootouders. Ik vernam het nieuws pas de volgende dag. De dag waarop mijn leven voor altijd veranderde.

Mijn herinneringen beginnen vanaf het moment dat we het ziekenhuis binnenliepen. We moesten even wachten want het lampje boven de kamerdeur brandde. “Dat wil zeggen dat de verpleegster eventjes bij mama is” werd mij verteld. Het enige wat ik wilde, was mijn broer zien. Dat kleine mensje waar ik negen maanden op had zitten te wachten. Mijn speelmaat. Ik herinner me de kamer in het moederhuis nog perfect, tot in detail zelfs.

In diezelfde kamer brak het moment aan dat het verdriet rondom me duidelijk werd. Ieders hart was gebroken… En het enige wat ik wilde was mijn kleine broer vasthouden. Iets wat mijn ouders geen goed idee leek. Ze dachten dat ik te jong was om te beseffen wat er nu net gebeurd was. Dat noemt mijn mama nu “haar eerste grote fout”.

We zijn ondertussen bijna 19 jaar verder en ik neem het haar niet kwalijk, maar dat is niet altijd zo geweest. De kleine, hoogsensitieve wittekop die ik toen was, kon alleen maar boos zijn. Ik wilde zo graag eventjes voor mijn broertje zorgen, zoals ik me dat altijd ingebeeld had. Ik voelde me er zo klaar voor en de drang was zo intens. Maar ik mocht niet en dat heeft m’n verdriet voor een lange tijd nog groter gemaakt.

Wat ik toen echter nog niet begreep, was dat ik wel iets heel kostbaars heb gekregen die dag, wat veel lotgenoten niet hebben. Namelijk: een foto van ons twee. De enige foto die ik ooit met hem zal hebben. Voor mij de meest waardevolle foto op aarde. Op die foto zie ik geen verdrietig, klein meisje. Ik zie een grote zus die vol trots haar kleine broer zachtjes streelt. Een kind dat op dat moment 1000 stappen dichter bij volwassenheid stond.

De volgende maanden waren moeilijk, als dat woord zelfs al sterk genoeg is om de periode te beschrijven. Mijn hele familie in rouw, papa die sterk wilde zijn en mama die gebroken was. Ik voelde hun verdriet dagelijks, hoe hard ze ook probeerden om het weg te steken. Hun pijn deed mij pijn. Waar moest ik nu naartoe met mijn verdriet? Mijn angst? Niet alleen was ik mijn broertje kwijt, ook de angst om voor altijd enig kind te blijven stak de kop op.

M’n ouders ging ik niet storen, die beslissing nam ik al snel. Mijn mama was zo verdrietig en papa wilde niets liever dan mama’s pijn wegnemen. Ik ging niemand lastig vallen met mijn gevoelens! Dus zonderde ik me regelmatig af. Ik ging in een hoekje zitten huilen, want ik was mijn broertje kwijt… Zou hij nu wel weten hoeveel ik van hem houd?

Naarmate ik ouder werd vond ik zelf ‘coping’ mechanismes. In bad schreef ik hem brieven over wat er gebeurd was op school en lachte ik me te pletter. Want hij zou die dingen zeker ook zo grappig gevonden hebben. En wanneer ik in m’n bed lag en me alleen voelde, praatte ik tegen hem. Alsof we op dezelfde kamer sliepen. Ik kreeg geen antwoord, maar ik voelde zijn aanwezigheid.

2 mei 2001 werd mijn pijn verlicht. Mijn jongste broer Jan werd geboren.

Een kind dat geboren wordt na het overlijden van een broertje/zusje, wordt vaak een regenboogbaby genoemd. De ware betekenis daarvan leerde ik pas enkele jaren later kennen. Jan heeft altijd geweten dat hij nog een broer heeft, mede dankzij de foto’s die we hebben. Op een bepaalde leeftijd begon hij vragen te stellen over ‘broertje’, zoals hij dat zo mooi kon zeggen. En daar was dan eindelijk datgene waar ik zo naar verlangd had: iemand waarmee ik over Andreas kon praten. Zijn bestaan bracht mij troost, en deed onze broer verder leven.

Een baby kan je hem niet meer noemen, die zeventienjarige, 1m83 grote broer van me. Maar die regenboog zal hij altijd zijn. Een zonnestraal, waar het ooit nog zo immens donker was. Andreas leeft verder in hem, dat bewijst hij elke dag, en er is niets waar ik dankbaarder voor ben dan dat.

Lieve Andreas, ik wil je nog even bedanken. Voor alles waar je me reeds voor behoed hebt, maar vooral voor de richtingen waar je me in stuurt. Zonder jou was ik nooit fotograaf geworden bij Boven De Wolken en had ik nooit al die prachtige mensen leren kennen. En wanneer het even moeilijk wordt, ben je daar weer om me moed te geven.

Je grote (& trotse) zus, Lisa

Deel jouw verhaal met andere sterrenouders

Wens je andere sterrenouders een hart onder de riem te steken of jouw verhaal en dat van jouw sterretje te delen?

Bezorg ons jouw verhaal of persoonlijke ervaringen met Boven De Wolken en wij zorgen ervoor dat dit een mooi plaatsje krijgt op onze website.

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
Iconen sterren | Boven De Wolken

Steun ons of word vrijwilliger

Boven De Wolken wil haar fotosessies blijven aanbieden aan alle sterrenouders in België. Als niet-gesubsidieerde vzw zijn ze volledig afhankelijk van giften en van de dagelijkse liefdevolle inzet van honderden vrijwilligers. Wil jij ons helpen? Dat kan op veel manieren!

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
close