In augustus 2016 was ik hoogzwanger van ons dochtertje Rosalie. Ons meisje was zo welkom, ons eerste kindje en langs beide kanten van de familie het eerste kleinkindje en achterkleinkindje. Rosalie danste in mijn buik als haar papa gitaar speelde en werd heel stil als ik een slaapliedje voor haar zong. De hik hebben vond ze maar gek, dan was het wroeten geblazen. Ze vond het grappig om mijn stem te horen elke ochtend, dan gaf ze steeds een duw. Een echt persoontje, en al zo ontzettend graag gezien.
Op 16 augustus 2016 was ik 37 weken zwanger en besefte ik dat ik onze kleine meid al even niet had voelen bewegen. Ik dronk het blikje cola dat ik speciaal voor deze situatie in de koelkast had staan en ging op mijn linkerzij in de zetel liggen. Er kwam geen geduw, geen gestamp en Rosalie probeerde zich niet goed te leggen. Wat een beetje gek was aangezien ze, zoals haar papa, een enorme wroetkont was. Geen probleem, we waren nog maar net op controle geweest en alles was in orde met ons meisje. Ik wachtte tot mijn vriend Jeroen even later thuiskwam om te zeggen dat ik toch graag even naar het ziekenhuis wilde gaan voor een extra controle. Jeroen bleef er erg rustig onder en ging alvast de auto uit de garage halen terwijl ik met mijn dikke buik het schoenengevecht aanging.
Ik zag hem vanuit het keukenraam wild de twee ziekenhuiskoffertjes in de koffer gooien en de garagepoort toesmijten om terug naar binnen te spurten en dan met een rustige stem te vragen of we bijna konden vertrekken. In het ziekenhuis werden we onthaald door een lieve vroedvrouw die ons onmiddellijk geruststelde en ons naar de monitor bracht. Rosalies hartslagje werd snel gevonden en, ondanks dat ik dit amper voelde, werden er toch voldoende kindbewegingen opgevangen door de monitor. Zie je wel, niets aan de hand, zeiden we tegen elkaar. En we gaven stilletjes toe dat de rit naar het ziekenhuis toch een beetje eng was geweest.
Ik ben de volgende dag met mijn schoonzusje terug naar het ziekenhuis gegaan om er even aan de monitor te gaan liggen, op vraag van de vroedvrouw. Kwestie van zowel ons als het verplegend personeel volledig gerust te stellen. Opdracht geslaagd, helemaal gerustgesteld konden we aan het weekend beginnen. Ons voorlaatste weekend met ons kindje veilig in mijn buik, want op 30 augustus ging ze geboren worden via keizersnede. Rosalie lag in stuit, dus haar geboorte was al volledig voorbereid. Het waren ontspannen dagen van allerlaatste voorbereidingen.
Nee hè, niet zo pessimistisch doen
Maandag 22 augustus bekroop me toch weer dat gevoel van onzekerheid. Ik zat aan de laatste dagen zwangerschap, dus ik verwachtte geen wilde tuimelingen meer in mijn buik. Maar een duw op tijd en stond zou ik wel fijn hebben gevonden. Een beetje verveeld belden we terug naar het ziekenhuis. Ik zou een paar dagen later op mijn laatste controle gaan, en voelde me al een overbezorgde mama. Terug naar het ziekenhuis, terug naar het kamertje met de monitor, opnieuw een lieve vroedvrouw die ons vast snel gerust zou stellen.
Ik moet vast niet vertellen dat de tijd die je moet wachten tot je de hartslag van je kindje hoort altijd veel te lang is. De doppler werd overal op mijn buik geplaatst. Een paar keer werd een hartslag opgevangen, steeds de mijne. Eerst nog rustig 60 slagen per minuut, naarmate de zoektocht naar Rosalies hartslagje vorderde, steeds hoger en hoger. De vroedvrouw duwde een paar keer op mijn buik, geen terugduwende Rosalie. Ik begon stilletjes een paar traantjes te laten, Jeroen had zich ondertussen naast mij op een krukje gezet. Oké, er was iets mis, maar dan kunnen ze ons meisje toch gewoon halen? Ze was gezond en helemaal klaar om geboren te worden.
Onze gynaecoloog werd uit haar praktijk naar het ziekenhuis geroepen en zei bij het binnenkomen iets over een ‘ellendige situatie’. Nee hè, niet zo pessimistisch doen, dacht ik nog. De dokter startte de echografie, zocht naar Rosalies hartslag, keek ons aan en zei zachtjes ‘nee’.
Rosalies geboorte werd de volgende ochtend ingeleid. Op 24 augustus om kwart na twaalf ’s nachts is ze stilletjes geboren. De navelstreng zat vier keer in een lus om haar heen en was afgekneld geraakt. Rosalie was zachtjes ingedommeld in mijn buik, veilig en warm, met mama’s hartslag op de achtergrond. Ze zag er zo rustig uit. Een wondermooi meisje, een ideale mix van haar mama en papa.
Proficiat met de geboorte
Tijdens mijn zwangerschap had ik over Boven De Wolken gelezen. Ik had de site van Boven De Wolken al eens opgezocht, had al een traantje gelaten bij de mooie verhalen en foto’s. En nu nam ik zelf contact op. De ochtend na Rosalies geboorte kwam fotografe Nele op bezoek in ons kamertje, ons veilige nestje in het ziekenhuis. Ze wenste ons als eerste proficiat met de geboorte van Rosalie, drukte ons op het hart dat we mama en papa geworden waren.
Nele nam foto’s terwijl we Rosalie knuffelden, haar handjes kusten, haar toefluisterden hoe graag we haar zagen. Foto’s met papa, foto’s met mama, foto’s van ons gezinnetje. Alles op ons eigen tempo, enkel hoe wij het wilden. Rosalie knus onder een dekentje, met de letterblokjes die haar naam spelden, zo had haar geboortekaartje eruit gezien. Diezelfde avond nog kregen we de bewerkte en onbewerkte foto’s van Nele doorgestuurd.
Ik ben ervan overtuigd dat we zonder Rosalies foto’s minder ver in ons rouwproces zouden zitten. De foto’s maken ons verhaal gemakkelijker te vertellen, ze maken Rosalie zichtbaar voor de mensen die haar niet hebben kunnen bewonderen. Hoe immens ons verdriet ook is, bovenal zijn wij de trotse ouders van een prachtige meid. En zoals elke mama en papa zouden we haar foto’s het liefst aan de hele wereld willen laten zien. Rosalie hoort erbij. Haar broertjes of zusjes zullen haar mooie gezichtje kennen. Ze zullen weten hoe groot haar voetjes waren, dat haar haartjes donker waren, dat ze mama’s lange vingers had en papa’s kuiltje in haar kin. En daar kunnen we Boven De Wolken niet genoeg voor bedanken!
Ik vertel veel mensen over Boven De Wolken, als ik Rosalies foto’s weer eens toon, al zeg ik erbij dat ik hoop dat ze nooit iemand over Boven De Wolken zullen moeten vertellen.
Je kan ouders van een sterrenkind mee aan een prachtige blijvende herinnering helpen door onze werking te ondersteunen. een fotoshoot kost ons gemiddeld 50 euro. Wekelijks hebben we 4 oproepen, wat wil zeggen dat we jaarlijks iets meer dan 200 fotosessies doen. We hebben je steun meer dan ! Boven De Wolken dankt je voor je steun.