Icoon ster | Boven De Wolken

Juul* & Leon*

Ons verhaal start op zaterdag 9 oktober 2021 met een positieve zwangerschapstest. Een test die ’s anderendaags nog eens werd overgedaan omdat we het goede nieuws nauwelijks durfd... verder lezen

Ons verhaal start op zaterdag 9 oktober 2021 met een positieve zwangerschapstest. Een test die ’s anderendaags nog eens werd overgedaan omdat we het goede nieuws nauwelijks durfden te geloven.

Op donderdag 28 oktober zitten we met een buik vol vlinders en reeds kotsmisselijk in de wachtzaal van de gynaecoloog. Sven maakte enkele dagen voordien nog de grap ‘Ofwel ben je aan het overdrijven, ofwel zijn het er twee.’ En dan is het eindelijk onze beurt. Tijd voor de eerste echo, de eerste ontmoeting met ons wondertje. Onze wondertjeS, zo blijkt kort daarna. Er waren niet één, maar twee vruchtjes te zien. Gelukkig hadden ze elk hun eigen vruchtzakje en zagen ze er allebei prima uit. Het beste scenario voor een tweelingzwangerschap. Vol ongeloof en met een kleine paniek keerden we huiswaarts. Zoveel vragen spookten door ons hoofd. Kunnen we dit? Willen we dit? Kan mijn lichaam dit aan? Wat zijn de risico’s van een tweelingzwangerschap?

Veel tijd om hier goed en wel bij stil te staan was er echter niet, want twee dagen later, op zaterdag 30 oktober, zouden we trouwen. We besloten om ons geheimpje voorlopig nog even voor ons te houden. Het werd een onvergetelijke dag. Een dag waarop we omringd werden door de liefde van onze naaste familie en vrienden en we allebei op een roze wolk zweefden.

Op vrijdag 26 november was het tijd voor echo nummer twee en kort daarna werd er een bloedafname uitgevoerd voor de NIPT. Zowel de echo als de NIPT waren perfect in orde. Op dinsdag 28 december volgde de derde echo. Opnieuw enkel en alleen positief nieuws. Het zouden twee jongetjes worden en ze deden het fantastisch. Ze zaten zelfs op de groeicurve van een éénling.

Ons vertrouwen werd groter en we begonnen steeds meer te genieten van het idee dat er over enkele maanden twee kereltjes in onze armen zouden liggen.
Er werden nog enkele werken in het huis gepland en we startten de zoektocht naar een grotere auto, een vroedkundige, een kinderdagverblijf, tweedehands babyspulletjes…

Op 23 januari 2022 vierden we mijn 35ste verjaardag en gingen we, met toestemming van de gynaecoloog en alle veiligheidsmaatregelen in acht nemend, even uitrusten in een privéwellness. Een beslissing waarvan elke dokter ons verzekert dat het niet de oorzaak was van wat er later gebeurde, maar een beslissing waar ik wellicht altijd spijt van zal hebben.

Op 28 januari, na een zwangerschap van 21 weken en 5 dagen, brak plots het water van de onderste baby, Juul. Ik belde in paniek naar het ziekenhuis en naar Sven. Even later pikte Sven me op en raceten we naar het Sint-Augustinusziekenhuis.
De minuten in de wachtzaal van de spoedafdeling leken wel uren. Uren waarin we beiden amper iets durfden of konden zeggen. Sven probeerde me moed in te spreken en me te overtuigen om nog niet van het slechtste uit te gaan. Tranen stroomden over mijn wangen en in mijn hoofd gilde ik het uit van angst.

Er volgden enkele onderzoeken op de spoedafdeling. Er waren nog steeds twee sterke hartslagjes, maar de vruchtzak van Juul was vrijwel volledig leeg. Onze gynaecoloog was aanwezig in het ziekenhuis en kwam snel langs voor ze naar het operatiekwartier moest. Ze was rechtuit en eerlijk. Het zag er niet goed uit. Zeker niet op deze termijn. Maar van opgeven was geen sprake. We zouden proberen om zo lang mogelijk vol te houden en hoopten om nog weken op de MIC-afdeling te kunnen doorbrengen. Onze grootste vijanden waren infecties en het starten van de weeën, dus werd ik meteen aan een infuus met antibiotica gehangen. De MIC-afdeling was volzet, dus ik zou voorlopig in een kamer op de materniteit moeten verblijven. Het kamertje met alle benodigdheden voor de verzorging van een pasgeboren baby’tje was op dat moment heel pijnlijk om te zien. Gelukkig konden we de volgende dag toch terecht in een kamer op de MIC-afdeling.
Een week leefden we op hoop. We waren realistisch, maar probeerden ook om positief te blijven en in de toekomst van onze zoontjes te geloven.
We hebben eigenlijk heel fijne herinneringen aan die week. Onze week van hoop. Een week waarin we bewust tijd maakten en hadden voor elkaar. Elk moment dat we samen konden zijn, maakten we er het beste van. Achteraf ben ik heel blij dat onze jongens tijdens hun laatste week nog zoveel liefde en verbondenheid hebben gevoeld in mijn buik.

Helaas kreeg ik op donderdagavond 3 februari pijnlijke krampen in mijn buik en rug. Aangezien Juul en Leon onze eerste kindjes waren, had ik geen idee hoe weeën juist aanvoelden. Er werd een extra echo uitgevoerd door een assistent. Er waren nog steeds twee hartslagjes. Misschien was het uitstralingspijn doordat Juul met zijn hoofdje op mijn staartbeen duwde? Die nacht bleef Sven bij me in het ziekenhuis en kreeg ik pijnstillers. Het werd een woelige nacht met veel angst.

’s Ochtends leken de krampen weg te zijn. Sven vertrok naar huis om onze poezen eten te geven en zou daarna toch even naar het werk gaan. In de tussentijd kwam een verpleegkundige zoals elke ochtend bloed trekken om de infectiewaarden op te volgen. Na de bloedafname ging ik naar het toilet en werd meteen duidelijk dat er iets volledig mis was. Een overvolle blaas, maar niet kunnen plassen, en ik voelde Juul nog verder dalen. Ik drukte op de noodknop. De gynaecoloog maakte opnieuw een echo. Juuls hartje klopte niet meer…

Vanaf dan gebeurde alles in een grote waas. Mijn lichaam besefte plots wat er aan de hand was en de weeën kwamen keihard op. Ik werd al huilend naar het verloskwartier gereden. Sven werd gebeld. Gelukkig werkt hij vlak bij het ziekenhuis en kwam hij niet veel later de verloskamer binnen. Ondertussen bleek uit de bloedresultaten dat mijn infectiewaarden torenhoog waren. Nu was het wachten op de stollingswaarden om te beslissen of er een epidurale verdoving geplaatst mocht worden. Ik herinner me dat ik tussen het huilen en de pijn van de weeën door de hele tijd ‘sorry’ zei tegen Sven. Excuses die niet nodig waren, maar zo gaat dat in een moederhart op zo’n moment waar schuldgevoel verpletterend werkt. Ik voelde me gefaald als mama. Mijn lichaam had gefaald. Ik had hen niet kunnen beschermen. De mooiste en krachtigste woorden kwamen tijdens deze momenten van intens verdriet naar boven en maakten me ervan bewust dat we deze horde samen als een sterk koppel konden nemen.

Na wat een eeuwigheid wachten leek, bleken mijn stollingswaarden kantje boordje. We moesten zelf beslissen. Er was een grote kans op een hematoom bij het plaatsen van de epidurale verdoving, wat na de bevalling voor problemen zou kunnen zorgen. Mijn hoofd sloeg tilt. Gelukkig nam Sven toen de beslissing. Ik was aan het afzien, hyperventileerde, waardoor mijn spieren helemaal verkrampten. Van rustig ademhalen om de weeën op te vangen was door het verdriet en de pijn geen sprake. De epidurale verdoving werd dus gestoken. Gelukkig verliep dit vlot, zonder gevolgen. De verdoving werkte snel en net genoeg. Er werd een sonde gestoken, zodat mijn overvolle blaas eindelijk geledigd kon worden. Bij het uitduwen van de sonde mocht ik een eerste keer persen en na nog een keer persen werd Juul geboren op vrijdag 4 februari om 10.31 uur. Hij woog 485 gram en was reeds 28 cm groot.

Of we al namen gekozen hadden? ‘Ja’, zei Sven vastbesloten. Juul en Leon. Of we ook al beslist hadden wie welke naam zou krijgen? Euh, nee daar hadden we nog niet bij stilgestaan. Dus dan maar de meest logische volgorde. En zo werd Juuls naam voor de eerste keer uitgesproken en benoemd. Ik herinner me de warmte en liefde van de vroedkundigen. Hoe ze zachtjes tegen Juul spraken. Hoe ze hem met veel liefde en tederheid verzorgden en inwikkelden. En toen lag hij eindelijk op mijn borst en konden we hem van dichtbij bewonderen en aanraken. Zo klein, zo tenger, zo perfect.

Hoe we ons toen voelden is bijna niet te beschrijven of in woorden te vatten. Je bent zo fier en zo trots. Je wordt voor de eerste keer mama en papa en tegelijkertijd besef je dat je ook afscheid aan het nemen bent. Dat je dit perfecte wezentje niet zal zien opgroeien.

Om complicaties te vermijden bij de geboorte van Leon, moest ik eerst meer ontsluiting krijgen. Er werden tabletjes opgestoken. We zouden minstens 4 uur moeten wachten. Zo was er rustig tijd om even onder ons drietjes te zijn. Ondertussen werd er verteld over Boven De Wolken en het koffertje van het Berrefonds. Na een tijdje kwamen ze voorstellen om Juul op water te zetten zodat hij zo mooi mogelijk zou blijven voor de foto’s die de volgende dag genomen zouden worden door Boven De Wolken.

Tijdens het wachten hebben we ook nog meermaals gevraagd of er echt geen hoop meer was voor Leon. Zijn hartje klopte nog steeds. Hij zat nog steeds veilig in mijn buik en in zijn vruchtzak. Maar het mocht niet zijn. Door de infectie brak ook Leons vruchtzak. Na wat langer persen werd Leon om 16.00 uur geboren. Hij woog 480 gram en was exact even groot als zijn broertje Juul, 28 cm.
Wederom werd Leon met heel veel liefde en warmte verwelkomd door de gynaecoloog en de vroedvrouwen. En ook hij was perfect toen ze hem op mijn borst legden. Elk teentje, elk vingertje, hun neusjes, hun oren, mondjes, oogjes… Elk deeltje hebben we verkend en in ons opgenomen. Ook al mochten we hen zo lang we wilden bij ons hebben, na een uurtje besloten we om de emoties samen te delen en de verloskamer te verlaten zodat de kindjes konden rusten.

Bij de geboorte van Leon kwam de placenta vlot mee en zag het er allemaal goed uit. Enkel het buisje van de epidurale verdoving mocht niet verwijderd worden vanwege het hoge risico op een hematoom door de minder goede bloedwaarden.

Hoe we de uren en dagen daarna zijn doorgekomen weet ik niet meer. Met momenten voelde ik me volledig verdoofd, om daarna weer in hevig huilen uit te barsten. Ik herinner me ook de vele nachtmerries. De eerste dagen en weken was het verschrikkelijk om wakker te worden ’s ochtends. Elke keer weer het besef dat binnen sluimerde van wat er gebeurd was. Het besef dat we onze jongens kwijt waren. Gelukkig hadden we elkaar. We waren een team, sterker dan ooit.

Zaterdag 5 februari kwam de fotografe van Boven De Wolken. Vooraf mocht Sven op maat gemaakte kleertjes en een wikkeldoek kiezen die ook door het Berrefonds voorzien werden. De jongens werden gewassen en aangekleed. Ze hadden zelfs passende luiertjes aan. Er werden foto’s genomen in onze kamer op de MIC-afdeling. Dankzij deze foto’s konden we achteraf, en nu nog steeds, Juul en Leon voorstellen aan onze familie en vrienden. We kozen ervoor om in onze veilige cocon te blijven in het ziekenhuis. Sven, mijn held, mijn alles, heeft alles op zich genomen dat er geregeld moest worden. Het regelen van de crematie, invullen van heel wat papieren, iedereen op de hoogte brengen van het vreselijke nieuws. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik even volledig kon verdwijnen van de wereld. Iets waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben.

Zondag 6 februari waren mijn bloedwaarden verbeterd. Kon eindelijk het buisje van de epidurale verdoving verwijderd worden en mochten we naar huis.

Naar huis… met lege handen. Na het nemen van de foto’s op zaterdag was het opnieuw afscheid nemen van Juul en Leon me zeer zwaar gevallen. Zo zwaar dat ik het bijna niet aandurfde hen nog eens te zien, omdat ik dan opnieuw afscheid zou moeten nemen, hen opnieuw zou moeten afgeven. Gelukkig vroeg Sven me voor het vertrekken of ik de jongens toch niet nog één keer wou zien. En zo mochten we nog wat tijd met hen doorbrengen in een van de verloskamers. Weer met hun prachtige kleertjes aan, samen in een grote wikkeldoek. De twee broertjes samen, voor altijd. Het afscheid was opnieuw bikkelhard. Deze keer zou echt de laatste keer zijn. Deze keer zouden we ze achterlaten in het ziekenhuis. Ze zouden de volgende ochtend opgehaald worden door de begrafenisondernemer voor de crematie. Wat ik van onze laatste momenten samen vooral onthouden heb, is het beeld van de jongens in Svens armen. Troostend en wiegend. Het beeld van Sven als trotse papa, zorgend voor zijn leeuwtjes.

Met het koesterkoffertje van het Berrefonds, hun kleertjes, wikkeldoek, mutsjes en koesterbandjes als enige aandenken gingen we naar huis. Een huis dat zo leeg aanvoelde.

Op woensdag 9 februari werden Juul en Leon gecremeerd en mochten we ze mee naar huis nemen. Eindelijk waren ze weer bij ons en daar zullen ze voor altijd blijven.
Juul en Leon. Onze zoontjes. Onze leeuwtjes. Voor altijd samen. Voor altijd wij.

Deel jouw verhaal met andere sterrenouders

Wens je andere sterrenouders een hart onder de riem te steken of jouw verhaal en dat van jouw sterretje te delen?

Bezorg ons jouw verhaal of persoonlijke ervaringen met Boven De Wolken en wij zorgen ervoor dat dit een mooi plaatsje krijgt op onze website.

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
Iconen sterren | Boven De Wolken

Steun ons of word vrijwilliger

Boven De Wolken wil haar fotosessies blijven aanbieden aan alle sterrenouders in België. Als niet-gesubsidieerde vzw zijn ze volledig afhankelijk van giften en van de dagelijkse liefdevolle inzet van honderden vrijwilligers. Wil jij ons helpen? Dat kan op veel manieren!

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
close