15 december 2022… Eindelijk mochten we nog eens op controle bij de gynaecoloog. Ondertussen was ik 20 weken zwanger van een jongen en alles verliep goed. We waren zo blij met een jongetje, werkelijk een droom. Vol spanning zaten we te wachten in de wachtzaal, dromend over een toekomst met onze twee kindjes. Tijdens de controle werd al snel duidelijk dat er iets niet in orde was. Onze zoon had een te kleine hoofdomtrek, vocht in de hersenen en witte darmen op de echo. Vol ongeloof vroegen we de gynaecoloog wat dit betekende. Ze liet voor de eerste keer het woord ‘CMV’ vallen, een virus dat op het eerste gezicht niet ernstig is, maar tijdens eens zwangerschap een heel andere betekenis krijgt. Tijdens het begin van onze zwangerschap werd ik op antistoffen getest, maar die test bleek negatief te zijn. Na ons bezoek aan de gynaecoloog nam de vroedvrouw bloed af. Zo konden ze snel zien of ik besmet was met CMV. Vrijdag kwam uiteindelijk het verdict… Een CMV- besmetting in een vroeg stadium van de zwangerschap. We werden onmiddellijk doorverwezen naar het UZ Leuven. Woensdag 21 december werden we verwacht voor een echo. De dagen leken eindeloos te duren. Ik was niet meer aan het werk. Heel mijn lichaam schreeuwde uit dat dit niet goed ging aflopen, ondanks alle hoopvolle berichtjes uit onze omgeving. Iedereen beleefde koude kerstdagen, onze wereld stond stil.
In Leuven kregen we het ergste nieuws. ‘Uw zoon heeft ernstige schade opgelopen tijdens de eerste weken van de zwangerschap. Ook de placenta is aangetast en er is erg weinig vruchtwater. In dit geval geven we het advies om de zwangerschap af te breken.’
De woorden sloegen in als een bom. Hoe kan je afscheid nemen van iemand die je nog niet hebt ontmoet, maar toch al zo graag ziet? Er werd een vruchtwaterpunctie afgenomen om te kijken of er genetisch iets niet in orde was. Dit bleek uiteindelijk gelukkig niet het geval te zijn. We kwamen voor de eerste keer in contact met onze casemanager. Ze vertelde ons over de mogelijke volgende stappen en gaf ons de tijd om alles te laten bezinken. We besloten op dat moment samen om de zwangerschap af te breken. Mijn hart kon deze beslissing niet begrijpen, maar mijn hoofd wist dat er geen andere waardige keuze was.
Op 27 december kregen we te horen dat de afbreking was goedgekeurd door de commissie. We werden een dag later verwacht voor een gesprek met onze casemanager. Absoluut niet wetende wat ons te wachten stond, reden we met ons hart vol verdriet naar het UZ Leuven. We kregen heel duidelijke informatie over het verloop, de gevolgen… Twee uur en een half lang, ik probeerde me sterk te houden maar eigenlijk wou ik alleen maar huilen. Ik kon enkel maar denken aan onze kleine lieve zoon zonder eerlijke kans in deze wereld.
Op 2 januari werden we ’s ochtends verwacht in het ziekenhuis van Leuven. Onze zoon zou die dag op 23 weken geboren worden…
Liefste Jul,
Wat had ik je graag voor altijd in mijn armen willen hebben. Je was zo mooi, zo onschuldig.
Voor altijd ons tweede en zo gewenste kindje.
We willen graag iedereen bedanken voor alle steun, voornamelijk Boven De Wolken voor alle tastbare herinneringen.
