Lieve Jul, lieve zoon, allerliefste broertje en nog zoveel meer…
Die woorden hadden we graag ons hele leven lang tegen jouw willen zeggen. Iedereen had hier 9 maanden naar toe geleefd en ik heb jouw met alle liefde gedragen. Op 7 mei 2024 hadden we onze laatste controle bij de vroedvrouw aan de monitor. Hij had een perfecte hartslag, maar bewoog iets minder op de monitor, dus werd er besloten om de keizersnede die dag nog te doen. Op 7 mei 2024 om 18u23 werd jij geboren. Zo een flinke, knappe jongen. Nog mooier dan wij ooit hadden durven dromen! We waren aan het wachten op je harde gekrijs, maar die bleef uit. Ze hadden je zuurstof moeten bijgeven en hadden je onderzocht. Mama en jij werden gescheiden. Mama ging naar de kamer en papa ging met jouw mee met de dokters. Toen ik op de kamer was zeiden ze ‘Jul moet met de ambulance overgebracht worden’. De hele nacht hebben ze onderzoeken gedaan, maar het was bang afwachten op de resultaten. De onderzoeken duurden langer dan normaal en toen wisten we dat het ziet er niet goed uit zag. Er was echt iets aan de hand. De kinderarts en de verpleegster kwamen binnen.
Ze zeiden dat Jul ergens in de zwangerschap een zuurstoftekort gekregen heeft en zijn leven zou geen kwaliteit bieden. Het nieuws sloeg in als een bom. Woorden schoten te kort, onwerkelijkheid, boosheid, veel verdriet, maar vooral niet te geloven hoe dit ooit kon gebeuren.
Zoveel vragen waarop we nog geen antwoord weten, maar vooral waarom alweer bij ons en hoe zouden we dit aan onze dochter Lia uitleggen? Ze was helemaal klaar om grote zus te worden! Ze had jouw naam gekozen, jouw kleertjes, jouw speelgoedje en nog zoveel meer. Elke avond kwam ze mama nog eventjes onderzoeken met haar dokterskoffertje om te horen of alles nog alles goed was met haar broertje. Toen Jul geboren was kon ze niet wachten om naar hem te gaan kijken. Jammer genoeg moesten we veel te vroeg afscheid nemen. Dit hebben we samen met de familie gedaan. We hebben jouw nog laten dopen en het vormsel gegeven. Dit was een prachtig moment voor iedereen, maar ook met veel pijn en enorm veel verdriet. De hele nacht hebben we jouw nog tegen ons gelegd en heel veel liefde gegeven en dat voelde je ook. We zagen het op de monitor. Je hartslag bleef mooi rustig en jouw kleine vingertjes lieten ons maar niet los.
Op 10 mei 2024 om 12u10 hebben we je moeten laten gaan in onze armen. Zo oneerlijk, zo een kleine mooie jongen dat we moesten afgeven. De tijd stond stil. Verdriet, boosheid, ongeloof, alles ging door ons heen op dat moment. We hebben tastbare herinneringen gemaakt. We hebben afdrukjes genomen van je handjes en je voetjes, we mochten jouw nog een badje geven en nog lang knuffelen, daar zijn we het personeel zo dankbaar voor! Jul is uiteindelijk in een prachtige setting van ons heengegaan.
We zijn Paul en Levi van Boven de wolken zo dankbaar. Het waren zeer intense momenten van liefde en verdriet. Maar die momenten hebben ze op zo’n prachtige, betekenisvolle manier in beeld gebracht, want een foto zegt meer dan 1000 woorden.
We voelen zoveel pijn, verdriet, onmacht, boosheid, maar vooral een immens gemis, maar weet lieve Jul,
Je zal voor altijd ons zoontje blijven.
Je zal voor altijd het allerliefste broertje van Lia blijven.
Voor altijd zal jij deel uitmaken van ons gezin.
Voor altijd zit jij in onze harten.
In het begin lijkt alles onwerkelijkheid. Je kan het gewoon niet geloven. Wanneer wil je je zoontje loslaten? Nooit! Je had gewoon geen keuze. Wij moesten erdoor en dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Je komt thuis en de geboortekaartjes zijn gedrukt, de doopsuiker staat klaar, de kinderkamer was af en noem maar op. Voor ons staat de tijd helemaal stil, terwijl de wereld gewoon verder draait voor iedereen. Bij thuiskomt zijn we meteen begonnen met een hele uitvaart voor te bereiden omdat dit echt het laatste was wat je nog kon doen voor je zoontje, terwijl je eigenlijk doodop was, maar toch deed je het allemaal. Lia die heel veel vragen stelt, maar ze hield ons wel recht. Wij die aan ons rouwproces moesten beginnen, maar hoe begin je hieraan? Er komt zoveel op je af, laat staan wat sommige mensen zeggen/vragen. Het is ook voor vele moeilijk om hierover te praten of ze weten niet wat zeggen, maar sommige vergeten precies wat voor een impact dat het heeft op iemands leven om zoiets door te maken, want dit draag je altijd mee, je hele leven lang. Een rouwproces heeft een begin, maar nooit een einde, maar wat we wel weten is dat het verdomd zwaar is die pijn die je elke dag voelt. Elke dag word je geconfronteerd met de buitenwereld, elke gelegenheid, elke feestdag enz…. altijd zullen we aan je blijven denken lieve Jul. We zullen ook altijd over je blijven praten, zodat je nooit vergeten wordt ♥ Liefs mama, papa en je zusje Lia.
