Op 39 weken ben ik ingeleid van ons meisje Niva. Alles was perfect: 10 vingertjes, 10 teentjes, een kort huiltje, en toen werd ze weggenomen, klaargemaakt om naar de neonatologie te verhuizen.
Van de zwangerschap zelf hebben we niet echt genoten, het begon met bloedingen tussen de negende en zestiende zwangerschapsweek. Maar alles bleek telkens in orde te zijn. Wanneer we eindelijk onze zorgen een beetje durfden loslaten, kwam het nieuws van de 20 wekenecho, de start van onze zware rollercoaster! Er bleek een hartafwijking te zien op de echo. Al snel werden we doorverwezen en na tal van onderzoeken bleek ons meisje haar rechterhartkamertje niet voldoende te zijn ontwikkeld. We kregen de keuze om door te gaan of de zwangerschap te onderbreken. Na veel besprekingen beslisten we door te gaan, want na 3 operaties zou ze als een gewoon kindje kunnen leven.
02.11.2020: de dag van de inleiding verliep alles ontzettend vlot! Niva kwam ter wereld met een gewicht van 2875 gram en een lengte van 46.5 cm. Ze mocht 1 minuutje bij me liggen omdat ze het zo goed deed en ik hoorde heel eventjes haar huiltje. Toen werd ze weggenomen, ze werd klaargemaakt om naar de neonatologie te gaan, waar ik later op de dag ook heen kon gaan. Trots was ik toen ik hoorde dat ze het zo goed deed, de nacht was zelfs goed gegaan: geen complicaties etc.
03.
11.2020: haar eerste ingreep. Ik had er het volste vertrouwen in omdat ze zo sterk was, maar om 12 uur kwamen ze ons halen om naar Niva te gaan. Tijdens de operatie had ze bloedklontertjes gekregen die ze niet meer weg kregen. Uiteindelijk is ze om 12.15 uur zachtjes in mijn armen van ons heen gegaan. Onze wereld stopte met draaien, het was een slag in ons gezicht! Een pijn die je niemand toewenst!
De eerste maand leefde ik op automatische piloot, maar op oudejaarsavond heb ik mijn klap gekregen. Terwijl iedereen buiten knallend het nieuwe jaar in aan het zetten was, lag ik in bed, ka
pot, gebroken van emoties. Ik kon niet praten, niet sturen, niks. Ik verstijfde, het verdriet nam de macht volledig over! Sinds Niva’s overlijden huil ik elke avond mezelf in slaap, en ik praat elke dag over haar tegen mijn zoontje. Hij weet wie zusje is en kust en speelt met haar foto, de hele dag. Mijn hart smelt als ik dat zie! We zijn de vrijwilligers van Boven De Wolken ontzettend dankbaar om de mooie herinneringen vast te leggen!
Ooit zal ik terug bij mijn prinsesje zijn en zal ik haar in mijn armen nemen en nooit meer loslaten. Ze is ons allermooiste prinsesje met het speciale hartje!
Dag prinsesje, dag zusje,
Dans, speel, zing en heb lief hierboven! We missen je!
X mama, papa & Levi
