Op 17/10/21 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Na 4 miskramen was het eindelijk zover: de eerste echo. Ik ging ernaartoe met een bang hartje… Wat als het hartje niet klopte? Daar zat ik dan, te wachten in de wachtzaal.
Uiteindelijk was het aan mij en ik mocht meekijken op het scherm. Ze zei: ‘Ik zie een kloppend hartje.’ Ik was al blij en toen ze zei: ‘Ik zie er nog een’, was ik in de wolken. Ik heb altijd al een tweeling willen hebben. We wilden graag twee kindjes, en zo waren we er ineens van af. Toen bleek dat het een eeneiige tweeling was, dus het konden 2 meisjes of 2 jongetjes zijn.
Alles verliep vlot. Ik was voorbij de 12 weken en we hadden met kerstmis iedereen rond de tafel. Met een bang hartje stond ik op en zei tegen iedereen van de familie: ‘Wij zijn zwanger van 2 meisjes.’ Oh, wat was iedereen in de wolken.
Maar we mochten niet lang op onze roze wolk zitten. Ze hadden namelijk gezien bij de echo van 16 weken dat een van de kindjes het moeilijk had (te weinig vruchtwater) door het tweelingtransfusiesyndroom. Met nieuwjaar gingen we naar de Ardennen om daar te vieren.
Op 10/01/22 moest ik naar het ziekenhuis voor een ingreep onder lokale verdoving. Ze gingen de gedeelde aders van de moederkoek scheiden. Op zich was die operatie gelukt, maar het vruchtwater zag kakigroen. Dat hadden ze niet verwacht. Ik had een van de topdokters, prof. Lewi, zij was namelijk gespecialiseerd in tweelingen. Ik werd wakker met het gevoel dat ik moest plassen, dus ik belde de verpleging. Ze kwamen meteen. Ik wou opstaan uit mijn bed en ineens liep het water langs mijn benen. ‘Oei, je bent al aan het plassen’, zeiden ze, maar ik wist direct: dat is geen pipi, maar vruchtwater. En ja hoor, het was vruchtwater… Ze keken vlug met een echo naar de meisjes, maar er was er al eentje dood. Haar zusje kon ook niet blijven leven, want die had een gaatje in de vruchtzak. We hebben met pijn in ons hart gezegd: dan stoppen we de zwangerschap. Op 12/01/22 kwam Annie met haar 60 gram op de wereld om 00.45 uur, en Josephine met haar 100 gram kwam op de wereld om 01.30 uur. Ze waren beiden 17 cm groot, ik heb ze verloren op 16 weken en 6 dagen.
Na veel verdriet en donkere gedachten zijn we na 9 maanden toch mama en papa geworden van onze zoon Tristan. Hij is ook wel 6 weken vroeger gekomen doordat de placenta beneden lag en ik daardoor een spoedkeizersnede had en 1,5 liter bloed verloor. Maar wij zijn heel blij dat we jou nu kunnen knuffelen en veel kusjes kunnen geven. We zijn de meisjes wel nog niet vergeten. Sterker nog, ze zullen altijd bij ons zijn. Voor de buitenwereld zijn we een familie van 3, maar in ons hart en voor de familie en naaste vrienden zijn we een familie van 5.
