Vandaag een dag waar ik wekenlang had tegenop gezien. Je allereerste schooldag. Het zou jouw beurt geweest zijn om afscheid te nemen van de onthaalmoeder. Het huilen stond me nader dan het lachen.
Uit ervaring merk ik dat de dag voor iedere mijlpaal zoveel keer heviger en lastiger is dan de dag zelf. De waarom vraag steekt weer de kop op. Waarom mocht je niet blijven? Wat hebben we ooit verkeerd gedaan? Waarom net jij? Waarom net wij? Waarom? Waarom alles?
Ik geef me over aan mijn verdriet en stort helemaal in. Daar is die stekende pijn weer net als in het begin. Mijn kind, mijn dochter, mijn wereld. Weg… voor altijd…
Deze ochtend word ik wakker en wist meteen wat voor dag het is. In de drukte van de ochtend is er geen tijd om te huilen. Mijn oudste zoon wil een knuffel meenemen van zijn zus en ik noteer in zijn boekje dat het vandaag een extra moeilijke dag wordt voor ons. “Zus* mag ook mee naar mijn klas, mama” zegt hij enthousiast. Ja…dat zou helemaal geweldig zijn.
Aangekomen op school neem ik hem stevig vast (heb ik even geluk met zo’n enorme knuffelbeer) en voel mijn ontbrekende puzzelstukje des te harder. Andere ouders zien het niet, niemand ziet het, niemand zal het ooit zien, maar ik wel…Ik zie het lege plekje in de klas, het naamkaartje dat ontbreekt en mijn lege handen. Een leegte die nooit gevuld zal worden. Mijn meisje zal nooit starten.
Ik ben blij als de bel gaat zodat ik weer naar huis kan. Weg van de leegte. Ik bekom even in de auto, bekijk mijn gsm en de tranen beginnen te vloeien. Er bestaan fantastische mensen. De april mama’s van het jaar waarin mijn dochter werd geboren, hadden ervoor gezorgd dat ieder kindje die die dag ook startte een vlinder en/of sterretje bij zich hadden. Ze waren er een beetje bij. Mijn hart vult zich met warmte wanneer ik voel dat er nog zoveel aan haar wordt gedacht.
Ik laat mijn tranen gaan en voel verdriet dat stilletjes sluimert en heel plots opkomt om me dan te laten voelen hoeveel liefde ik klaar had voor haar. Hoe hard gemis blijft en de heimwee naar alles wat niet is en nooit zal zijn.
