Hetgeen waarvan ik dacht dat het ons nooit ging overkomen, overkwam ons.
Voordat Camille er was, hoorde ik weleens verhalen van mensen die hun kindje verloren. Nooit begreep ik hoe zij zich voelden of hoe dit kon gebeuren.
Nu weet ik dat helaas wel…
Camille is mijn 2de kindje. Mijn eerste kindje verloor ik na een zwangerschap van 10 weken, ik weet nog dat ik toen zei: ‘Als ik dit nog eens moet doormaken, dan overleef ik dat verdriet niet.’ Toen wist ik nog niet wat mij te wachten stond.
In oktober 2022 had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in mijn handen, 2 maanden na mijn eerste miskraam. Alle emoties kwamen op mij af. Ik was zo blij en dankbaar, maar ook zo bang dat ik opnieuw een verlies ging meemaken.
Met een bang hartje ging ik naar de eerste echo. Toen de gynaecoloog zei dat alles er perfect uitzag en er een goede hartslag was, viel er een grote stress van me af. Voorzichtig begon ik wat te genieten van de zwangerschap.
De 12 wekenecho is een moment dat ik niet snel zal vergeten. Camille was namelijk een heel actieve baby. Ze bleef niet stilliggen voor de echo, waardoor ze maar moeilijk alles konden controleren en opmeten. Na een 2-tal uur zat de 12 wekenecho erop en werd er bloed afgenomen voor de NIP-test.
Alles bleek perfect te zijn. Geen afwijkingen, een goede hartslag, 10 vingertjes en 10 teentjes, en natuurlijk het prachtige nieuws dat het een meisje was.
Met de dag was ik meer gerust. Want ja, die gevreesde 12 weken waar de meesten van spraken waren nu voorbij. Alles verliep goed, mijn lichaam ontwikkelde goed en ook de bijbehorende kwaaltjes van de zwangerschap kreeg ik elke dag een beetje meer.
Rond de 17 weken zwangerschap voelde ik de eerste zachte schopjes en bewegingen. Zo bijzonder…
Vanaf dan werd het ons momentje dat ik ‘s avonds voor het slapen met de doppler naar haar hartslag luisterde en haar voelde bewegen.
Op bijna 19 weken zwangerschap viel het mij op dat ik Camille iets minder voelde bewegen. Ze was minder actief. Om mezelf gerust te stellen, besloot ik langs te gaan in het ziekenhuis voor een extra controle.
Van zodra de echo begon, verscheen er een glimlach op mijn gezicht.
Camille was superactief. Ze zwaaide, draaide voortdurend, ik zag haar voetje tevoorschijn komen op het scherm. Het geluid van haar hartslag was zo geruststellend, het mooiste geluid dat ik mij maar kon voorstellen.
Na de geruststellende woorden dat alles in orde was met Camille, ging ik met een goed gevoel naar huis.
Tot de volgende ochtend… Ik werd wakker omdat ik moest plassen (niks nieuws tijdens de zwangerschap). Van zodra ik mij weer neerlegde om nog wat verder te slapen, voelde ik dat het bed nat was. Ik stelde mij recht en er viel een grote hoeveelheid ‘water’ op de grond.
Niet wetende wat er precies aan de hand was, belde ik het ziekenhuis, sprong ik in mijn kleren en ging ik naar het ziekenhuis. Ik heb lang niet doorgehad wat er precies aan de hand was. Lang gedacht dat alles in orde was en dat ik gewoon op controle moest en daarna wel weer naar huis zou gaan.
Eens aangekomen werden er enkele onderzoeken gedaan en werd mij verteld dat mijn water gebroken was. Mijn water gebroken? Maar ik ben nog maar 19 weken zwanger? 24 uur hiervoor had ik toch een perfecte echo? Hoe kan dit?
Verward en met alle bijhorende emoties werd ik naar de kamer gebracht en werd er mij verteld dat ze de bevalling op gang gingen helpen om Camille geboren te laten worden.
Na een reeks antibiotica om de bevalling op gang te helpen, een paar uur weeën en veel tranen, werd onze kleine prinses geboren.
Op 29 januari 2023 om 1.14 uur is Camille geboren.
24 cm en 240 gram.
10 vingertjes, 10 teentjes en een lachje op haar gezicht.
Rustig, alsof ze lag te slapen…
Onbegrijpelijk, een pijn en verdriet die niet te omschrijven zijn.
Een stilte die oorverdovend is, een leegte…
In plaats van geboortesuiker en een feest, werd er nu een crematie geregeld en een urne uitgekozen…
Antwoorden op mijn vragen heb ik nog niet en ik denk ook niet dat die zullen komen. Alles werd volledig onderzocht na de bevalling, maar op de vraag ‘waarom?’ kwam er nooit een antwoord…
Lieve schat, jij besloot dat het jouw tijd was om te gaan…
Mama zal je altijd graag zien en bij haar dragen. Je bent en blijft een deel van ons.
Je was het allermooiste, het allerliefste en het allerbeste dat ons ooit is overkomen.
