Vrijdag 7 oktober 2016 was het zover: mijn eerste keer ALLEEN sterretjes fotograferen voor Boven De Wolken. Met een klein hartje vertrok ik om 15u20 richting UZ Gent. Het grote verdriet tegemoet van 2 jonge mensen die hun kleine tweelingmeisjes, Lena* en Nora*, hebben moeten afgeven.
Aangekomen in het UZ werd ik na wat heen en weer getelefoneer rond 17u naar het mortuarium gebracht waar de kleine tweeling, 22 weken en 3 dagen oud, mij opwachtten. Wat een mooie meisjes waren het. Een vriendelijke mevrouw bracht me samen met Lena* en Nora* naar een begroetingsruimte, waar er een heel serene sfeer was met zachte muziek op de achtergrond. Een tip voor volgende sterretjes in het UZ Gent. Als de kindjes al in het mortuarium zijn en de ouders kunnen zich naar daar verplaatsen, is dit een heel aangename plek om te fotograferen. Geen storende elementen, zoals allerlei omgevingsgeluiden. Heel rustig.
Emotionele sfeer maakt plaats voor opluchting
Ik nam eerst rustig de tijd om alles in me op te nemen en de meisjes te bewonderen, want ze waren oh zo mooi. Daarna begon ik rustig met foto’s nemen van Lena* en Nora* in afwachting van de komst van mama en papa. Ik had thuis al één en ander voorbereid: kaartjes met hun naam in roze glittersteentjes gemaakt met een houten vogeltje. Zijden herfstblaadjes gehaald, een mooie ster uitgezocht. Heel zorgvuldig ging ik te werk om de meisjes mooi te leggen en sfeervol te fotograferen. Rond 18u30 kwamen papa, mama en de zus van mama. De kamer vulde zich meteen met al hun verdriet en ik liet hen even begaan. Mama en papa waren ook nog heel onzeker over het hele gebeuren met de foto’s. Toen ik merkte dat ze er klaar voor waren, toonde ik hen enkele foto’s die ik al maakte van hun mooie, kleine meisjes en wat er toen gebeurde was zo hartverwarmend. Je zag een hele last van hun schouders vallen en de emotionele sfeer maakte plaats voor enorme opluchting. Mama en papa zagen hoe hun Lena* en Nora* zorgvuldig op de gevoelige plaat werden vastgelegd, al hun onzekerheid smolt weg.
Met een lach en een traan
Meteen werden er allerlei spulletjes bovengehaald die ze mee op de foto’s wilden: vlindertjes op stukjes boomschors, schaap-knuffels, foto’s van opa, hun urne in de vorm van een hart. Vol bewondering keken ze hoe ik alles probeerde om de foto’s zo goed en zo mooi mogelijk te nemen. Ze haalden er zelfs een stoel bij waar ik op kon staan om van bovenaf te kunnen fotograferen toen ik aangaf dat ik liever hoger zou staan. Er werd heel veel gepraat over hoe de meisjes ter wereld kwamen, dat ze al hun karaktertjes hadden. Hoe ze hun handjes hielden, dat Nora* de oudste was, hoe fier opa zou zijn geweest. Dat ze nu niet alleen zouden zijn want opa was bij hen en af en toe werd er zelfs gelachen.
Veel foto’s, maar niets geforceerd
Het allermooiste moment voor mij was toen mama zei, dat het feit dat ik er was en me zo bezig hield met het maken van de foto’s haar wat rust bracht. En papa beaamde dat. Daarvoor doen we het. Ze waren blij dat de mama haar zus hen wat gepushed had om er toch bij te zijn bij de foto’s. Ik maakte enkele foto’s van mama en papa met de meisjes, maar het liefste wilden ze veel foto’s van de meisjes en dat merkte ik ook, ze waren wat onwennig. Ik heb dan ook niks geforceerd. Bij het afscheid waren papa, mama en de zus van mama oh zo dankbaar. Het waren heel andere mensen toen ze buiten kwamen dan toen ze waren binnengekomen (vol verdriet). Dit heeft bij mij een heel diepe maar positieve indruk nagelaten.
Ze dragen Boven De Wolken een heel warm hart toe, en zijn ons immens dankbaar.
Mona Ceron, fotograaf Boven De Wolken
