Na een fertiliteitstraject werden we eindelijk zwanger. We kregen één embryootje teruggeplaatst op 29/8/2017.
Na twee weken zou ik mogen gaan voor een bloedafname en zouden we te horen krijgen of de poging al dan niet gelukt zou zijn. Ik kon me niet inhouden en zo testte ik op 6 september al vlotjes positief.
De zwangerschap verliep goed zonder al te veel kwaaltjes. Ik was een klein beetje misselijk maar niets extreem. Mijn bloednames waren keer op keer goed en op 28 september stond de eerste echo gepland.
28/9 rijden we vol spanning naar UZ Brussel.
Eenmaal aangekomen is het snel aan ons. De gynaecoloog kijkt met de inwendige echo en nog voor ik goed kan kijken doet hij de echo terug weg en vraagt hij of wij het ook gezien hadden. Ik had niets gezien maar mijn man hoor ik nog steeds zeggen: “ik denk het wel…” met een gezicht dat wat wit wegtrok.
Hij begint opnieuw aan de echo en toen zag ik het ook. Van één embryo naar twee kleine mini baby’tjes. Ik kon niet stoppen met glimlachen. Wij zijn zo blij buiten gegaan. Het geluk kon (eindelijk!) niet op!
De zwangerschap werd een hoog-risico zwangerschap waarbij ik elke twee weken op controle mocht. De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had geen kwaaltjes bijgekregen, de misselijkheid was weg en ik genoot volop van het vele getrappel. Ondertussen wisten we ook dat we jongetjes zouden krijgen en mijn man droomde al volop van voetbaltruitjes. Zo vielen de eerste voetbal rompertjes al snel in de brievenbus.
Op 29/12/2017 hadden we de 20weken echo. Ik wist dat er extra controles gedaan werden rond deze periode, maar ik wist niet dat het ons leven op zijn kop zou zetten. De vorige echo’s waren altijd zonder zorgen en perfect in orde.
Bij het meten van de baarmoederhals werd de assistent gynaecologe zelf onzeker en haalde er meteen de prof bij. Zelf hadden we geen besef wat er gaande was. De prof mat opnieuw de lengte van mijn baarmoederhals en die bleek heel hard ingekort. Nog 7mm om correct te zijn. Er werd uitgelegd dat we 1 kans op 2 hadden om voor 28weken te bevallen en dat ze in deze situatie niets konden doen, enkel afwachten. Ik moest wat rusten maar zeker geen platte rust. Ik had geen idee wat ons 5 dagen later zou overkomen. Ik was in paniek over wat er zou gebeuren, maar het ergste hield ik nooit voor mogelijk.
De dag nadien verloor ik een stuk van de slijmprop. We reden opnieuw naar de verloskamer. Daar werd vastgesteld dat de baarmoederhals nog 4mm was en dus werd ik opgenomen in het UZ Leuven.
Op 31/12/2017 ‘vieren’ mijn man en ik oudjaar in het ziekenhuis. Als hij naar huis rijdt voel ik dat er iets niet klopt. De dokter doet een controle en dan blijkt er één vruchtzakje gedeeltelijk doorgezakt te zijn. Ik ben op die moment 20weken en 3dagen. Nog te kort zwanger voor de levensvatbaarheid van onze jongens. Ik word meteen naar de verloskamer gebracht ter observatie. Mijn man komt langs en samen brengen we de nacht daar door.
De nacht en de ochtend blijven stabiel. We gaan terug naar de kamer maar deze keer een privekamer waarbij mijn man kon blijven slapen. De avond van 2/1/2018 sta ik recht en zakt het vruchtzakje van Ferre verder door. Ik schreeuw naar mijn man waarop hij door de gang meteen de vroedvrouw roept. We worden meteen naar de verloskamer gebracht.
Ik heb nooit de moed opgegeven tot toen. Toen kwam pas echt het besef dat dit een bevalling ging zijn waar we meteen ook afscheid gaan moeten nemen.
Na 13 lange uren beval ik ‘s morgens om 10u04 van Ferre* en om 10u11 van Eden*. Ik heb hen nog heel lang voelen trappelen maar uiteindelijk zijn ze eeuwig in slaap gegaan door een ontsteking op de placenta. De bevalling was heel heftig. Fysiek en mentaal. Ik heb gevochten voor hun leven en daarna nog voor dat van mezelf. We zijn op 3/1/2018 onze zoontjes kwijtgeraakt en een heel groot stuk van onszelf. In de kleinste dingetjes zoek ik hen elke dag terug. In onze living staan veel foto’s van hen die een fotograaf van Boven De Wolken op 3 januari meteen nog komen maken is.
Woorden zullen nooit kunnen omschrijven hoe dankbaar wij daarvoor zijn. Ze laten ons elke dag zien wat we ons anders doorheen de tijd nooit meer hadden kunnen voorstellen.Deze foto’s laten ons dromen. Dromen over hoe ze nu, 6 jaar later, zouden zijn. We kijken wie er nu het hardst op wie lijkt. Terwijl vergelijken we nog eens tussen hen want ondanks ze een identieke tweeling zijn, zijn ze enorm verschillend. Ondertussen hebben ze ook nog twee jongere zusjes en is het ook fijn om terug te kunnen kijken naar de foto’s en onze dochters te laten kennismaken met hun broertjes.
Wij zijn een gezin van 6.
Ferre* & Eden* maakten ons zo’n trotse ouders vanaf het prille begin.
Vol trots zullen wij jullie naam blijven noemen.
Lieve Ferre* & Eden*,
Hoewel het nooit zal zijn zoals het had moeten zijn zullen we er alles aan doen om ervoor te zorgen dat jullie bij ons blijven zoals het kan.
Wij zien jullie graag.
Voor altijd en onvoorwaardelijk.
Tot aan de sterren en terug ❤️
