Het was 19 juli 2021, de dag dat ik 30 werd (ik kon die dag wel wat positieve vibes gebruiken, want ik vond die nieuwe voordeur maar niets). Het was eigenlijk nog 3 dagen te vroeg, maar ik waagde het toch om een test te doen, en ja hoor: meteen twee volle roze strepen. Onwezenlijk, want het was meteen raak na de eerste poging voor een derde wondertje.
Maar helaas… Enkele uren later bleek er een bloeding op te treden. Ik wist niet goed wat te doen, maar ik ging ervan uit dat m’n menstruatie toch was doorgekomen, dus ik probeerde te doen alsof er niets aan de hand was.
Enkele dagen later testte ik nog eens, want ik voelde me toch anders. De test was weer positief, maar nog steeds was die bloeding er. Het voelde allemaal zo dubbel, ik was toch ergens bang. Ik voelde me zwanger, maar een bloeding kon geen goed teken zijn. Dus ging ik naar de huisarts voor een bloedafname: de hCG-waardes zaten hoog, maar de bloeding bleef. Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog en die zag een baarmoeder vol bloed en een vruchtje net naast het bloed. Ze vertelde me dat dit een miskraam zou worden dus we wachtten af, maar er kwam geen miskraam.
Ik werd goed opgevolgd en werd enkele dagen later alweer verwacht, ook met een nieuwe controle van de hCG-waardes. Iedere week groeide ons wondertje, tot er zelfs een hartje begon te kloppen. De bloeding ging de ene dag goed, dan weer niet. Het bleef spannend en zo ontzettend angstaanjagend.
De gynaecoloog bleef herhalen dat deze zwangerschap in een miskraam zou eindigen, maar de hCG-waardes waren telkens heel hoog en het vruchtje groeide steeds netjes mee zoals het hoorde, dus begon ook de gynaecoloog stilaan hoop te krijgen.
De zwangerschap verliep buiten de bloeding zonder pijn of kwaaltjes en dus eigenlijk best volgens het boekje. Ons wonder deed het ondanks de bloeding goed en ondertussen was ik 8/9 weken zwanger. De volgende afspraak stond gepland op 30 augustus 2021.
Vrijdag 27 augustus was voor mij een heel zware emotionele dag, want we moesten ons hondje laten inslapen. Het moment waarop ik haar in het huisdierencrematorium overhandigde aan de eigenaar voelde ik een knak in m’n buik, ik voelde het bloed naast m’n benen vloeien en het sijpelde zo op de vloer… Ik probeerde nog te doen alsof er niets aan de hand was omdat ik het niet wilde, en zeker niet daar, op die plaats, maar binnen de kortste keren lag de hele vloer vol met bloed. Ik excuseerde me, maar gelukkig was de eigenaar ontzettend begripvol en hulpvaardig. Snel ging ik naar het toilet en daar zag ik wel degelijk meer dan wat bloed.
We handelden snel het belangrijkste af en we gingen naar huis, zonder laatste groet of aai aan m’n trouwe viervoeter. Onderweg belde ik naar het ziekenhuis met de vraag wat ik moest doen.
M’n gynaecoloog was er niet en de gynaecoloog van wacht zei dat ik m’n afspraak van maandag gewoon kon houden, want aan een miskraam kon weinig gedaan worden als die vanzelf gebeurde. Ik moest enkel langskomen als ik me slap voelde en de bloeding na 4 uur niet minderde.
Na 3,5 uur begon het bloeden te minderen. Mijn wereld stortte in, ik was niet alleen m’n hondje verloren, maar plots ook ons derde wondertje. Hoe ging ik dat vertellen aan de andere twee kindjes?
De uren leken maanden te duren, maar maandag brak uiteindelijk toch aan. Ik kon naar de gynaecoloog gaan, ik wilde weten of al het bloed nu weg was. Maar tot onze grote verbazing zagen we een foetus die net op dat moment z’n handje de lucht in stak. Net alsof hij even riep: ‘Hé mama, ik ben in orde!’ Het voelde zo ontzettend gek! Ik wist niet wat ik zag, ik wilde superblij zijn, maar vanwaar dan dat vruchtje vrijdag? Hoe kon dat?
Na veel overleg en echo’s bekijken bleek dat ik niet 1 maar 2 wondertjes onder m’n hart droeg, enkel was eentje van in het begin niet levensvatbaar. Het was dan ook heel pril gestopt met groeien, waardoor het door de overvloed aan bloed niet echt zichtbaar was op de echo’s.
Zo gek dat ik zwanger bleek van een tweeling, ook al wist ik dat toen niet. Er is een enorm gemis en ergens ben ik ontzettend dankbaar dat m’n lichaam ook niet het gezonde vruchtje is gaan afstoten. Maar alles voelt dubbel. Je bent opgelucht maar ook bang, je bent blij maar tegelijk ben je ook keiverdrietig. Ik ben supertrots op onze dochter en ze is perfect, maar toch ontbreekt er iets.
Voor mij persoonlijk is dit zo zwaar, want voor de buitenwereld is er geen ‘bewijs’, dus heeft ons wonder nooit bestaan. Althans voor hen niet, want voor mij zal ons wonder er altijd zijn. Dit kindje gaf z’n eigen leven en zorgde dat z’n zusje verder gezond en zonder zorgen kon groeien.
Ondertussen is ons regenboogmeisje 6 maanden, en wat bekijk ik haar vaak met tranen in m’n ogen. Hoe had het geweest met 2 baby’s in m’n armen, zouden ze op elkaar lijken? Maar de natuur besliste hier anders over.
Voor altijd heb ik 4 kinderen, 3 met hun voeten op de wereld en eentje voor altijd in de hemel. Voor altijd gescheiden, maar steeds zo dichtbij.
De wereld kan zo ontzettend wreed zijn en ik heb een hoop commentaar over me heen gekregen, zoals ‘wees blij dat het er nog maar 1 is, anders had je er 4 gehad’ of ‘beter nu dan verder in de zwangerschap’ of ‘je hebt er nog 1 dus je moet niet ongelukkig zijn’… Het is te veel om op te noemen, maar ik kreeg zoveel wrede commentaar van hersenloze mensen die denken dat ze opbeurende kritiek gaven.
Het enige dat ik echt geleerd heb, is dat rouwen mag. Hoe pril je een kindje ook verliest, vanaf de positieve zwangerschapstest ben je ook mama. Ongeacht de grootte van je kindje, het is er en je houdt ervan. Ons wonder zal daarom ons leven lang in ons hart worden meegedragen, en diep vanbinnen hoop ik dat hij of zij m’n liefde kan voelen.
Vele zoentjes naar de hemel voor mijn klein lief vlinderkind!
Op de foto staat Zilou, het tweelingzusje met een regenboogluiertje als verwijzing naar ons kleine wondertje!
27 augustus 2021*
