9 februari: de dag dat ons leven volledig veranderde. Daar lag onze positieve test voor onze neus. Direct een afspraak gemaakt, en ja hoor, die vrijdag werd het bevestigd: jij was aan het groeien in mama’s buik. Wij waren tot over onze oren gelukkig! Het stilhouden was een van de moeilijkste dingen omdat we zo blij waren. De ochtendmisselijkheid was ook niet weg te stoppen, want mama kon haar lievelingseten zelfs niet meer eten of ruiken.
Op 1 maart volgde de eerste echo. Ik was zo zenuwachtig! Je papa minder, maar hij is op elk vlak meer laidback terwijl ik de kip zonder hoofd ben. Het moment dat we jouw hartje hoorden kreeg ik tranen in mijn ogen.
Het leukste moment vond ik bij elke echo hoe hard je reageerde op mijn of je papa’s stem: zo hard bewegen en je hartje ging altijd sneller slaan. Je was ook 100% in orde! De NIP-test was goed en we kregen te horen dat je een jongetje was. Ik was zo blij. Vanaf het begin hadden we voor zowel een jongetje als een meisje een naam, en jij zou de naam van je opi krijgen die in 2011 is gestorven en die we wilden eren: Wim Jr. Peleman.
Op 15 weken voelde ik je voor het eerst bewegen, en wat een leuk gevoel was dat! Ik zat op een roze wolk.
Tot 26 mei… Ik had een halve dag verlof en was bezig met wat op te ruimen, kleren naar boven te brengen etc., tot ik naar beneden wou gaan en door mijn knie zakte. Daar lag ik dan, ineens beneden. Ik had er alles aan gedaan zodat jij niets zou voelen en dat is ook gelukt, maar ik had er toch geen goed gevoel bij dus heb ik jouw moemoe opgebeld, want je papa was aan het werk. Zij is dan naar ons gekomen om me gerust te stellen en ik heb toen beslist dat het wel zou gaan. Wat een spijt heb ik daarvan!
De dag erna was ik met de buurman en omi op schok, maar ik had de hele dag last van pijnscheuten in mijn rug. Ik dacht dat het een gevolg was van die val van de trap, maar ik was o zo verkeerd! Die avond was ik aan het bellen met oma en zij zei: ‘Je hebt weeën. Je moet naar het ziekenhuis.’ Ik geloofde haar niet, maar ’s avonds, toen je papa thuiskwam van het werk, reden we toch naar de spoed. Daar zeiden ze dat ze me niet konden helpen. Om te rotten was ik toen. Was het nu zo moeilijk om even een echo te doen? Ze zeiden dat ik de dag erna naar de afdeling gynaecologie kon gaan en daar zagen ze dat ik 2 cm ontsluiting had. Het waren dus echt wel weeën geweest die ik voelde. Toen hebben ze me voor de keuze gesteld: omdat ik nog maar 19 weken zwanger was, was het medisch verantwoord om abortus te plegen, maar ik was daar zo tegen. Al moest ik nog 5 weken met weeën liggen, ik ging ervoor. Ik heb gewacht op jouw papa en ben toen overgeplaatst naar het UZA Edegem.
Daar aangekomen ben ik naar een bevallingskamer gebracht en hebben ze alle mogelijke testen gedaan. Intussen was de ontsluiting van 2 cm naar 4 cm gegaan dus ik kreeg volledige platte rust voorgeschreven. Je papa is de hele week bij mij gebleven. Elke dag kwamen ze vragen of ik een ruggenprik wilde, maar ik weigerde. Ik zou je al niet kunnen voldragen, dus wilde ik alles volledig meemaken.
De nacht van 1 op 2 juni was heel moeilijk. Ik kreeg meer en meer pijn, en op 2 juni 2021 ben je om 12.15 uur op de wereld gekomen, met de volle 25 cm en 330 gram. O, wat leek je toch op je papa! Hij zat vol trots met jou in zijn armen. Wat was je mooi. Je hebt een afdrukje achtergelaten op de harten van heel je familie, lieveling.
Ik hoop dat je goed zit daarboven met je opa’s en overgrootouders. Mama en papa houden van jou!
Dag klein wondertje <3
Veel liefs,
mama en papa
