Voor ons geen roze wolk, wel stilte voor de storm…
Tijd voor de 20 wekenecho.
“Ik ga wel alleen, het is altijd goed dus dat zal het nu ook wel zijn.”
Maar het wordt stil in de onderzoekskamer. Ik zie twijfel bij de gynaecoloog.
“We gaan nog eens opnieuw kijken.” Weer stilte.
Ze wordt weggeroepen naar een andere patiënt. En terwijl ik daar lig te wachten, besluipt het gevoel mij dat het niet klopt. Dat ik binnen enkele minuten niet het goede nieuws zal krijgen dat mijn baby kerngezond is.
Opnieuw wordt de gynaecoloog tijdens mijn onderzoek weggeroepen. Minuten lijken uren. Ik kan enkel afwachten. Ik weet het op dat moment nog niet, maar “afwachten” is wat we de komende dagen vaak te horen zullen krijgen.
Het onderzoek kan eindelijk verdergaan. “We kijken nog eens opnieuw.”
Het zal misschien allemaal wel meevallen, denk ik.
“Het is een klein buikje.” Stilte.
“Het is een heel kleine baby, mevrouw.” Stilte.
Ik weet het op dat moment nog niet, maar “het is een heel kleine baby” is wat we de komende dagen vaak te horen zullen krijgen.
Er vallen woorden als ‘slechte doorbloeding’, ‘minder werkende placenta’ en ‘prematuur’.
Mijn oren suizen, ik voel mij duizelig, ik heb een krop in mijn keel en tranen branden achter mijn ogen.
Waarom wou ik hier juist alleen naartoe komen?
We worden doorverwezen naar UZ Gent, want daar zitten de specialisten.
Zijn we dan plots een zwangerschap voor de specialisten? Een prematuurtje hoeft toch nog niet slecht af te lopen?
Positief blijven, alles kan nog. Toch?
“Het is een heel kleine baby, mevrouw.” Hetzelfde nieuws in UZ Gent.
Een kortere opvolging is binnen deze zwangerschap vereist. Voorlopig kunnen we alleen maar… afwachten.
Als mama voel je het. Je voelt dat het niet goed kan aflopen.
Voor we het goed en wel beseffen, zitten we op de medische molen. Een zwangerschapsvergiftiging ligt op de loer. Een opname is nodig. Dit is niet langer mijn strijd, dit is de strijd van de baby…
Net voor het weekend mag ik naar huis. Maandag evalueren we de groei van de baby en bespreken we de grijze zone tussen 24 en 26 weken. Na het weekend zullen we een keuze moeten maken over jouw jonge leven.
Maar die keuze maak jij voor ons… Op zondag spreek ik het uit: “Hij is er niet meer.”
Geen kleine schopjes meer, geen gevecht tegen de aanhoudende misselijkheid, geen teken van leven. Maandagochtend krijgen we de medische bevestiging.
“Ik vrees dat ik geen goed nieuws heb, mevrouw. Er klopt geen hartje meer.”
Ik zou altijd getwijfeld hebben over wat de juiste keuze was, dus bedankt, kleine man, om de knoop voor ons door te hakken…
Bedankt om zelf te beslissen wat het best was voor jou.
Op dinsdag 23 november 2021 kwam je ter wereld, 24 weken jong.
Vlot en zonder complicaties.
Heel stil, niet zoals het hoort.
Op 23 november is Leon ter wereld gekomen om even stilletjes terug te vertrekken.
Daar waar de wereld voor iedereen verder draait, is die van ons gestopt.
Voor altijd onze vlinder,
voor altijd je trotse mama en papa.
Slaapzacht, kleine Leon.
