Icoon ster | Boven De Wolken

We dragen je bij ons totdat we je weer zien

25 maart 2020 zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De dag dat we ons o zo gewenste zoontje Tibo hebben laten geboren worden omdat er een ernstige genetische afwijking wa... verder lezen

25 maart 2020 zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De dag dat we ons o zo gewenste zoontje Tibo hebben laten geboren worden omdat er een ernstige genetische afwijking was vastgesteld. Tibo kwam om 13u40 ter wereld: 17 cm en 85 gram. We wilden hem zien, hem vasthouden, zo veel mogelijk details opslaan om ons hem zo goed mogelijk te kunnen herinneren… 24 maart had ik een aanvraag gedaan via de website van Boven De Wolken. Mijn aanvraag was nog maar net verstuurd of ik kreeg al telefoon: door de coronacrisis mochten de fotografen van Boven De Wolken niet meer naar het ziekenhuis komen… maar ze wilden ons zeker helpen. Het is toegelaten om je kindje mee naar huis te nemen en daar dan foto’s te nemen… Er flitsten meteen allerlei praktische vragen door mijn hoofd. Hoe moeten wij hem dan vervoeren? Hoe moeten we hem bewaren? Hij wordt het best in water bewaard in een soort bokaal, dan blijven ze het langste mooi… Ik zag mezelf in de auto zitten met een visbokaal op mijn schoot met daar ons kindje in, een beeld dat bij mij heel bevreemdend en beangstigend overkwam. Ook de gedachte dat Tibo dan een paar dagen bij ons thuis zou zijn alvorens hij gecremeerd zou worden, voelde vreemd aan.

Op de materniteit hebben we dan nogmaals gevraagd of het echt niet mogelijk was dat de fotograaf van Boven De Wolken toch werd toegelaten op de materniteit of desnoods in een lokaal ergens op de campus waar geen patiënten komen. Maar het antwoord bleef nee. Ondertussen werd ik er meer en meer van overtuigd dat als we mooie foto’s wouden, we Tibo dan toch maar gewoon mee naar huis moesten nemen. Mijn man vond het nog steeds een heel raar idee. Gezien de omstandigheden was alles goed verlopen en mochten we ‘s avonds naar huis. Mijn man wou het liefst naar onze vertrouwde thuisomgeving. Ik wou ook naar huis, maar niet zonder Tibo. Ik wou hem niet achterlaten. Dan bleef ik nog liever een nacht in het ziekenhuis. De vroedvrouw was echter niet zeker of we Tibo wel mee naar huis mochten nemen. Na het aan twee dokters te hebben gevraagd, mocht het uiteindelijk dan toch. (De UZ Gent folder voor vlinderkindjes vermeldt trouwens dat kindjes jonger dan 22 weken door de ouders zelf vervoerd mogen worden.)

Het voelde juist en goed om hem mee te nemen naar huis. Tibo in zijn emmertje op mijn schoot voelde helemaal niet zo vreemd als ik gedacht had. Het gaf me letterlijk en figuurlijk een houvast. We gingen niet met lege handen naar huis… Hem thuis in de ijskast zetten naast twee broccoli’s bleef raar… Donderdag 26 maart hebben we gebeld naar Boven De Wolken om te melden dat we Tibo meegenomen hadden naar huis en of het nog mogelijk was dat er een fotograaf langskwam. Om 14u30 belde Wouter aan. We wisten niet goed wat te verwachten, maar Wouter stelde ons direct op ons gemak en deed alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Hij gebruikte ook meteen Tibo zijn naam (de vroedvrouwen deden dit trouwens ook). Dit lijkt misschien een detail, maar voor mij betekende dit dat ons kindje echt bestaat, een naam heeft en niet wordt doodgezwegen…

Wouter vroeg of hij Tibo mocht ontmoeten. Ik haalde Tibo in zijn emmertje uit de ijskast. Ik deed het deksel open. Hij zag er nog steeds mooi uit. Zijn gezichtje was licht veranderd. Hij had nu twee groefjes onder zijn oogjes. Ik durfde hem er niet goed uit te nemen, maar Wouter deed het zonder aarzelen. Voor buitenstaanders lijkt het misschien raar om een fotoshoot te doen met je overleden kindje, maar het voelde zo goed. Ik voelde ook heel veel dankbaarheid dat we dit mochten doen samen met Tibo. We hebben zelfs buiten foto’s genomen. Tibo heeft even in het zonnetje gelegen. Na 4 weken van slecht nieuws, angst, twijfel, moeten beslissen… was dit een openbaring. Hoe je van iets heel pijnlijks en moeilijks toch iets moois kan maken, hoe je van een mooie ervaring samen met je overleden kindje een blijvende herinnering maakt. De manier waarop Wouter omging met Tibo en het nemen van de foto’s heeft mijn angst om Tibo vast te nemen volledig weggenomen.

We hebben Tibo ook getoond aan zijn zusjes. Ze hebben hem vastgehouden, aangeraakt, een liedje voor hem gezongen en tekeningen gemaakt voor hem. We hebben zelf ook foto’s genomen van Tibo met zijn zusjes. Achteraf gezien hadden ze ook bij de fotoshoot van Boven De Wolken aanwezig kunnen zijn, maar we wisten vooraf niet waar we ons aan konden verwachten en hadden daarom beslist het zonder hen te doen.

We zijn de coronacrisis “dankbaar”, want anders hadden we Tibo waarschijnlijk niet mee naar huis genomen uit angst voor het onbekende… Achteraf gezien is het niet meer dan normaal dat een mama en papa hun kindje mee naar huis nemen zoals elke mama en papa dat doen. Het thuis kunnen koesteren en vasthouden is zo veel waardevoller dan in het ziekenhuis. We zijn dankbaar dat we op onze manier afscheid hebben kunnen nemen van Tibo en dat we, hoe kort hij ook bij ons was, toch iets samen met hem gedaan hebben, een herinnering gemaakt om nooit meer te vergeten…

Deel jouw verhaal met andere sterrenouders

Wens je andere sterrenouders een hart onder de riem te steken of jouw verhaal en dat van jouw sterretje te delen?

Bezorg ons jouw verhaal of persoonlijke ervaringen met Boven De Wolken en wij zorgen ervoor dat dit een mooi plaatsje krijgt op onze website.

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
Iconen sterren | Boven De Wolken

Steun ons of word vrijwilliger

Boven De Wolken wil haar fotosessies blijven aanbieden aan alle sterrenouders in België. Als niet-gesubsidieerde vzw zijn ze volledig afhankelijk van giften en van de dagelijkse liefdevolle inzet van honderden vrijwilligers. Wil jij ons helpen? Dat kan op veel manieren!

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
close