De week na de NIP-test rinkelde mijn telefoon. Het was zover, mijn gynaecoloog belde me op, mijn hartslag sloeg tot in mijn keel. Die roze wolk werd echter al snel helemaal donker en zwart.
Uit de bloedresultaten bleek dat onze dochter driemaal het chromosoom 9 had. Ik belde meteen naar mijn vriend om het nieuws te vertellen. We stonden beiden meteen weer met onze voeten op de grond, zoveel verdriet door zo’n nieuws… Toch probeerden we er nog in te geloven, en hopen doe je altijd.
Samen met de gynaecoloog besloten we na een telefonisch gesprek een vruchtwaterpunctie uit te voeren. Want het kon zijn dat de afwijking enkel in de moederkoek zat en dat onze dochter ze dus niet had. Ik was ondertussen al 16 weken zwanger. Daar zaten we dan in de wachtzaal, te wachten om binnen te gaan. Alles verliep goed, de punctie was gelukt en de dokter zei ons dat alles in orde was met onze dochter, na nogmaals een uitgebreide echo. We hadden weer heel wat hoop.
Na lang wachten op de resultaten rinkelde mijn telefoon weer. Helaas, trisomie 9 zat niet enkel in de moederkoek, maar ook in onze dochter. Onze gynaecoloog kon nog niet goed zeggen hoe of wat. Hij had een afspraak gemaakt voor ons met de genetische professor. Die zou kunnen uitleggen wat er precies scheelde en hoe erg het was gesteld. Wat een verschrikkelijke periode.
Daar zaten we terug in de wachtzaal. We mochten binnen bij de professor. Die nam een wit blad papier en begon te tekenen, zonder iets te zeggen. Toen wist ik het meteen: we zouden onze dochter niet kunnen houden… ‘Ze zal nooit zelfstandig kunnen zijn’, zei hij, ‘en mentaal zal ze heel beperkt zijn, daarom zien we ook niets op de echo’s.’ Daar kregen we de keuze om onze dochter te houden of om de zwangerschap af te breken. Een keuze noemen we dat, maar daar hebben wij niet voor gekozen. Wat moesten we doen? En moesten we ons baseren op de testen en wat de genetische professor ons vertelde? Ik zat precies aan die stoel genageld, kon niet meer bewegen, kon niets zeggen. Gelukkig was mijn vriend mee en nam hij het woord over. We verlieten uiteindelijk die kamer. De gangen in het ziekenhuis leken zo lang, zo’n lange weg af te leggen naar de auto, een weg waar ik in het oneindige staarde.
We kwamen thuis, hij pakte mij vast, en daar brak ik, in duizend stukken. Want we wisten wel wat we gingen doen, we hadden er geen woorden voor nodig om te weten dat het beter was voor haar en voor ons om de zwangerschap af te breken, want welk leven ging onze dochter hebben? Die avond hadden we nog een afspraak bij de gynaecoloog. Daar vertelden we hem dat het beter was voor ons meisje om de zwangerschap af te breken. ‘Ik sta volledig achter jullie keuze’, zei hij. Verschrikkelijke dagen waren dit, ik wens het niemand toe. Dagen vol pijn en vol verdriet, lange dagen.
Maandagmorgen mochten we binnen in het ziekenhuis, aan ondertussen 18 weken zwangerschap. Daar kreeg ik pillen toegediend om de bevalling in te leiden en kreeg ik een epidurale.
’s Avonds was ze er dan. Het was muisstil in de kamer. De vroedvrouw nam ze nog even mee om te kijken of er niets choquerends was om te zien. Uiteindelijk legde ze haar toch in mijn handen en zei ze dat ze zo mooi was. En dat was ze ook, zo klein, zo mooi, bloedmooi zelfs.
De volgende dag is Boven De Wolken foto’s komen nemen. We gingen dit eerst niet doen, het was voor ons een veel te rare gedachte. Maar erna besloten we het toch te doen. We zouden er anders te veel spijt van hebben. En we zijn ook blij dat we dit gedaan hebben, we konden dan tenminste een tastbare herinnering meenemen naar huis. We hebben ook afdrukjes laten maken van haar voetjes en haar handjes.
Hierbij wil ik Boven De Wolken bedanken om dit allemaal mogelijk te maken. Ook het Berrefonds voor het armbandje, de beertjes, de koesterkoffer.
Mijn partner, om er te zijn voor mij in die moeilijke periode, die even moeilijk was voor hem. Ik wou dat ik zijn pijn kon wegnemen, maar dat kan ik helaas niet.
Mijn familie, want ook zij hebben verdriet. En mijn vrienden.
Rosalie, mama en papa zien je ontzettend graag. Je zal altijd de grote zus zijn. Tot gauw dochterlief.
