Op maandag 3 juli 2023 is ons zoontje Viktor op 28 weken en 4 dagen ter wereld gekomen.
Na een redelijk vlotte zwangerschap (ik had alleen snel last van vochtophoping) ben ik donderdag 29 juni 2023 opgenomen in het ziekenhuis, waar zwangerschapsvergiftiging werd vastgesteld. Ik had al enkele dagen last van pijnlijke steken in de maag en hield veel vocht op. Ik mocht het ziekenhuis niet meer verlaten en er werden regelmatig testen afgenomen om de waardes te controleren en via de monitor werd gekeken hoe het met onze baby ging.
Die zaterdagavond begon de pijn meer en meer op te komen en tegen maandagmiddag was het amper uit te houden. De dokters hebben toen beslist om de bevalling via keizersnede op te starten. Langer mocht het niet duren, want dan werd het te gevaarlijk voor mezelf en onze baby.
Maandag 3 juli, 15.04 uur, Viktor was geboren.
Een perfect mooi ventje met alles erop en eraan.
Hij werd natuurlijk dadelijk meegenomen naar de neonatologie, waar hij onder de zorgende vleugels terechtkwam van het team in Genk. Mijn vriend is met hem meegegaan en heeft zijn eerste momenten vastgelegd, waar ik zo dankbaar voor ben. Met Viktor ging het naar omstandigheden goed. Het was allemaal heftig, maar de gedachte dat hij binnen x aantal weken mee naar huis mocht was onze troost. Twee dagen heb ik op de intensieve afdeling doorgebracht, en ik heb hem daardoor helaas weinig kunnen zien in die eerste dagen, maar gelukkig ging mijn vriend vaak bij hem langs.
Op dag 2 heeft Viktor een klaplong gekregen, wat al zeer uitzonderlijk was volgens de dokter.
Vanaf dat moment kreeg hij een beademingsbuisje en werd hij twee dagen op zijn zijtje geplaatst, tot zijn longetje weer gestabiliseerd was. Vrijdag mocht ik zelf het ziekenhuis verlaten en zou ons traject van ziekenhuis in en uit beginnen. Althans, dat dachten we.
De dag erna waren we net aan de inkom van het ziekenhuis toen we telefoon kregen van de dienst neonatologie, waar ons werd meegedeeld dat ze dachten dat hij weer een klaplong gekregen had. Toen de verpleegster hoorde dat we in het ziekenhuis waren, zei ze alleen: ‘Kom zo snel mogelijk.’
Toen we daar aankwamen, mochten we niet dadelijk bij Viktor gaan. Ze waren nog volop bezig met röntgenfoto’s te maken. Iets erna mochten we wel bij hem gaan. Er werd ons gezegd dat we niet mochten schrikken, maar dat ze aan hem bezig waren. Daar aangekomen, waren ze Viktor aan het reanimeren. Het moment dat je daar staat, zo machteloos, is verschrikkelijk. Ik kan niet goed inschatten hoelang wij daar gestaan hebben, want het leek allemaal zo onwerkelijk. Uiteindelijk kreeg ik te horen: ‘Geef hem maar aan de mama.’ Dat was de eerste keer dat ik ons zoontje mocht vasthouden. Terwijl hij zijn laatste hartslag in mijn armen heeft gehad.
Ons hart in 1000 stukjes.
Bij de autopsie is geen echte oorzaak ontdekt. Volgens de dokter was hij nog veel te zwak, en het kleinste wat hij er nog bij had gekregen, was voor hem te veel geweest.
Ons meest kostbare bezit zijn de foto’s die op zo’n mooie en respectvolle manier genomen zijn door Anouska en Steffie van Boven de Wolken.
Geen eerste stapjes en eerste woordjes.
Jouw kamertje blijft stil en leeg.
Het verdriet dat bovendrijft.
Toch ben jij het grootste geschenk dat in ons hart achterblijft.
Lieve Viktor, ook al ben je fysiek niet meer bij ons, je zal altijd verder blijven leven in onze gedachten en in ons hart.
Mama en papa houden van jou.
