Zo’n kleine voetjes,
Zo’n kleine handjes,
Zo’n klein lichaampje,
Voor ons zo’n grote impact.
Onze kleine ster, we zien je graag ❤
~ Lilly-May ?
Ons verhaal begint op 20 oktober 2017 (op mijn verjaardag) toen het bleek dat we zwanger waren van jou. Zo trots toen ik de positieve test in handen had, op slag verliefd. Die dag vertelde ik het ook aan jouw mammie, door middel van kleine cadeautjes. Jouw eerste tutje, pamperdoekjes, een kraskaart en uiteindelijk de positieve test. O wat waren we blij! Zo blij dat we het goede nieuws al heel snel deelden met familie en vrienden! Nooit gedacht dat ons geluk van korte duur zou zijn.
Op 16 november mochten we voor de 1e keer naar de gynaecoloog. Alles zag er super goed uit! We waren zo gelukkig!
Ook de volgende afspraken toonden aan dat alles goed was en dat je goed ontwikkelde. Alles erop en eraan.
Op 27 februari 2018 was de laatste afspraak die we hebben gehad en ook hier bleek nog alles in orde te zijn..
7 maart… Wat een helse dag… Ik stond op met zo’n raar gevoel, heel de tijd naar het toilet en dacht bij mezelf: dit is niet goed, mijn vliezen zijn gebroken. Na telefonisch overleg met de materniteit mocht ik langsgaan voor een controle. Testen gedaan… Alles is goed mevrouw, u moet zich geen zorgen maken, u mag weer naar huis.
9 maart… Weer zo’n rare dag… Zoveel pijn… Toch zo blijven rondlopen, wachtend op het moment dat jouw mammie thuiskwam van haar werk. Op dat moment hebben we samen beslist om opnieuw naar het ziekenhuis te gaan. Deze keer naar een ander ziekenhuis. Daar mochten we via spoed onmiddellijk naar de MIC. Na de nodige testen zag de assistente dat je geen vruchtwater meer had. Toch klopte je hartje nog super mooi. Ik was zo blij dat je hartje nog zo klopte! Ik dacht echt in mezelf, haar hartje klopt nog dus ze kunnen en moeten nog zoveel doen om haar erdoor te krijgen! Maar niets was minder waar… Je moest komen… Je kreeg geen kans. Ondanks onze wens om alles te doen om jou te redden wouden ze dit niet. Mama had namelijk een infectie opgelopen die ik hoogstwaarschijnlijk aan jou heb doorgegeven. Volgens de artsen had je geen kans op een normaal leven en jou laten lijden wouden we niet, dus we stemden in met alles dat zij beslisten.
Alles werd klaar gemaakt om jou op deze wereld te laten komen. Deze mooie maar o zo oneerlijke wereld. Het werd een helse nacht, de stress, het verdriet… Seconden leken minuten en minuten leken uren!
Op 10 maart om 10u12 ben je uiteindelijk geboren. Na 23 weken en 6 dagen lekker knus en warm bij mama in de buik, veel te vroeg op deze wereld gekomen.
Onmiddellijk na de bevalling hebben ze jou weggehaald van me, mijn kleine meid. Pas uren nadien konden we jou bewonderen. O wat was je perfect!
Mooie bruine, bijna zwarte haren, mooie lange benen, je vingertjes en teentjes zo schattig en o dat wipneusje, dat klein schattig wipneusje! Je was zo perfect, zo volmaakt. Mooier dan dat we hebben durven dromen! Maar het heeft niet mogen zijn. Je bent en blijft ons mooi prinsesje, onze lieve engel en een schitterend sterretje aan de hemel.
De dagen erna hebben we in een roes beleefd. Door de infectie heb ik nog 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. Maar dat waren 3mooie dagen want jij bent 3 dagen continu bij me geweest. De eerste dag kwamen er 2 mensen, 2 superlieve mensen, Alex en Ilse. Ze kwamen om mooie foto’s te maken van jou. Foto’s die voor ons van onschatbare waarde zijn! Wat zijn wij Boven De Wolken dankbaar dat we dit hebben gekregen!
De tweede dag was al even moeilijk als de eerste. En de derde was onbeschrijfelijk eigenlijk. De dag dat we jou echt moesten achterlaten. Jij, alleen, naar het mortuarium… wij met twee, naar huis. Naar de leegte, waar al je spulletjes al stonden.
Je park met je knuffels, je bedje met je mooi dekentje, je kast met al die mooie kleertjes, speciaal voor jou gekozen maar die je nooit hebt kunnen dragen. Het doet pijn om alles zo te zien staan. Maar dit was het teken dat we klaar waren voor jouw komst, dat we er zo naar uitkeken! Je was zo gewenst!
De volgende dagen zijn zonder het te beseffen aan me voorbij gevlogen. Totdat het zaterdag was. Precies 1 week na je geboorte. We hadden een afspraak bij de begrafenisondernemer. We gingen jou terugzien, een laatste keer. De laatste keer.
Jij zo klein, lag daar op zo’n groot bed. Mooi aangekleed met rozenblaadjes en 2 roosjes. Zo mooi om te zien. Zo mooi, pijnlijk.
Ook je kistje stond klaar. Want dat was onze grote wens. Jou zelf in het kistje leggen, in jouw laatste bedje. Ik wist niet dat dit kon maar had dit gelezen in een blog, net zoals deze op de site van Boven De Wolken.
Dit was zo moeilijk, zeker het afsluiten van jouw mooie kistje, maar wat zijn we blij dat we dit hebben mogen en kunnen doen!
Twee dagen later, maandag 19 maart, werd je gecremeerd want dat hadden we gekozen. We wouden jou dicht bij ons in je eigen warme nestje. Het laatste afscheid. Nu is het echt gedaan. We laten jou los.
Uiteindelijk ben je nu waar je thuis hoort, thuis, bij ons, in het nestje waar je zo gewenst was. Voor altijd bij ons.
Lilly-May 10.03.2018*
