Ik ben Christien Vanneste uit Lauwe, nu 55 jaar. Ik ben ook een sterrenmama, maar 33 jaar geleden werd er op een heel andere manier omgegaan met het verlies van een baby, wat heel jammer is. Mijn verhaal is een heel triestig en pijnlijk verhaal. Ik heb het er nog altijd heel moeilijk mee, ondanks dat het zoveel jaren geleden is.
Op 19-jarige leeftijd trouwde ik met mijn man Francis. Al heel snel kregen we 2 dochters. Na de geboorte van onze tweede dochter plaatste de gynaecoloog een spiraal omdat ik vlug zwanger werd. Een paar weken na het plaatsen van de spiraal voelde ik dat ik weer zwanger was. Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog en vroeg om via een echo goed te kijken. Ik was er zeker van dat ik weer zwanger was, ondanks de spiraal. De gynaecoloog stelde me gerust. Er was geen zwangerschap te zien, en als ik zwanger was geweest, had ik waarschijnlijk een miskraam gehad. Ik moest me geen zorgen maken en mocht terug naar huis.
Nadien is gebleken dat ik toch zwanger was. Ik had een heel goede zwangerschap. Mijn twee dochters, van 2 jaar en 10 maanden, waren heel braaf.
Ik was 5,5 maanden zwanger toen ik plots heel veel rugpijn en bloedverlies kreeg. Omdat ik heel ongerust was, ben ik naar spoed gereden, op 1 november 1989. Na een grondig onderzoek moest ik 1 nacht blijven. Ondanks het feit dat ik veel harde buiken bleef krijgen, mijn bloeddruk heel laag was en ik me flauw voelde, moest ik naar huis gaan. Ik mocht niet meer heffen, wat heel moeilijk was met een peuter en een baby in huis.
Enkele uren nadat ik thuis was – de meisjes lagen al in bed – werd de pijn heel heftig. Omdat ik het niet meer kon verdragen heb ik naar de huisdokter gebeld. Hij kwam langs en zag dat het niet oké was. Hij voerde me zelf naar het ziekenhuis in Kortrijk. Onderweg brak mijn water in zijn auto en werd de pijn nog heviger.
Toen we aankwamen op spoed zagen ze dat de beentjes er al uit waren. Mijn kindje was dus nog niet gedraaid. Omdat ze op spoed mijn baby er niet zelf uit durfden te halen doordat ik aan het bloeden was, belden ze naar de gynaecoloog. We waren dus een paar minuten te laat aangekomen in het ziekenhuis voor onze Tom, en ook bijna voor mij.?
Na de geboorte van Tom zagen ze ook de spiraal zitten. Deze was in mijn baarmoeder gegroeid met een zware ontsteking in mijn buik tot gevolg, en ook de oorzaak van dit drama. Ik kreeg daarna hoge koorts en was 2 dagen in levensgevaar.
Ik heb gevraagd of ik Tom eens mocht zien en of ze een foto konden maken van hem, maar dat kon of mocht toen jammer genoeg niet. Ze zijn hem wel komen tonen in een inox ovalen schaal met een wit doekje erin. Hij was zo mooi, een heel klein en perfect baby’tje!
Na 8 dagen in het ziekenhuis mocht ik terug naar huis, nog steeds heel zwak en vol verdriet door dit verlies. Naar huis zonder baby en zonder herinneringen van hem.
We konden Tom niet begraven omdat we nog geen 6 maanden ver in de zwangerschap waren.
Hierdoor hebben we nooit deftig afscheid kunnen nemen. Geen afscheid kunnen nemen en niet mogen rouwen is verschrikkelijk zwaar.
Een paar maanden na de geboorte van Tom was ik weer zwanger, terwijl ik nog niet echt beter was. Tine is 1 maand te vroeg geboren, maar wel kerngezond. Op dat moment was ik nog maar 24 jaar. Door het verlies van Tom en de infectie heb ik angsten ontwikkeld en ben ik beginnen te hyperventileren. De gynaecoloog heeft toen beslist om mij te steriliseren, omdat ik te veel heb afgezien.
Nu, 33 jaar later, heb ik 3 prachtige dochters en ondertussen ook 5 kleinkinderen.
Ik mis Tom nog steeds. Mijn sterretje aan de hemel.
Je mama, Stien xxx
