Lieve Annabelle
9 maart 2021 ben je geboren en gestorven. Dit is de eerste maal dat ik de moed heb om iets neer te schrijven. Wat een rare periode hebben we achter de rug… Vandaag, op je eerste sterrenverjaardag, deel ik je verhaal. Omdat je er altijd bij zal horen.
Maar laat me beginnen met te vertellen over de laatste gelukkigste dag van mijn leven.
24 december 2020, we waren volop in coronatijden, maar dat kon mij niet schelen. Kerst vierden we alleen thuis in onze bubbel. Het jaar voordien met Kerst lag ons zoontje van 1 jaar in coma en kon hij niet zelfstandig ademen (waar hij ondertussen volledig van hersteld is). Dus dit jaar moest niet veel hebben om beter te zijn. Onze flinke gezonde zoon was voldoende. Ook die dag kregen we de resultaten van de NIPT. Alles was in orde met de gezondheid van ons toekomstige wonder en ook het nieuws dat onze zoon een zusje kreeg was heel mooi.
Enkele dagen later werden we al van onze wolk gesmeten. Plots begon ik bloed te verliezen. Ik was daar vrij nuchter in. Na een vorige miskraam wist ik dat als er zich een miskraam voordoet, je die niet tegen kan houden. Dus na mijn werkdag ging ik naar de gynaecoloog, bang voor eventueel slecht nieuws. Maar de baby deed het goed. Alles zag er nog in orde uit bij haar, waarschijnlijk zat er ergens een klontertje rond mijn baarmoeder. Ik moest het op 13 weken zwangerschap al rustig aan doen en mocht niet meer werken tot de complicaties zouden stoppen…
Helaas zijn die niet meer gestopt. Na 2 weken werd ik in het ziekenhuis opgenomen, mijn bloedwaarden moesten van dichtbij in de gaten gehouden worden en ik moest plat liggen. Ze gaven haar 50% kans om het te halen. De kans dat ze te vroeg geboren zou worden was heel groot. Maar wij dachten gewoon: we doen dit. Er waren geen andere opties. 50% kans om de Lotto te winnen is best groot, en dit is zoveel beter om te winnen.
Buiten enkele mensen was er nog niemand op de hoogte van mijn zwangerschap. Maar aangezien ik in het ziekenhuis moest verblijven, besloten we de dichte familie in te lichten. Onze zwangerschapsaankondiging kon niet origineler: ‘Hallo mama, ik ben in verwachting, maar ik lig in het ziekenhuis.’
Uiteindelijk heb ik 10 weken in het ziekenhuis gelegen. Mijn verhaal van in het ziekenhuis is kort, vooral omdat ik me die periode niet meer kan herinneren. Heel vage zaken, ik weet enkel dat ik heel vaak boos was. Boos omdat ik niet bij mijn zoontje kon zijn thuis en omdat ik geen ander bezoek dan mijn vriend en zoon mocht ontvangen vanwege corona. De rest, de pijn die ik had, het platliggen, die kan ik mij niet meer zo goed inbeelden.
De boosheid die ik mij herinner is boosheid waar ik achteraf spijt van heb, want ik had voor haar nog wel 20 weken alleen in het ziekenhuis willen blijven. Ik was al zover, ik ging het gerust nog wat langer gekund hebben. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, ik zou het heel anders gedaan hebben. De uitkomst zou misschien hetzelfde zijn, maar ik zou meer genoten hebben van de tijd samen met ons twee in een ziekenhuiskamer. Ik durfde mij niet te hechten, ik was voorbereid op het ergste. Maar eigenlijk had ik haar elke dag moeten vertellen dat ze welkom was. Want eerlijk, het gemis is er niet minder door.
Het afscheid kwam er na 23(+6) weken zwangerschap. Op 9 maart is Annabelle geboren, dat herinner ik mij wel nog. Het was ’s nachts en ik was alleen. Eigenlijk net zoals we al die weken al alleen waren. Er was een vroedvrouw en een assistent, maar het was stil, niet zoals bij de geboorte van mijn zoon. We wisten wat er ging gebeuren. Annabelle is geboren en is na 2 minuten gestorven.
Ik wou haar eerst niet zien en haar geen naam geven. Ik dacht toen dat het dan minder moeilijk zou zijn om het te verwerken. Maar dat duurde niet lang. Ik wou weten hoe ze eruitzag. De dokter kwam langs en toen ik haar zag, verdiende ze een naam. Ook de papa vond dat. Annabelle, een mooie, zachte en brave naam. Een meisje dat het altijd goed deed, mooi meegroeide en nooit iets heeft gevoeld van wat er gebeurde. 30 cm en 580 gram. Te klein om te blijven, te groot om te vergeten.
Ik moest nog even in het ziekenhuis blijven vanwege de 4 bloedtransfusies die ik nodig had. Ik wou zo graag naar huis, want ik had geen reden meer om te blijven. Maar dit gaf ons wel de kans om kennis te maken met Boven de Wolken en het Berrefonds, twee organisaties waarvan ik nooit had gedacht ze nodig te hebben. Maar ik ben zo dankbaar dat de vroedvrouwen mij overtuigd hebben om ermee kennis te maken. Dankzij hen heb ik echte herinneringen, mooie herinneringen en ook iets om te laten zien aan onze zoon later. Kaat van Boven de Wolken was zo lief en gaf veel complimentjes over Annabelle. Dit deed ons zoveel deugd.
Het was zwaar om na zo’n lange tijd thuis te komen zonder baby. Enkel een koffer met herinneringen. Ik had verplicht moederschapsverlof, maar geen baby om voor te zorgen. Dat was raar. Uiteindelijk had ik wel de kans om de verloren tijd in te halen met mijn zoon, en ook fysiek moest ik weer op krachten komen aangezien ik vanaf 13 weken plat moest liggen.
Corona zorgde ervoor dat het sociaal leven stilstond. Normaal ben ik sociaal vrij actief en bijna elk weekend wel op stap. Maar nu lag ik bijna 3 maanden in het ziekenhuis en zo goed als niemand was op de hoogte.
Aangezien de kans 1 op 2 was, hebben we de zwangerschap ook wat stil gehouden. Mijn berichtje om mijn zwangerschap bekend te maken, stond klaar om verstuurd te worden naar familie en vrienden zodra we de grens van 24 weken hadden gehaald. Het berichtje staat helaas nog steeds in concepten…
Het was zeer raar om de mensen die je graag ziet in te lichten van wat er zich de laatste 3 maanden had afgespeeld. Maar toch wil je met hen delen dat je een dochtertje hebt gekregen en verloren. Ik wist niet hoe de reacties gingen zijn, maar we hebben zoveel liefdevolle reacties gehad, en nu nog steeds. Er zijn mensen in onze omgeving die er niet meer over spreken, maar net de mensen die af en toe eens laten weten dat ze haar niet vergeten zijn, zorgen ervoor dat je er niet altijd alleen voor staat.
Lieve Annabelle
Ik hield wel al van je! Ik mis je elke dag en vergeet je nooit.
Je hebt een plaatsje in ons huis, maar vooral ook in mijn hart.
En wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.
